Sniester21: Dag één Sniester21: Dag één

Er hangt een onwennige sfeer in de lucht. Ach, dat zal vast een kwestie zijn van even acclimatiseren aan de festivalsfeer. Al wisten we op dat moment niet dat dat gevoel de hele avond zou blijven hangen. In de September speelt Skroetbalg, een Drentse punkband. Voor ons een avondje uit, maar voor de drie raggende gasten gewoonweg Stompen in de Kroeg. What the fuck, uit zelfverdediging gaan beide handen alvast omhoog. Klaar om te stompen. De heren hebben slechts twee minuten nodig om een blijvende indruk achter te laten. Wij komen uit Drenthe Godverdomme. Korte leuzen - en dus rammelende songs - worden de September ingeslingerd. Het gaat over zuipen (belangrijk detail: meer dan een kratje), vechten en af en toe een auto. Simpel doch doeltreffend, daar houden we van.

Terwijl in September Skroetbalg een hossend en headbangend publiek laat genieten van dialectrock, druppelen mondjesmaat de mensen binnen voor de Cloudsurfers in de Zwarte Ruiter. De naam doet een chill Australisch surfbandje met vriendelijke ballads vermoeden, maar niks is minder waar. De band haalt dan wel inspiratie uit Australië, maar van het genre beukbands. Er blijken twee drummers nodig te zijn die de denderende trein van psychedelische gitaar en diepe teksten van een nog dikkere body voorzien. De twee gitaristen die tevens zingen, schreeuwen er wat op los terwijl de bassiste het geheel naadloos begeleidt. 

De Sniestermascotte durft helaas als enige in de zaal écht los te gaan, het publiek volgt nadat ze zijn opgewarmd gelukkig uiteindelijk ook. De synchroon spelende drummers zijn voorzien van microfoons en gooien er backingvocals tegenaan die net zo hard zijn als de vocals van de zanger. 

Nu het publiek warm is lijken ook de nummers steeds lekkerder te worden. Het tempo wisselt en de mensenmassa springt. Zanger/gitarist Thom springt met gitaar het podium af en komt in de pit terecht die opeens is ontstaan. Jammer dat hij, net als anderen, het verhoginkje voor het podium niet ziet en onderuit gaat. “Wat een heerlijk festival is Sniester toch”, klinkt het naast ons. Thom speelt vrolijk verder op zijn gitaar terwijl hij omhoog wordt geholpen. Iedereen gaat los, bier vliegt rond en de sfeer is totaal anders dan tijdens het eerste nummer. Gelukkig. Na applaus moeten publiek en band duidelijk uithijgen. De band doet hun albumnaam “Don’t Know What Hit Me” eer aan: we hadden dit niet verwacht.

Tijd om even af te koelen in de kelder van The Grey Space. Dat is wel even nodig. Volgens ons moreel kompas is dit de plek voor onontdekte bands, in dit geval Rotzak. Bij het lezen van die naam was het eigenlijk al te laat. Afijn, we zijn er nu toch. De rotzakken draaien er niet omheen, de act barst los als een losgeslagen huwelijk tussen Deftones en The Dillinger Escape Plan. Het is onvermoeide moderne hardcore met een gezond likje lef. Vocalist Niel Hendrickx slaat en zwaait wild om zich heen, dwarrelt rusteloos door het publiek en schuifelt de voetjes alsof de beste man bezeten is. Alsof het niet duidelijk was dat dit niet een normaal optreden betreft, kruipt Niel voor de vorm ook nog eens over de grond. De mic-stand is vanavond de maat van Niel. Die gaat overal mee naartoe, zelfs het publiek in. Het is verwonderlijk dat hier geen mosh ontstaat. Het Belgische viertal is vanavond goed voor een kundige en strakke portie geweld, al blijft het niet geheel kleven.

We lopen in de regen een rondje Grote Markt waar een silent disco bezig is, halen een Sniester petje bij ter vervanging van onze doorweekte paraplu bij de merch en happen snel een kroketje weg.

Dan dalen we nogmaals af naar de Grey Space voor Prins S. en de Geit. Het Sniesteroptreden van vanavond van Scott, Marne en Daniel is naar eigen zeggen “eindelijk een optreden voor staand publiek”. Je kan er rare dingen bij bedenken, maar zoals deze Coronageneratie inmiddels weet: spelen voor een online crowd of een zaaltje met wat zittend publiek op keurige anderhalve meter bier afstand is ook gewoon bout.

De sfeer zit er metéén in. Onze conclusie na wat online gestream is dat deze band live pas tot zijn recht komt. Dit is de perfecte locatie voor de band die doet denken aan een soort volwassen versie van de Jeugd gemengd met de Kraaien. Compleet met rookmachines, die de lichten mistig de donkere ruimte insturen kun je in het zweet van het collectief lekker losgaan in deze kelder. “Ik weet dat het nog vroeg is, maar doe maar alsof je meer bier op hebt!”, roept Prins S terwijl zijn lange blonde haar meedanst. Dat komt goed. Het is inderdaad nog geen 21:00 uur, maar die biertjes zitten er echt al wel in. En de dancemoves bij publiek en band ook. Het is warm, wordt plakkerig en we dansen alsof we op een donker schoolfeest he-le-maal los staan te gaan. Guilty pleasure ten top. 

De beats zijn dik en er zit wat herkenbaars tussen: Punk van Ferry Corsten wordt gesampled en de Nederlandse teksten werken verbazingwekkend goed. Met teksten als “in mijn alcohol zit bloed”, en de hele lyrics van “Kinderboerderij” wordt duidelijk dat we een vriendengroep leren kennen die niet vies is van drugs en afters. We krijgen spontaan zin om langs te komen op die after van ene Ricky. Het VWO-humor gehalte is hoog en de tussen aanhalingstekens problemen die lyricaal worden beschreven zijn herkenbaar. “God, waarom heb je me verlaten”,zingt S, verwijzend naar de dichte cultuursector. “Dat moest van Mark”.

Terwijl ‘rood staan, hard gaan’ van Prins S. en de Geit nog in het geheugen staat gegrift, dwalen we terug naar de September. Daar speelt Steckerneck, eindelijk ontspanning! Geen warrige sonische brij aan gitaren, maar beat gedreven rock n' roll. Even is Sniester het normaalste festival midden in Den Haag. Dit trio bestaat uit twee broeierige gitaristen en een drummer. Een band naar het credo van The Inspector Cluzo: ‘Fuck The Bass Player’. Een act om lekker bij te hupsen. Vooral weggelegd voor festivalpubliek dat zin heeft in wat traditionelere rock. De spanning is er echter al gauw vanaf, hoog tijd om weer verder op pad te gaan.

“And then you die” giert Danielle Warners door de zaal terwijl vooraan twee vrolijk huppelende fans staan te springen. In wat voor pseudo positief apathisch feest zijn we nu weer beland? SØWT is een vreemde formatie. De dualiteit tussen onverbeterlijk vuig en dramatisch melancholisch is confronterend en weemoedig. Hoekige baslijnen à la Peter Hook en een gitaar ambiance van jewelste. Of je het nou wilt of niet, je wordt volledig overgenomen door de deftige en donkere sfeer. En de Rootz is daar de uitgelezen plek voor. Een piekfijne afsluiting van een op zijn zachtst gezegd bijzondere route. We houden goede hoop voor een lager WTF-gehalte op de zaterdag.

Smudged roept vragen op. Zoals: waarom heeft iedereen een groen hoofd behalve gitariste Sophia, die een blauw hoofd heeft? Of: zijn alle mensen op dit podium volledig toerekeningsvatbaar? Het maakt allemaal niet uit, want laten we wel wezen: met Ewan McGregor hebben de Rotterdammers, samen met Het Gezelschap, een van de leukste nummers van de laatste tijd afgeleverd. Die spelen ze niet, maar ook dat maakt niet uit, want jezus wat gaan ze lekker. Vette baslijnen, funky gitaren en een frontman die maniakaal zijn teksten het publiek in spuugt. En natuurlijk de dikke elektronica van knoppenman Mink, die naar verluidt een gebroken elleboog en sleutelbeen heeft. Daar is in het publiek niets van te merken, want voor het podium gaat het los. Oh ja, complimenten voor de outfit van de bassist.

Het voordeel van Sniester is dat je soms maar een deur verder hoeft om meteen in een volgend optreden te belanden. Zo reizen we van September naar de Zwarte Ruiter voor Afterpartees, die vanuit Limburg vier uur in de file hebben gestaan en een versterker vergeten zijn. De band speelt vrolijke garagerock en frontman Niek springt wild rond op de beperkte podiumruimte die hij heeft, zwaait de microfoon wild door de lucht en zingt uit zijn tenen. Toch wil het vuur niet in het optreden komen. Hoe dat komt, weten we niet, maar een werktheorie is dat de energie die we wij Afterpartees misten terecht is gekomen bij Bongloard.

In het Paardcafé treffen we Kulou, de Haagse psych/surfband uit de skatescene. Het staat aardig vol met ook een aantal Haagse bekenden en de muziek grooved als een tiet. Een beetje funky, een beetje jazzy en erg sexy voor een band die nauwelijks interactie met het publiek maakt. Een soort mix van Khruangbin en Hiatus Kaiyote met, voor de ouderen onder ons, een flinke scheut The Shadows. Het luistert lekker weg en niemand neemt er aanstoot aan. Drummer Gianni Tjon Tam Pau verdient nog benoemd te worden om zijn kwaliteiten. Toch wordt het op den duur wel redelijk muzakkerig, maar dat mag soms ook.

Dan voor de laatste keer naar de Grote Zaal voor postpunkband The Homesick. De groep die tekende bij het legendarische Sub Pop label en die al een tijdje meedraait in de Nederlandse scene. Het contrast met The Haunted Youth kan niet groter zijn. The Homesick heeft namelijk alle gitaren ingewisseld voor synthesizers en drumcomputers en de hele sound is omgegooid. Niet persé op een slechte manier, maar het doet de liedjes niet veel goeds. Nauwelijks nog liedjes met een kop en een staart, maar vooral soundscapes en drones zijn te horen. Op zich heel interessant. De opgefoktheid waar de band om bekend staat raakt helemaal verloren in een bed van synthesizers. Het is even wennen maar tegen het einde klinkt het toch wel aangenaam. Toch verlaten wij met een vreemd, onverzadigd gevoel de zaal als we naar de laatste act gaan.

Die laatste act is de enige act die niet op de Prinsegracht speelt, we verplaatsen ons namelijk naar de September op de Grote Markt. Die gezellige kroeg die bekend staat om diens jazzavonden. Die kroeg waar je geen moshpit kan beginnen, ookal zou je dat willen. Nou de leden van Black Leather Jacket presteren het toch vanaf de eerste noot. Ook zij komen uit België, alleen wonnen zij de Nieuwe Lichting niet (maar stonden ze wel in de finale). De drummer tikt af en direct staat iedereen te springen en te beuken. Gitarist Nicolas D’Exelle pleurt zichzelf ook die pit in tijdens het tweede nummer. Dit lijkt zo’n band te zijn die zo snel mogelijk naar de eindstreep kan en als er een snellere route is, dan nemen ze die. Beuken, knallen, raggen, als het maar een werkwoord dat keihard muziek maken betekent is. Wat een energie brengt die band mee. Als wij niet veel later in bed liggen, want alles stopte om middernacht en we hebben de dag erna ook gewoon Sniesterduty, stuiteren onze trommelvliezen nog door. Dat belooft wat voor morgen.