Het is december, met de feestdagen nog voor de deur, als wordt afgesproken met drie van de vier (frontman Loek Hendrikx kan er helaas niet bij zijn) bandleden van Tamarin Desert. Doel: eens terugblikken op het afgelopen jaar, dat voor de band razendsnel voorbij is gegaan. Klopte de (onze) pompeuze woorden die de band belastte met een enorme ambitie en bewijslast aan het begin van het jaar of is door een te rood-witte (die combinatie maakt bij mengen niet toevallig roze) bril gekeken? Het is de hamvraag die wordt voorgelegd aan de band zelf, die goedgemutst begint met vertellen. En – zoals later blijkt – de joker nog even op zak houdt.
Eindejaarsinterview Tamarin Desert 2015: alles geven voor rock-‘n-roll
3voor12/Eindhoven in gesprek met de Eindhovense psychband over 2x Effenaar, Popronde, eierballen, Noorderslag en toekomstplannen
Toen 2015 nog maar net geboren was organiseerde de redactie van 3voor12/Eindhoven een nieuwe editie van Club 3voor12/Eindhoven, de periodieke showcase in de Effenaar. Ditmaal juist zo vroeg in het jaar om op het nieuwe jaar te proosten met de achterban en de nieuwste, meest talentvolle lichting bands van het moment voor te stellen. Tamarin Desert was een van die bands waarvan werd gezegd dat die het zouden gaan maken in het nieuwe muziekjaar. De redactie van 3voor12/Eindhoven wist het zeker. Nu, aan het eind van het jaar, kan rapport opgemaakt worden en hoe dat beter te doen dan met de band zelf: wat voor een jaar is het voor hen geworden? Spoileralert: die twintig Popronde-shows door heel het land leveren leuke anekdotes op.
Het vervolg na de clubavondshow
“Kijk hoe groot we op het shirt staan”, zegt drummer Myron Berger trots als ik hem erop wijs dat hij zijn eigen merchandise aanheeft. Het is het festivalshirt van Wessummer Breeze 2015, een lokaal festival in Limburg, waar Tamarin Desert inderdaad vrij hoog bovenaan staat, tussen Tubelight, The Black Marble Selection en Flying Horseman. “Het is het eerste shirt waar onze naam op stond. Ik heb het zelf gekocht, haha …” Dat gebeurde ergens rond de zomer. Terug naar begin 2015, 9 januari om precies te zijn, toen Tamarin Desert een sterke set speelde op Club 3voor12/Eindhoven. Dat was de eerste keer Effenaar. “Meteen na die show is Loek (Hendrikx red.) vertrokken naar Glasgow. Gewoon op het vliegtuig geplempt en weg was meneer. Daardoor hebben we het eerste halfjaar niet veel kunnen werken aan nieuwe muziek. Wel hebben we toen samen met Bob (Verhagen, van Lexicon Bookings red.) onze single (Fool’s Last Stand red.) opgenomen en de releaseparty in Area51 op poten gezet. Loek is toen een weekendje teruggekomen om die show te spelen. Daarna is hij weer terug naar Glasgow gegaan om vervolgens anderhalve maand later definitief terug te keren.”
Stilte voor de najaarsstorm
Een redelijk rustig eerste halfjaar was het dus, maar dat was stilte voor de storm. Want al wist de band dat toen nog niet, het najaar zou druk worden, niet in de laatste plaats door de uitverkiezing door Popronde en de flinke tour die volgde. "De basis voor de goede helft van 2015 is gelegd in januari, in april volgde de singlerelease en 1 mei hoorden we dat we met Popronde mochten meedoen, wat we echt niet hadden verwacht.” Het idee van Popronde om bands uit hun veilige thuishaven te lokken en erop uit te sturen is goed gelukt bij Tamarin Desert, dat laat weten door de vele optredens een veel betere liveband te zijn geworden. Bassist Kris Marcelissen: “We zijn door Popronde eindelijk eens boven de rivieren gekomen. En ik denk niet dat we daar gauw weg gaan. Daar willen we gewoon lekker blijven.” Pim vult aan: “Aan het begin van het jaar mis je die shows zo erg omdat Loek er niet is, dan wil je extra graag spelen. En als je dan zo tof ontvangen wordt door al die plekken waar je met Popronde speelt. Dan is dat echt … sick. Je leert allemaal mensen kennen, je komt op leuke plekken en je maakt toffe dingen met elkaar mee.” Myron: “Ik vind het tof dat je op plekken komt waar je niet met 1-0 voorstaat. Dat je echt alles moet geven om te horen dat het vet is. Daar groei je denk ik ook van. We speelden soms vier shows in vijf dagen.”
Het rock-‘n-roll-gevoel van Popronde (en niet te vergeten: de eierbal)
De band heeft toen voor het eerst mogen proeven van het rock-‘n-roll gevoel: de bus inladen, op pad gaan, uitladen, spelen en de volgende dag weer inladen voor de volgende show. Myron: “Het klinkt misschien raar, maar je raakt het ook helemaal kwijt wat je ook alweer in welk weekend hebt gedaan. Je wordt echt geleefd en hebt chronisch tijd tekort.” Uiteindelijk heeft de band achttien officiële Popronde-shows gespeeld in evenveel steden, en nog enkele sessies hier en daar. Dat levert bij zo’n jonge, jolige band natuurlijk de nodige anekdotes op die het opschrijven waard zijn. Ze hebben er allemaal één, maar als Groningen wordt geroepen valt iedereen bij. “Ja, grote zaal Vera. Waar Rectum Raiders (metal-band red.) na ons speelden. Dat is ook wel een mooi contrast.”
Ok, maar nu het verhaal jongens. “Ja, ok. We reden daarheen en daar hebben we vierenhalf uur over gedaan. De A50 was één grote brok auto’s. Maar toen we daar aankwamen werden door de Vera super goed ontvangen. En wat bleek later: de zaal stond voor driekwart vol! En ja, toen hadden we zoiets van ‘When in Groningen …’ Eierballen! Dus toen vroegen we daarnaar en voordat we het wisten stond er een gast – blijkbaar ‘mister eierballen’ – backstage zo van ‘ja, ik ben van de eierballen’. Blijkt-ie altijd opgeroepen te worden daarvoor, ook door de Publieke omroep als iets verteld moet worden over eierballen. Hij zei dat hij er eigenlijk helemaal geen verstand van heeft, maar wel gewoon wat vertelt als mensen dat vragen. En daar zijn we toen een eierbal met Joppiesaus mee gaan eten. En toen weer vierenhalf uur terug om de volgende dag om half negen weer op de TU/e te zijn. Holladijee.”
Nog meer Popronde-anekdotes
Nog eentje. Pim roept meteen: “Rotterdam, dat was ook vet. We speelden op een grote rode boot. Een oud lichtschip was dat. En die tent wordt gerund door een echt supertoffe gast die een geweldige bonenschotel serveert, haha … Maar die boot schommelde nogal en ik zag de kade op en neer gaan. Ik maakte me dus een beetje zorgen, maar de show zelf was super hard aan. Er was dansend publiek, net als in Den Haag.”
En wat was die ene ook alweer met Halloween, vraagt Kris. “In Oss was dat, bij café Toffee. Bij de opbouw zaten er nog maar drie stamgasten aan de bar, maar toen we begonnen liep het in een keer helemaal vol. En mochten mensen zoiets hebben van ‘dat paaltje bij de Toffee staat een beetje scheef …' De groeten van Tamarin Desert, haha …” Myron: “Ik wil ook Merleyn niet vergeten te noemen. Het was de eerste Popronde-show en het was daar zo druk dat de moeder van Loek niet meer naar binnen mocht. Zijn bloedeigen moeder mocht gewoon niet naar binnen!” Pim: “Als ik een tip mag geven over Popronde: band, zet laag in met je gage. En zorg dat je veel speelt. Wat je opdoet aan ervaringen en hoe je als band groeit is veel meer waard.” Myron: “Hoe snel we nu ook de bus kunnen uitladen, haha. We hebben trouwens zelf een bus gekocht, met doodskoppen en wietbladen. Daarom was hij ook zo goedkoop. Schijnt van een ex-politieman te zijn geweest."
Toekomstplannen
Nu Popronde voorbij is, kan de band weer verder kijken. En toekomstplannen maken. En dat doen ze met Kledder, ex-The Risque, en nu geluidsman van Tamarin Desert. Pim: “Met hem hebben we ook de single ‘Dreams’ opgenomen. En nu zijn er plannen om begin volgend jaar met een plaatje te komen.” Een plaat of een EP? Pim: “Een EP, ergens in maart. De plannen zijn concreet. We zijn al met de liedjes bezig. Eigenlijk sinds de eerste week dat we vrij zijn na Popronde, toen zijn we direct het repetitiehok ingedoken. We hadden er echt zo’n zin. Shows spelen is een ding, maar ik keek er ook echt naar uit om weer muziek met z’n vieren te maken. We merken ook nu pas wat die drie maanden Popronde met ons heeft gedaan. Waar het normaal heel lang kan duren voordat dingen samenvallen, komt alles er nu pats boem uit.”
Die nieuwe muziek krijgt als geboortejaar 2016, maar in 2015 is dus duidelijk de kiem geplant. Na een jaar waarin de band werd aangekondigd als belofte, twee sterke singles uitbracht, een van de meest geboekte bands van Popronde werd, zijn livereputatie sterk verbeterde, marktaandeel heeft veroverd boven de rivieren en tot slot nog mag afsluiten in dezelfde zaal van de Effenaar waar het allemaal begon dit jaar. Dan als een van de acts van de double bill met PAUW (op 4 december j.l.). Wie dacht dat daarmee de taart wel compleet zou zijn, vergeet de kers. Hun joker. Tamarin Desert neemt afscheid, dan nog onder embargo, met het nieuws dat de band is geboekt voor Noorderslag. Niet als onderdeel van de randprogrammering ergens achteraf, maar officieel geboekt in de Oosterpoort. Als dat al bereikt kan worden met slechts twee singles en enkele nummers op een demo mag er heel wat verwacht worden van de eerste ‘echte’ release in het voorjaar van 2016. Myron: “Die release moet er eentje zijn om trots op te zijn. Eentje waar je over vijftien jaar nog trots op bent. Het liefst ook op vinyl. Een label zou het allermooiste zijn. We mogen nog steeds dromen.”