Sniester 2025: de vrijdag Sniester 2025: de vrijdag

Mantra Machine trapt Sniester 2025 af in het Paardcafé en zet meteen de toon voor de avond. Hun instrumentale, psychedelische sound vult de ruimte als een opkomende storm. Zware, fuzzed-out gitaren rollen over een stuwende bas en strak ritmische drums. De band bouwt een muur van geluid die hypnotiseert. Het voelt alsof je de openingsscène van een epische film binnenstapt: dreigend, meeslepend en vol spanning. Zonder zang vertelt de band toch een verhaal dat het publiek vastgrijpt en niet meer loslaat. De energie is intens, het geluid gelaagd en dynamisch. Als eerste act maken ze direct duidelijk dat Sniester 2025 is begonnen, en hoe.

“Ik ben Bug, het insect, en we gaan het laten lukken”, opent het Amsterdamse drietal bestaande uit rap, gitaar en beats de avond in Concordia. Wat volgt is een muur van geluid. Als op een rave met punkgitaren lijkt de band zo snel mogelijk tegen de wand aan te rennen en er doorheen te willen beuken. Een perfecte kickstart voor Sniester. Met een licht activistische en voornamelijk tegendraadse houding worden de trommelvliezen vakkundig beschadigd. Als de act meer rap-gedreven was geweest, had Bug niet echt stand gehouden, daar zijn de vocalen en flows niet sterk genoeg voor, maar als geheel blijft Bug aardig overeind. Op een gegeven moment komt er een danser het podium op voor een sensuele performance en YoungRubbi wordt uit het publiek getrokken om de song ‘Radicaal Illegaal’ van extra power te voorzien. Met suizende oren verlaat het publiek na drie kwartier de zaal; lekker!

Wat is er meer rock ‘n roll dan een zwarte, leren jas? Weinig, zullen de meeste mensen zeggen. Black Leather Jacket als bandnaam kiezen, wekt dus verwachtingen en die maken de Belgen geotendeels waar. Het optreden bestaat uit riffs, gierende gitaren en pompende bassen die over het algemeen goed vallen. Het is dan ook niet voor niets dat de Antwerpenaren in het voorprogramma van Wodan Boys staan. De toetsen voegen een apart geluid toe waarmee de band zich onderscheidt van genregenoten. Zo dendert het optreden van het enthousiaste viertal lekker voort. Geef het nog een paar jaar, en Black Leather Jacket staat weer op Sniester, maar dan op een prominenter tijdstip.

Waar de vocals van Bikini Beach af en toe verzopen in het gitaargeweld, zijn ze bij MOULD juist nadrukkelijk aanwezig. De band uit Bristol opent zijn optreden met een de kreten van ´FRANCES´, een nummer dat helaas ondanks de energie van de bandleden toch wat kaal overkomt. Later vindt MOULD een betere groove: de bas neemt af en toe de regie, en punk, indie, dreamgaze en poprock wisselen elkaar af. Aan de muzikaliteit ligt het absoluut niet, maar we voelen ons toch een beetje als de jonge moshgrage honden die zich voor de gelegenheid naar Concordia hebben verplaatst: we vinden geen aansluiting op het tempo dat steeds maar weer wordt teruggeschroefd nét op dat moment waarop we de flow hebben gevonden. Misschien is het  de setting: Concordia is, hoewel een mooie toevoeging aan Sniester, misschien een wat steriele omgeving voor deze jonge muzikanten die zeker niet hadden misstaan in een rokerige kelder. Tot de volgende keer dan maar, in de Grey Space?

Op De Poot zet Electric Eel Shock ondertussen een onvergetelijk optreden neer. Terwijl zanger/gitarist Aki en invallende bassist Joji Iwamoto in eenvoudige T-shirts spelen, drumt Gian zoals alleen hij dat kan: volledig naakt, op een enkele sportsok na, met twee stokken per hand. De Sniesterkat crowdsurft inmiddels de hele Grote Markt af en eindigt naast Aki op het podium. Het publiek kijkt met open mond, lacht, mosht en gaat volledig op in de ongefilterde rock-'n-roll chaos. EES trekt een flinke menigte, bewijst hun cultstatus, en laat zien dat echte rock niets nodig heeft behalve lef en volume.

Wanneer de Amerikaanse doommetalband Castle Rat door pech met hun tourbus vast komt te zitten in Engeland, springen gelukkig last minute de Amsterdamse punkrockers van FuckFuckFuck in en nemen zij moeiteloos het podium van Concordia over. De Amsterdamse punkband grijpt de kans met beide handen aan en levert een explosief optreden. Hun rauwe energie, compromisloze sound en chaotische charme maken de afwezigheid van Castle Rats te verdragen. Helaas staat de zaal wat leeg, maar desondanks levert de band een energiek optreden waardoor de crowd toch staat mee te dansen. Wat een noodoplossing leek, blijkt een voltreffer: FuckFuckFuck bewijst opnieuw waarom ze bekendstaan om hun ongefilterde intensiteit en absolute overgave op het podium.

In de Kleine Zaal van PAARD voelt het optreden van de Britse band Bilk al snel te groot voor de ruimte. Van muur tot muur staat het publiek opeengepakt voor deze cultfavoriet uit de Britse indierockscene, die inmiddels genoemd wordt in het rijtje van Oasis en Blur. Ze trappen af met het energieke 'RNR' en zetten direct de toon met hun rauwe sound en scherpe teksten. Toch lijkt het publiek in het begin nog wat afwachtend, meer luisterend dan bewegend. Bij hitnummer “Spiked” komt daar verandering in: de energie slaat over en uiteindelijk barst er een moshpit los. Na slechts een half uur kondigt frontman Sol Abrahams tot ieders verbazing aan dat ze door hun setlist heen zijn. Door een miscommunicatie is onduidelijk hoe lang ze mochten spelen. In plaats van af te kappen, besluit de band te improviseren. En dat pakt verrassend goed uit. Ze grijpen terug op oudere nummers, jammen wat ter plekke, en houden het tempo en de energie hoog. Het publiek blijft erbij, springt, mosht en zingt mee. Ondanks de rommelige omstandigheden bewijst Bilk waarom ze tot de top van de nieuwe Britse indiegolf behoren.

Lézard is Belgisch en, we draaien er niet omheen, cool. De band neemt disco, funk, pop en rock en gooit het in een blender. Daar komt een dansbaar geheel uit wat de foyer van het Koorenhuis omvormt tot een dansclub, maar wel geschikt voor Sniester. Denk funky baslijnen, dikke synths en meerstemmige zang. Het verzoek van zanger Neil Claes om het licht te dimmen, blijkt niet ingewilligd te kunnen worden, dus de echte nachtclubvibe blijft uit. Tussen al het gitaargeweld is Lézard echter een welkome vrolijke noot met een zangeres wier enthousiasme aanstekelijk is. De overige bandleden blijven wat dat betreft overigens niet achter. Magnifastique, citeren wij de band.

Voor de hardcorepunkliefhebbers is State Power vanavond in De Zwarte Ruiter op Sniester een absolute mokerslag. De band begint met de rug naar het publiek, terwijl een krakelige opname van een oud countrynummer uit de speakers schalt. Verwarring alom - mensen kijken elkaar aan, is dit wel de juiste show? Maar dan draait de band zich om en barst alles los. “What the fuck is up Den Haag!” brult frontman Stefan Bonestroo en in één klap verandert de zaal in een orkaan van energie. Wat volgt is een keiharde set vol agressie, passie en boodschap. Er wordt getwo-stept, gemosht en in het wild geslagen. Voor wie niet voorbereid is, is het even schrikken - veel mensen nemen instinctief een stap terug. Maar voor de die-hards is dit pure extase. State Power maakt hun naam waar als een band met een missie. Hun teksten, al schreeuwend soms moeilijk te volgen, ademen radicale gelijkheid, antizionisme en verzet tegen onderdrukking. Wie het niet verstaat, krijgt het alsnog mee als “The Day the Nazi Died” van Chumbawamba als interlude wordt afgespeeld. De set eindigt in een massale circlepit. Door de gladde vloer gaan er aardig wat mensen onderuit. Maar dat hoort erbij. State Power levert naast de blauwe plekken een keiharde show.

Het is aan Bombstrap om de Sniesteravond in De Zwarte Ruiter af te sluiten. Een flink aantal bezoekers zal de dag erop met de nodige blauwe plekken op dit optreden terugkijken. De deels Rotterdamse band brengt namelijk pure chaos in de vorm van retesnelle en -strakke hardcore punk, met een expressieve frontvrouw die haar teksten het wild bewegende publiek in spuugt, schreeuwt en gromt. Bombstrap is een wervelwind die de Zwarte Ruiter overdondert. Dat het optreden iets van 20 minuten voor de eindtijd die in het blokkenschema staat alweer is afgelopen, vergeven we de band. Alles geven kost energie.

Afsluiten bij Affaire in The Grey Space lijkt een hele opgave. Het is laat en als twee jonge gasten in kantoortenue (overhemd en stropdas) het podium opkomen, voelt alles een beetje saaiig aan. Maar als het duo begint, is het eigenlijk best energiek en lekker. Moddervette gitaarpartijen en lekkere bliepjes uit de synth. De front duikt vrij snel het publiek in en begint in het gezicht van het publiek te zingen. Dat de boel een beetje inkakt na een wat gevoeliger nummer, is dan ook geen ramp. In de kelder van The Grey Space klinkt elektronica toch altijd iets lekkerder.

Tevreden, opgeladen en zonder al teveel kleerscheuren gaan wij weer op huis aan. Klaar voor de zaterdag!