Alle vier waren ook een week eerder in Hoogeveen van de partij en lieten zien dat zij klaar waren voor Groningen. De trap op in De Troubadour (het vroegere Shadrak) betekent binnenlopen in een langwerpig, maar knus ingericht podium waar ook het geluid prima in orde is.
Met name opener Toycar Taxi profiteert daar geweldig van. Bleef van het preview-optreden niet meer dan een harde brei aan klanken over, nu komt het trio veel beter uit de verf. Eindelijk is de dynamiek in de liedjes van deze jonge muzikanten te horen, waarin zanger/gitarist Geosy Kleefman pakkende en volle rifjes speelt. De zang deelt hij met drummer Lenard Davers die als vanouds tekeer gaat, maar vanavond toch meer subtieler te werk gaat.
Afsluiter Streets And Haze is voorbeeldig voor deze ruwe diamant die vooral meer aan een eigen geluid moet gaan werken.
#ESNS15: Goed Goan!
‘Drenten uit de pap’ trotseren Eurosonic
Friesland beneden, Drenthe boven. Café De Troubadour in de Peperstraat is op de derde dag van Eurosonic 2015 het domein van upcoming acts uit de noordelijke provincies. Naast Toycar Taxi, Wessel Klooster en Holy Beggars staan ook The Sensational Second Cousins in de bovenzaal geprogrammeerd, zodat Drenthe een avondvullend programma biedt.
Wessel Klooster is wat dat betreft al een stap verder: deze 19-jarige singer-songwriter laat zich vandaag van zijn beste kant zien. Zijn eigen liedjes worden met enorm bravoure en durf gezongen. Bij iedere uithaal neemt de aandacht van het publiek toe. In zijn begeleiding op gitaar is de Meppeler soms iets te gehaast en slordig, maar zijn stemgebruik getuigt van passie en inleving. There Is A Light That Never Goes Out van The Smiths brengt hij terug tot de essentie. Eerlijk is eerlijk, Klooster’s stem heeft wel iets weg van de koperen bariton Morrissey.
Halverwege zijn set moet de gitaar worden gestemd en vertelt hij, tussen neus en lippen door, een mop over een cowboy bij de kapper. Dat valt niet helemaal in goede aarde (‘Wat een kutmop’, klinkt er vanuit het publiek) en de aandacht in de zaal verslapt behoorlijk. Juist daarna vervolgt hij met een prachtige versie van Pink Rabbits van The National (‘Deze doe ik vandaag voor het eerst, want dit is zo’n moment van alles of niets’). Na afloop geeft hij toe dat de mop niet goed is getimed.
De magie keert pas weer terug bij afsluiter They Say, zijn eerste single. Leden van Holy Beggars staan dan ook ademloos te luisteren en weten dat het goed is. Wessel Klooster laat zien dat een singer-songwriter niet per definitie de serieuze jongen met gitaar hoeft te zijn. Wel is werken aan beter getimede moppen voor hem een punt van aandacht.
Over een paar maanden komt Holy Beggars met een nieuw album waarvan vanavond een aantal stukken op de setlist staat. De belangstelling bij deze band uit Meppel is, net als bij afsluiter The Sensational Second Cousins, vanavond het grootst. De groep speelt smaakvolle, mid tempo 70’s rock met blues-, country- en wat Americana-invloeden.
De kracht van hun liedjes zit ‘m in de afwisseling; zo duurt de ene een paar minuten, de ander een minuut of zeven. Als de drie Meppelers in zo’n lang stuk los kunnen gaan, dan bouwt gitarist Jan Teekens een uitgestrekte solo op en bieden drummer Dennis de Lange en bassist Peter Kroes de solide basis. Op die momenten hoor je dat deze band al bijna vier jaar bestaat. De onbevangenheid straalt er vanaf, alhoewel die zonnebril op de neus van Teekens echt niet nodig is.
Mocht iemand als Jonathan Wilson ooit nieuwe begeleiders zoeken: dit zijn z’n mannen. Met een welgemeend ‘goed goan’ verlaten ze na ruim een halfuur onder luid applaus de bühne.
Na eerder op de avond het Aa-Theater al plat te hebben gespeeld, doen Jerk en Henri van The Sensational Second Cousins het in de bovenzaal nog even dunnetjes over. Nee, De pakkende rockabilly, het staande drumstel en de enorme twee-eenheid van deze neefjes werkt niet alleen zeer aanstekelijk, het zit ook nog eens dondersgoed in elkaar. Compacte liedjes, stuk voor stuk meezingers en in volle vaart gespeeld, het maakt dit Drentse avondje volledig waar.
Na drie kwartier mag het duo terugkomen voor een toegift. Een unicum op dit jaarlijkse showcase festival.
Drenthe heeft zich ook dit jaar weer prima laten zien op Eurosonic. De ene ‘Drent in de pap’ is net iets verder dan de ander, maar de kracht van de acts van dit jaar zit ‘m in de overtuiging en de wil om verder te komen dan eigen provincie.
Voor volgend jaar ligt de uitdaging in het afvaardigen van totaal andere geluiden uit onze provincie. Wellicht soul, punk of electro?