Opener van het album is single ‘Berzerker’, een smerig klinkende ram-en-beuktrack van ruim twee minuten. De schreeuwerige vocalen van Thomas Goat worden door het tweetal bassisten ondersteund tijdens het refrein, wanneer dus snoeihard “Berzerker!” gebruld mag worden (ook door de luisteraar). Het hakkende drumritme geeft het nummer een enorme energieke kracht. Diezelfde primitieve energie wordt vervolgd op ‘Mr. Chainsaw’. De punkrock gitaarsound en het ontspannen tempo verklappen dat de sound van Heretic veel invloeden kent. Oorspronkelijk was dit een soort hommage aan G.G. Allin, maar die samples heeft de band hier achterwege gelaten. Ook 'Mr. Chainsaw' gaat niet over de tweeminutengrens heen. Heretic gaat duidelijk voor een catchy geluid in hapklare brokken. Een buiging naar de vroegere punk/hardcore-scene met bands als The Misfits. Een nummer als ‘Demonic Slaughter’ wordt juist lekker luchtig en pakkend dankzij het soepele rock-’n-roll-geluid. Daar zitten natuurlijk altijd lekkere rauwe hoeken en een zwaar basgeluid aan. Dit nummer laat horen waar het om draait bij Heretic: lol maken.

Zwaarder en meer slepend klinkt ‘Forever Possessed’. Een nummer waarbij Goat weer lekker de vuist naar de hemel kan heffen en zijn onvrede uitbrullen boven een pompende partij gitaren. Tegen het eind wordt er extra gas gegeven met een punkrockloopje in mineur. De titeltrack van het oorspronkelijk album volgt. Het venijnige ‘Gods ’n’ Slaves’ heeft een voortjakkerend ritme en lekkere rockende gitaren, met fikse uithalen in de zang. De band houdt het geluid strak en pittig, met het nodige vleugje theater. De mix op dit album is helemaal goed: van een energiek en hectisch nummer rol je zo door in zo’n sleazy track als ‘Give Me Darkness’. De energie wordt vastgehouden, maar de riffs klinken lomer. En de grommende backing vocals geven extra diepte aan deze melodieuze uitspatting.

Het wat uitgeklede ‘Seven Hails’ heeft weer dat energieke ritme, dat zo bijdraagt aan de uitstekende livereputatie van de band. Stilzitten is geen optie bij Heretic. Veel ‘Hails’ worden uitgeroepen naar de duistere meester van de band. De band heeft zich ontwikkeld tot een stel rockers dat graag speelt met het occulte. Heel diep gaat dat hier niet, het had evengoed 'proost’ kunnen zijn wat er geroepen wordt, maar het geeft de band een uitstraling die tegelijkertijd gevaarlijk en amusant is. ‘The Devil, My Saviour’ voelt aan als het meest serieuze nummer van het album. De meeslepende melodie en krachtige vocalen geven een oprecht gevoel aan dit nummer, dat met gesloten ogen best van Michael Graves had kunnen zijn. Genoeg te horen dus op deze veelzijdige plaat, waarop Heretics hun live-energie echt hebben weten te pakken.

 ‘Alive Under Satan’ is op 19 januari 2015 verschenen op Ván Records.