The Gaslamp Killer publieksfavoriet nummer één op STRP 2015

Matige editie Dance Night gered door voor twee shows ingevlogen Amerikaan

Tekst: Patric Muris / Fotografie: Lotte Schrander ,

STRP 2015 duurt tien dagen, maar voor de muziekliefhebbers zijn er maar twee dagen die er echt toe doen: STRP Dance Night op 21 maart en het concert van Underworld zes dagen later. 3voor12/Eindhoven bezoekt de Dance Night dat twee podia biedt met kunstzinnige elektronische muziek uit binnen- en buitenland. De line-up mist de smaakmakers van nu enigszins, maar heeft er wel genoeg van toen. 3voor12/Eindhoven pikt er enkele uit en doet verslag van een lastige avond die desondanks enkele memorabele hoogtepunten kende.

Vessels

Een van die hoogtepunten wordt al vroeg op de avond ervaren: Vessels live. Meer invulling aan het begrip ‘live’ zal er deze avond niet meer gegeven worden. Waar sommige live-acts (Factory Floor, daar komen we nog op terug) zich ervan af maken met een midicontroller staat hier een hele band opgesteld bestaande uit een drummer, gitarist, toetsenist, noiseman en een percussionist die ook graag nog aan wat knoppen draait. Echt alles van de volledig instrumentale set wordt live gespeeld. En dat resulteert in een muzikalere versie van GOOSE. Of een meer minimalvariant van Errors. De stukken die met veel zorg worden opgebouwd zijn allemaal in harmonie met elkaar. Alsof het symfonieën zijn die met veel precisie worden uitgevoerd. Het is een ideale opener die het midden houdt tussen luister- en dancemuziek.

Vessels is fijnbesnaard met enkel een harde kickdrum die af en toe de wolf onder de schaapskleren laat zien. Hoe bezwerend mooi het merendeel van de set ook is, wanneer de kickdrum het hardst wordt ingetrapt, en tot in de borstkast voelbaar is, blijkt de reactie vanuit het publiek het grootst. Het optreden eindigt dan ook heel toepasselijk met een slagspektakel waarbij iedere bandlid iets in zijn handen heeft om mee te slaan. En dan eet het publiek uit de handen van de act. Jammer dat maar enkele tientallen bezoekers het optreden hebben gezien. De herkansing is echter al snel: in juni op Best Kept Secret.
 

ZES

Nog geen maand na de indrukwekkende liveset van ZES in de kleine zaal van de Effenaar, staat de Eindhovense producer van de gevoelige elektronica – die steeds meer richting de eclectische dub(step) opschuift – op STRP. En wat valt dan op tot grote verbazing? Hij staat er met een volledig nieuwe set, in beeld en geluid. Dead Skull, de visual artist die hem ook in de Effenaar bijstond, staat vanavond naast hem achter de dj-booth. Het grote videoscherm voor ZES is verruild voor diverse schermen door de zaal en zo wordt het enigma iets toegankelijker. Zijn masker verhult zijn identiteit nog steeds bijzonder goed, maar dichterbij dan dit is het Eindhovense publiek nog niet geweest. Het maakt hem kwetsbaar, vooral als hij zijn gitaar pakt en nog even zoekende is voordat de snaren worden aangeslagen. Het is allemaal van heel dichtbij te volgen, evenals zijn bewerkingen.

Dat de ontwikkeling van de internationaal al aardig opgepakte producer stormachtig is, mag geen geheim zijn, maar dat in een maand tijd zo veel vernieuwing in een set te horen is, verdient bewondering. Naast de producties van de twee albums en EP komt veel nieuw werk voorbij. En net als in de Effenaar zijn de visuals daar weer fraai op afgesteld. De Studio, die aandoet als een foyer, is een wat lastige plek, voor zowel artiest als publiek, maar ZES houdt de mensen vast. Ook als Factory Floor begint. 

Factory Floor

Bezoekers die ZES verruilen voor Factory Floor hebben een aardige overstap te maken. De Britse act die vanavond als statisch duo, ogenschijnlijk als twee dj’s, op het podium staat opent agressief. Opbouwen laten ze wel aan anderen over. Er moet nu gedanst worden. De industriële post-punk trein waarover op de STRP-site wordt gesproken komt dus al snel goed op gang. De beloofde (live) drummachine blijft echter uit, want de drummer die werd verwacht is thuisgebleven. Alles komt uit de kastjes van de twee die er wat verloren bij staan op het grote podium. Waar ZES dynamisch is en veel varieert, voegt Factory Floor heel zuinig af en toe een element toe. Het is typerend voor hun minimalistische technosound, die goed zijn werk doet, maar wat ziet het er karig uit. En dat is de set ook. Ongeacht het resultaat op de dansvloer, de variaties in beats zijn op een hand te tellen. Ze zijn constant en echoën hard na in het achterste gedeelte van de – vrij lege – voormalige fabriekshal. Factory Floor op een fabrieksvloer; ja, dat is leuk gevonden, maar een van de headliners stelt hier wel behoorlijk teleur. Door er ongeïnspireerd bij te staan, plichtmatig een set die nauwelijks als live getypeerd mag worden af te werken en een kwartier te vroeg te stoppen. Het moet ze wel nagegeven worden dat de set compromisloos was en daarmee ook precies wat dit publiek nodig had. De stuwende trein van Factory Floor heeft heel wat bezoekers meegenomen en daarmee is STRP Dance Night voor het eerst ook echt een dansavond.  

Kaytranada

Voordat Kaytranada begint houden Eric Valentine & Cursed P het tempo er goed in. Ze hebben gezien dat het publiek nu is warmgedraaid en die energie willen ze niet verloren laten gaan. Kaytranada kan in een gespreid bedje terecht komen, maar in plaats daarvan kiest de dj ervoor om helemaal overnieuw te beginnen en zijn eigen vacuüm te creëren. Het contrast kan haast niet groter: het kille, rauwe Factory Floor dat opgevolgd wordt door de warme, soulvolle Kaytranada. Na wat losse fragmenten muziek, alsof de juiste golflengte wordt gezocht, start hij al snel met eigen werk. En groot gelijk, want zijn edit van Missy Elliots ‘I’m Really Really Really Hot’ is catchy. En heel goed dansbaar. Het is bovendien een goede voorbode van de rest van de set: minimal gemixt met soul, hiphop en funk.

Het tempo is hoog. Waar Factory Floor minimaal varieerde, doet Kaytranada dat zoveel dat er geen maat op staat. En dus ook geen danspas op gehouden kan worden. De charismatische dj is technisch erg begaafd en laat dat graag zien. De trucjes werken niet altijd in zijn voordeel. Dan valt de set wat dood en is er weer een hiphopklassieker nodig voor een oprisping. Of zijn eigen tracks ‘Killa Cats’ en ‘ATM Jam’ bijvoorbeeld. De setlist is spannend en gevarieerd; zelfs een hidden track van Kanye Wests ‘Late Registration’ (‘I’ll Be Late For That’) wordt erin verwerkt. Allemaal sterke uptempo tracks die via een heel andere weg het gretige publiek aan het dansen krijgen, maar vervolgens maakt de downtempo R&B daar weer hardhandig een einde aan. Aan originaliteit geen gebrek, aan het aanvoelen van het festival(publiek) helaas wel. Wat dat betreft ging hem dat tijdens zijn Boiler Room-set stukken beter af.

The Gaslamp Killer

Wie in de ‘Stage’ blijft voor The Gaslamp Killer zal in deze flow verblijven en blij zijn dat Kaytranada regelmatig een cooling down inleidde. Die gespaarde energie zal nog hard nodig zijn. De muzikale contrasten tussen Kaytranada en The Gaslamp Killer zijn een stuk kleiner dan tussen de voorgangers eerder deze avond, al zou dat bij aanvang van de set misschien niet gezegd worden. The Gaslamp Killer stelt zich op als reisgids die STRP langs verschillende steden en muziekculturen brengt. Van de sitar in ‘Nissim’, wat grootvader betekent – de man wordt hier geëerd, wordt na een kleine (live!)fluitsessie doorgegaan naar Damascus en Bombay. De Oosterse geluiden doen vermoeden dat elk moment een slang uit een gevlochten mand omhoog kan komen, maar die blijft achterwege.

Wat we wel krijgen: een intensief stukje air guitar, shout outs naar Kaytranada én de grootmoeder van The Gaslamp Killer, muziekles over de historische waarde van de samenwerking tussen Flying Lotus, Thundercat en Kendrick Lamar en uitleg over zo’n beetje alles wat de man op het podium doet. In het begin doet dat wat wenkbrauwen fronsen, maar als hij blijft aanhouden en als demagogische volksmenner tekeer gaat, laat dat eerst voorzichtig wat vrolijke gezichten zien, maar later de armen vol overgave de lucht in gaan. Zeker wanneer de PSV-sjaal omhoog wordt gehouden door de excentrieke dj die heel Amerikaans, maar ook gewoon heel goed, het publiek bespeelt. Hij is hier voor ons. En voor Amsterdam. Voor slechts twee shows is hij, naar eigen zeggen, overgekomen uit LA en hij zal het ervan nemen ook. Zijn enthousiasme is aanstekelijk, net als zijn expressieve danspasjes. Alle tracks worden uitgebeeld waarbij zijn lichaamsbewegingen bijzonder synchroon lopen met de muziek. Wat een entertainer.

The Gaslamp Killer kan op ieder (dance)festival neergezet worden. Succes gegarandeerd. Hij weet precies wat dit publiek wil en als dat nog wat twijfelt (bij de aankondiging van rap krijgt hij dat gevoel) neemt hij het hoogstpersoonlijk aan de hand. Via Jameszoo en “een van zijn favoriete jonge producers uit België” werkt hij in zijn grillige set toe naar een overdonderende climax met ‘Backseat Freestyle’ van Kendrick Lamar, ‘Nobody To Love’ van Sigma en ‘Oh My Darling’ van Run The Jewels. Wat een energie en wat een liefde. STRP is op zijn piek beland. Dat voelt The Gaslamp Killer ook. Hij geniet graag nog even van zijn overwinning, maar terwijl hij nog achter de dj-booth staat, beginnen de productiemannen al aan zijn tafel te trekken, omdat er plaatsgemaakt moet worden voor Clark. Zo kan het dus ook: in plaats van een kwartier te vroeg stoppen nog een kwartier door willen gaan. Het is 02.00 uur en STRP heeft zijn climax beleefd. Knoppendraaier Clark neemt het over met zijn bijzondere stellage aan analoge en digitale apparatuur. Hij freakt er meteen op los met bliepjeselectro die het festival, voor de zoveelste keer, weer een heel andere wending geeft. 

De Dance Night van STRP 2015 was in avond en de vroege nacht bij aanvang heel mooi, daarna bijna altijd gevarieerd, bij vlagen hard en meedogenloos en zo nu en dan heel dansbaar. Heelmeester is The Gaslamp Killer die de perfecte act is gebleken voor dit festival. Maar het was alles bij elkaar lang niet genoeg om twee jaar honger te stillen. Waar We Are Electric voor de meer mainstream dance-acts gaat (en daarmee altijd uitverkoopt) gaat STRP voor de alternatieve smaakmakers. De top van de underground. Daarin wordt een aardig aanbod geboden, maar zou een goed voorbeeld genomen kunnen worden aan PITCH dat wel altijd de smaakmakers van nu weet te strikken. En ook nog meer experimenteert en dus ook nog meer boeit. Het aantal bezoekers dat nog niet de helft bedraagt van wat er in het Klokgebouw past heeft zich impliciet laten horen: er is tegenwoordig meer voor nodig om de verwende bezoeker van dancefestivals te strikken.