Albumrecensie: The Watchman – Dorset Moon

De plaat die je al je hele leven kende

Thijs Portz ,

Na een lange vakantie in eigen land als Ad van Meurs is de Brabantse Amerikaan weer terug in het land waarin hij zichzelf muzikaal gezien pas echt thuis voelt. Ad van Meurs is weer gewoon The Watchman en heeft zijn moerstaal weer voor het Engels verruild. Met de terugreis naar de USA is de blues die op de Nederlandstalige albums af en toe de kop op stak verdwenen; Dorset Moon is een warm, stemmig folk- én familiealbum geworden.

Small

Folk en roots zijn doorgaans enigszins voorspelbare genres. Genres die grotendeels bevolkt worden door mannen op leeftijd met een akoestische gitaar. Niet voor niets verkondigt de zingende protagonist in de film ‘Inside Llewyn Davis’: “If it was never new, and it never gets old, then it’s a folk song.” Of dat per definitie waar is valt te betwijfelen maar de uitspraak geldt zeker voor ‘Dorset Moon’, het album waarmee Van Meurs zich weer op bekend folkterrein begeeft. The Watchman blijft namelijk The Watchman dus ook op dit album niets nieuws onder de Amerikaanse zon. Wel lijkt Van Meurs alles wat rustiger aan te doen dan voorheen.

“While I’m smiling through my younger years, I start to realize… I like it, when life is small”, zingt Van Meurs in ‘Dinosaurs And Stars’. De strekking van ‘Dorset Moon’ in een enkele zin. Na een lastige periode kijkt de zanger terug op zijn leven en gaat daarbij geheel terug naar de basis. Drums en basgitaar ontbreken op ‘Dorset Moon’, waarmee het album een strikte ‘family affair’ geworden is. Ad van Meurs, zijn onafscheidelijke Ankie Keultjes en zoon Dylan Adrian, verder niets. Het gemis van een ritmesectie wordt echter nergens gevoeld. Het samenspel van Van Meurs & Zn. op gitaar zorgt op het complete album voor een vol, warm geluid. Nergens te veel, maar vooral niets te weinig.

In zijn typische, ietwat lijzige voordracht neemt Van Meurs de luisteraar mee op een trip door zijn leven. Teksten over relatieproblemen van de kinderen en de moeilijke rol als ouder, avonden in Dorset, dronken conversaties en het Heilige Vuur van de Rock & Roll geven een mooie inkijk in de belevingswereld van de introspectieve zanger. Dat doet hij in mooie, kleine nummers als ‘Sprinkles And Milk’, titelnummer ‘Dorset Moon’, ‘Time To Travel’, ‘Dinosaurs And Stars’ en de geweldig uitgevoerde cover ‘Columbus Stockade’.

Deken

Het bijzondere aan ‘Dorset Moon’ is dat het lijkt alsof je het album al kent. Dat de muziek zich vrijwel direct om je heenslaat als een warme deken. Het tempo is heerlijk loom zonder saai te worden en de nummers lijken naadloos in elkaar over te gaan. Het is alsof ze allemaal in één enkele sessie geschreven zijn en door een onzichtbare streng met elkaar verbonden zijn. Die streng kent een klein dipje aan het begin van het album – ‘Far Off Land’ en ‘Drunk With You’ zijn net iets te gezapig –  maar is op de rest van het album ongekend sterk.

‘Dorset Moon’ is een melancholisch, introspectief album geworden maar klinkt nergens zwaar of triest door goed gedoseerde luchtigheid, zoals het instrumentale ‘Beans, Bacon & Eggs’ waarin Dylan Adrian alle ruimte krijgt om te schitteren. Het is een album dat goed past bij steeds korter wordende avonden waarop de eerste koude zuchtjes wind langs de benen glijden. Maar dat evenzeer thuishoort op eindeloos durende zomeravonden waarop nóg maar een laatste fles wijn geopend wordt.

 “I guess that makes us guilty, your beauty and me.” Als we deze schuldbekentenis uit ‘Sprinkles and Milk’ als metafoor gebruiken voor ‘Dorset Moon’ is Van Meurs, samen met de ‘beauty’ van vrouw en zoon inderdaad schuldig. Schuldig aan het toevoegen van een nieuw hoogtepunt aan zijn imposante oeuvre.

Dorset Moon verschijnt deze maand bij Continental Record Services en is onder andere verkrijgbaar via www.advanmeurs.nl