DDW Music: Ryley Walker is Café Wilhelmina al lang ontgroeid

Walker en band bestrijden rumoerig kroegpubliek met virtuoze psychfolkblues

Tekst: Daan Krahmer / Fotografie: Patrick Meis (DDW Music) ,

"What is that?!" schreeuwt singer-songwriter Ryley Walker zichtbaar geërgerd tijdens het tweede liedje dat hij speelt. Het geluid zit hem tijdens deze late-night DDW Music-show niet mee. Schelle tonen weerklinken door Café Wilhelmina, waar het gerust ramvol genoemd mag worden. Het is weekend, herfstvakantie en de loonstrookjes zijn binnen. Veel mensen zijn van de bank gekomen om de 26-jarige muzikant live te bewonderen. Niet gek, want Walker bracht met ‘Primrose Green’ eerder dit jaar een schitterende plaat uit. Zijn psychedelische jazzfolk werd daarbij in één take opgenomen. Dat zegt veel over Walker. Hij is een artiest die het zich kan permitteren om aan het prille begin van zijn carrière risico's te nemen en die daar dankbaar gebruik van maakt.

Ook vanavond neemt Walker het niet zo nauw met de conventies. Allereerst speelt hij zijn nummers samen met een vierkoppige liveband, die er flink op los improviseert. Liedjes worden ter plekke kundig herschreven en monden dikwijls uit in organische jams die niet zelden langer dan tien minuten duren. In de stukken zitten veel elementen uit de psychedelica en jazz verpakt, maar in beginsel is het materiaal van Ryley Walker te definiëren als folk. Tijdloze, oude zielen-folk welteverstaan. Namen als de vroege Van Morisson en Nick Drake zijn nooit ver weg, maar nergens te prominent aanwezig in de sound van de perfectionistische Walker. De jams worden gebracht met zeldzaam veel expressie en bezieling. Op de beste momenten ga je je er klein door voelen.

Hoe je het ook wendt of keert, muziek als deze dwingt respect af. Het lukt Walker zelfs het altijd rumoerige kroegpubliek in Wilhelmina regelmatig helemaal stil te krijgen. Dat lukt met eigen liedjes als 'Summer Dress' en 'Same Minds' maar ook met het materiaal van anderen. Risicovolle nummers, waar je eigenlijk niet aan mag komen. Het beste voorbeeld is 'Fair Play' van Van Morrison. De versie van Waker is nog een tandje intenser en hartverscheurender dan het origineel. Mocht zijn vakmanschap nog niet bewezen zijn, dan bij dezen. Walker toont zich niet alleen een uitstekend liedjesschrijver; ook als bandleider en gitarist slaagt dit multi-talent met vlag en wimpel. Kolere, wat kan deze man vingervlug gitaarspelen. Het kost hem wel wat energie. "I'm so sweaty" lacht hij ergens halverwege het optreden.
 
Dankzij de lange improvisatiestukken plakt Walker twee kwartier aan de geplande drie. Je hoort niemand klagen. Geen stagemanager, bezoeker of festivalmanager. En dat terwijl hij zijn twee beste en bekendste nummers, 'Primrose Green' en het fantastische 'Sweet Satisfaction', niet eens ten gehore brengt. Alweer een risico, hoewel je ook hierover niemand hoort klagen. 
 
Het eerste kwartier moesten band en publiek er even inkomen, daarna volgden bloedstollende mooie momenten. Zowel qua muziek als techniek zou je bijna vergeten dat Walker nog een jonge jongen is. Pas als hij in opperste concentratie een toegift heeft gegeven verschijnt een ondeugende, jongensachtige lach op zijn gezicht. Walker zal het zelf ook goed beseffen: met zulke unieke capaciteiten zal hij niet snel weer in een soortgelijk cafeetje te zien zijn.  
 
Gezien: Ryley Walker, tijdens DDW Music, op 23 oktober 2015, in Café Wilhelmina.