Van de regen in de trip Van de regen in de trip

Dat de rockers van Heath een fantastische performance neerzetten, zou inmiddels algemene kennis moeten zijn in het Haagse. Heath blijft elk optreden spelen alsof dit het optreden is waar alles scouts van de grote labels in de zaal zitten: harten en zielen vliegen door de zaal via gitaar, mondharmonica, drum en via de bassist met zijn prachtige Vox Sidewinder Sunburst. De vijfkoppige band neemt ons mee over de prairie en langs de westkust van Amerika. Als luisteraar vergeet je direct dat je binnen bij Podium aan Zee staat in regenachtig Scheveningen. Er hangt een psychedelische rock hippie-vibe waarin je stukjes The Doors kunt herkennen en andere grote namen zoals Led Zeppelin. Gemixt met invloeden uit de jazz en blues rock doet Heath ons met en binnen hun gelaagde toppers als ‘Atalantis’ en ‘Calm the rivers’ instrumentale reizen maken waarin overal heen gaan en weer terug; zonder een voet te verzetten. Op naar meer van zulks!

Jordy Dijkshoorn opent rappend als de harde evolutie van Vanilla Ice: strak op de beats, punt aan het einde van iedere zin, rijmschema AABB, met lossere elementen die we als refrein kunnen duiden. Ondanks de gebruikelijke “bitch”, “in da hood” en een losse “motherfucker”, duurt het even voordat het publiek loskomt. Maar toch, voor het podium verzamelen zich kleine jongens die smeken om een boks van Jordy; en die krijgen ze! Pas als Jordy het levenslied door de raps mixt, komen de heupen op het plein los… en Jordy slaat het dood door een stukje spoken word te doen dat goed is, maar waar dit publiek nu niet op zat te wachten. Maar goed, Hipfestpubliek waardeert altijd meer dan het laat zien. Hipfest is ook een samenzijn immers. Zelfs als Jordy onverwacht een bluesrock beat knaller er ingooit, blijven dus veel groepjes praten. Eerlijk gezegd is het ons ook niet helemaal duidelijk hoe serieus Jordy het bedoelt… dan weer beats en teksten waarvan je afvraagt of een DIY-middelbare scholier met een beetje productie-ervaring het niet net iets strakker had gemaakt. Dan weer een originele en goede mix van levenslied-vibes over rapbeats met pareltjes als: “wil je een mening, dan geef ik je er een!” Maar goed, Jordy sluit af met zijn fijne happy hardcore rap 'Ik kom harder' en dan kun je op Scheveningen niet echt meer stuk: een warm applaus.

De apparatuur doet het niet! De soundcheck moet meerdere keren herhaald worden en de zaal wacht geduldig. Na tien minuten trappen we af. De Amsterdamse band Dorpsstraat 3 geeft het voetbalontwijkende publiek op Scheveningen precies wat het nodig heeft door het mee te nemen op een spacetrip door een spookhuis; zo eentje zoals je altijd al wilde dat het spookhuis was. De duisternis krijgt kleur door de dromerige melodieën, samenspel van synthesizers en keyboard. Terwijl de rest van Nederland aan het kijken is naar Oranje en Les Bleus die elkaar tactisch onschadelijk maken, wordt hier gegriezeld en geflirt met de dood met ‘De ballade uit de dodencel’ en ‘Dracula’. Zeker bij die laatste genieten we weer van die heerlijke eighties synth citaten uit het oeuvre van Orchestral Manoeuvres in the Dark. Afsluitend met hun grootste hit 'Een groot gevaar' laten ze ons in het donkere Podium aan Zee achter op een hoogtepunt van dreiging en verlangen. “Ik leid de weg, neem maar mijn hand.” Wij gaan mee, want wie wist dat nachtmerries zo dansbaar en sexy konden zijn? Mensen die Dorpsstraat 3 kennen!

Oef, Brass Rave Unit heeft het lastig in de competitie met Oranje: slechts een klein groepje hardcore muziekliefhebbers staat niet in een Keizerstraatse kroeg. Pas als de eerste helft voorbij, na de rust, stroomt het Kerkplein vol. De band, bestaand uit een saxofonist, trompettist en een drummer, zetten hard en snel in. Bij het horen van de muziek denk je eerder aan een techno dj-set dan aan drie instrumentalisten. Het dansende blaasinstrumentenduo werkt aanstekelijk op de heupen van het publiek. Van zingen komt weinig, maar dat is ook niet nodig, want de mannnen krijgen het publiek aan het dansen met nummers als ‘Gotta give it (my all)’. Dat de band alles geeft, blijkt ook wel uit het moordende tempo dat wordt aangehouden: meer Max Verstappen dan Oranje, zogezegd. Het publiek gooit nu definitief de trossen los. Brass Rave Unit had zeker niet misstaan als afsluiter in de kleine uurtjes, maar als opwarmer voor die kleine uurtjes kunnen we de mannen ook zeker waarderen.

Stond Fiep op Sniester? Nee! Hadden ze daar misstaan? Nee! Hadden ze daar tot de betere bands behoord? Ja! Waarom dan toch die Australische bands als we een Fiep hier hebben rondlopen? Fiep is verfrissend door wel de gruizige gitaar te omarmen op het kruispunt tussen Pixies en Nirvana, powerchords op gitaar en bas, strakke stuwende drum, en tegelijkertijd daaroverheen een vibe en teksten te leggen die ergens aan Personal Trainer doen denken. Als je op je witte gitaar met grote plakkerletters Fiep schrijft, lijkt het eerder kinderkamer dan rock 'n roll. Maar juist die paradox is die ironische Fiepvibe. Het is uiterst Nederlands op de beste manier. Rock met ironie in de teksten die het tegelijkertijd zwaarder kunnen maken. “It’s always the same shit on the same boat” vat Fiep de dingen krachtig samen. De saaiheid van een bejaardencruise gedrapeerd over de power van de ritmesectie, inclusief gitaar. Daardoorheen zingt de synth. Vorig jaar zagen we hier op Hipfest om deze tijd Marathon. Het was goede, zware shoegaze . Nu zien we Fiep die beter een eigen draai geeft en het minder zwaar lijkt te maken, maar dat is schijn want ironie. Goede muziek, goede band, goede frontvrouw, goede teksten: prima optreden. Jammer voor Fiep: relatief weinig van de inmiddels vele Hipfesters kiezen voor haar. Podium aan Zee is voor de fijnproevers vanavond.

De twee scherp op elkaar afgestemde podia lopen na Dorpsstraat 3 niet meer soepel in elkaar over. We komen dus aan op een al vol Kerkplein waar Tripkip Scheveningen duidelijk harder in het hart weet te raken dan Fiep: groot publiek dat al duidelijk even het leven overboord gooit. Waarbij we eerlijkheidshalve wel moeten zeggen dat Tripkip van op Scheveningen is: dit is een thuiswedstrijd. Moeten we nog beschrijven wat Tripkip is en wat ze goed doen? Lees dan hier nog even ons Life I live verslag van Tripkip. Toen vroegen we ons enkel af wanneer ze weer speelden: nu dus! En hoe! Om te oordelen of Tripkip goed is, moet je eigenlijk hetzelfde zien als de band vanaf het podium ziet: een vol plein waar Scheveningers van 18 tot 81 (geverifieerd) uit hun plaat staan te gaan. We eindigen zelfs met een prima moshpit van serieuze en uitdijende afmetingen, met de zanger op de handen van de buurtcrowdsurf.

Van moshpit naar moshpit trekken wij. Binnen bij Vals Alarm is het gelijk raak, met veel voetbalmannen die hun energie nog kwijt moeten. Nou, dat kan prima bij de powerpunk van Vals Alarm.  Jazeker, het blijft live wat apart dat de drums wel worden bespeeld door Bram Kniest, maar dat andere instrumenten van een backtrack komen. Een kniesoor die daar op let als je zo veel kracht voor je kiezen krijgt. Het is makkelijk te zien waarom Vals Alarm, weer, een aanwinst is voor de metastaserende Haagse proto-punk scène. Terecht veel nummers van het verse album, met ‘Fatbikers’ en ‘Losers’ als clusterbommen die succesvol uiteenspatten in de zaal. Het is scherp en kritisch, met power gespeeld door drum en backtrack. Zangeres Yanna steelt de show. Ze levert de teksten sowieso met kracht en overtuiging. Waar haar kracht als podiumbeest echter shinet is als ze het publiek voor het podium accepteert voor wat het is: een moshpit van lallende voetbalfans. Als deze lolligerds, nadrukkelijk en hinderlijk, tussen de nummers gaan lallen, omarmt Yanna de malloten en nodigt een voetballalalul uit op het podium om hem met microfoon los te laten gaan. Wij menen wat cynisme te horen als Yanna zegt: “Ja, dit hadden we even nodig.” De wraak komt bij het nummer ‘Loser’ als Yanna de hele bende letterlijk de vinger geeft en ze stuk voor stuk voor loser uitmaakt. De losers hebben het niet door, de rest van de zaal geniet. Dit is punk anno 2024: ironische tolerantie met een lekker scherp cynisch randje.

Weer een thuiswedstrijd. En meer thuis dan dit wordt het niet, want zangeres Robin van Mojo Fyre geeft overdag een verdieping boven deze zaal zangles! Robin moet al haar eigen lessen aanwenden, want happy hardcore vergt veel van een stem: springen en harder zingen dan de beat zonder een noot te missen. Doe het maar eens na live, breng die energie maar eens in bakken over het voetlicht. Want, waar het bij happy hardcore toch sterk om gaat, is of de zaal inderdaad happy is en hard gaat. Welnu, een vol Podium aan Zee slaat van podium tot aan de bar volledig door de stoppen. Sterker, barpersoneel gaat ook achter die bar los op toppers als ‘Hardcore Vibes’ en ‘Martian Ravers’. Bij het derde nummer blazen danseressen bellen met een bellenblaasdubbellaadgeweer. Danseressen horen nu eenmaal bij happy hardcore zoals Jip bij Janneke. Mojo Fyre is net zo retro als en eigentijds als Heath, en minstens zo goed in wat ze doen. Dit werkt op campings, braderieën, festivals van welke afmeting dan ook. Zeker ook gewoon thuis bij het opstaan, voor het uitgaan, bij het koken. Vooral zien we het nu werken hier in Podium aan Zee. Mojo Fyre pompt de laatste dopamine uit onze hersencellen, beukende blije beat na beukende blije beat. Het eind van Hipfest lijkt zo vooral veel te vroeg te komen zo vlak na twee uur ’s nachts: we want more! Nu, dat kunnen we thuis krijgen, want, zo was zangeres Robin bijna vergeten te zeggen, de kakelverse EP The Raving Family is vandaag uitgekomen. We zullen het nodig hebben, want morgen weer vroeg op voor Vlaggetjesdag.