We schrikken ons allemaal een hoedje van een schreeuw vanaf het Haags Podium. Parkpop is los en Coocoo trapt af op het Haagse podium. Voor wie zich zorgen maakt over het volume van de mainstage: nergens voor nodig. Daar weten deze geelgeklede rockers wel overheen te blazen. Ondanks de vrolijke outfits gaan de nummers ook over beladen onderwerpen, met onder andere een verwijzing naar de Amerikaanse school shootings. Aan Amerika-referenties ontbreekt het überhaupt niet, ‘God Bless America’ schalt het een paar minuten later over het veld. Het is nog rustig op het Haagse veld, iedereen is bij Froukje. Heel onterecht trouwens, Coocoo is op zijn minst net zo leuk.
Wie op deze Parkpop verder kijkt dan het hoofdpodium, komt een hoop interessants tegen. Op het Haagse Podium gaat het van rock, naar hiphop, naar wat het ook is wat De Kraaien doen. En daar vinden we de nodige pareltjes. Iets verderop staan het I Love Hiphop-podium, het Your Stage, de PIP-area en de festivalmarkt waar het allemaal gezellig druk is. Het lijkt net een ouderwetse Parkpop.
©
Maarten Ederveen
Coocoo @ Parkpop 2022
Stage Your Voice is een project waarbij jongeren samen met het Residentie Orkest nummers maken waarin maatschappelijke onderwerpen die zij belangrijk vinden worden aangesneden. Deze worden op het Haagse Podium door hen en leden van het orkest vertolkt en dat is heel bijzonder. Een meisje van 17 zingt over haar eigen ervaringen met racisme en neemt daarbij geen blad voor de mond. Een jongen spreekt, onder begeleiding van strijkers, blazers en percussie, over achterbuurten en Sterre schreef 'I Drew a line' over grensoverschrijdend gedrag. Indrukwekkend en belangrijk.
Maar met Stage Your Voice is het Residentie Orkest nog niet klaar. Er volgt namelijk Notes, Beats & Bars, een ander project van het orkest, samen met het Haags Hiphop Centrum. De orkestleden worden aangevuld met Mista Sweet achter de knoppen en twee rappers die rappen over polarisering. Het optreden duurt niet lang, maar wat blijft hangen is hoe mooi het is dat deze projecten bestaan, en dat deze op Parkpop aan de wereld getoond kunnen worden.
©
Maarten Ederveen
Stage Your Voice @ Parkpop 2022
©
Wouter Vellekoop /
Mista Sweet @ Parkpop 2022
©
Maarten Ederveen
Fuzzy Teeth @ Parkpop 2022
En dan heel wat anders, namelijk Fuzzy Teeth, de band van Anthony Koenn die we onder meer kennen van Forever Saturday. Op het podium zien we sowieso allerlei muzikanten die we kennen van andere bands, zoals Yaniv de Jong en Mila Stips van Moyo. Ook menen we te zien dat alle bandleden een oorbel in hebben. Maar het gaat om de muziek. Fuzzy Teeth heeft een lekkere energie. We horen een beetje beat, een beetje surf en af en toe rockt het lekker. De band heeft nog geen enorme eigen identiteit, maar alle ingrediënten zijn aanwezig. Iemand in het publiek noemt het ‘lieve rock’, en eigenlijk vinden wij dat wel passen.
Via Donnie op het hoofdpodium trekken we naar Silver Lake. De band brengt onder meer een ode aan introvert zijn, wat een goed beeld geeft van de muziek die op het publiek neerdaalt: dromerige nummers die licht worden ontsiert door de beats van het hiphop podium.
De muziek zit goed in elkaar, wat een fijne afwisseling is van de rest van het festival. Dat is ook de tendens van het publiek. Parkpop is geen festival waar je veel mensen in een Pink Floyd-shirt tegenkomt, maar degene die er zijn, staan allemaal hier. Want dit is muziek. Wat het ook is dat Donnie doet, past niet in die categorie.
©
Maarten Ederveen
Silver Lake @ Parkpop 2022
©
Nikki Born
Silver Lake @ Parkpop 2022
©
Maarten Ederveen
©
Nikki Born
Terwijl Goldband de main stage verlaat, houden de Wodan Boys het Haagse gehalte hoog. Deze vaandeldragers van pompeuze rock 'n roll ademen Den Haag. Zo is bassist Timo Prins in een groen gele ADO-overall gehuld en het zou ons niet verbazen als de rechttoe rechtaan liederen wel eens worden gedraaid in boksschool Haagse Directe. Het is muzikaal wat voorspelbaar, maar daar liggen we niet zo wakker van. Zeker niet als het zo strak is gespeeld als hier op Parkpop. Als de heren in dit tempo muziek eruit rammen, dan springen we de volgende keer in de moshpit. Nu schreeuwde we alleen nog plichtmatig ‘WODAN BOYS’!
Dat Yaëll Campbell wat kan, wordt wel duidelijk in het kwartier dat hij krijgt om zichzelf aan het publiek te presenteren. De jonge artiest begint met een nummer waarin hij zichzelf begeleidt op een gitaar, wat erg relaxed klinkt. Dat de gitaarband losschiet, hoort volgens Campbell bij de show. Vervolgens betreedt een producer achter een mengpaneel het podium. Wat volgt is achtereenvolgens wat hiphop, wat house, een stukje R&B en weer wat hiphop. Nu zijn wij de laatste om te zeggen dat een artiest zich moet beperken tot een genre, maar wij weten even niet meer waar we het moeten zoeken.
Bij Prins S. en de Geit is het een beestenboel. Al mekkerend komt hij het podium op en ook tijdens de show komt er vanalles voorbij. We dansen als eendjes en gaan naar de kinderboerderij. Dat laatste liedje is publieksfavoriet; ‘keiblij in de rij voor de Kinderboerderij’ wordt uitbundig meegezongen. Dat dit een band voor alle leeftijden is, hadden wij eigenlijk niet zien aankomen. Er staan zowel 16 als 60-jarigen in de moshpit en er wordt gecrowdsurfd. Maar wat ons bijblijft aan dit optreden, is de emotie.
Gitarist Marne Miesen is er vandaag voor het eerst sinds zijn hersenbloeding weer bij. Hij speelt nog niet mee, maar staat wel op het podium. Een warm applaus van het publiek en tranen van frontman Scott Beekhuizen volgen. De emotie wordt snel doorbroken en we raven weer verder. Het feest wordt afgesloten met ‘Kan Je Niet Maken’, waar Marne zelfs een coupletje mee komt doen. Weer warm applaus. Als we ons omdraaien, zien we dat heel Parkpop is uitgerukt voor dit optreden. Wij snappen het wel. Prins S. en de Geit doet het net zo goed in het zonnetje als in een donkere technokelder.
Na een korte pauze klimmen de Olympische Goden van Movnt Olympus het podium op. Rauwe hop waar je spontaan boos van gaat kijken. Het flitsbezoek van slechts 15 minuten biedt weinig ruimte om je echt goed bij de lurven te pakken. Lieve programmeur, zorg voor een terugkeer volgend jaar. En vergeet Ome Guus niet. Dan hoeft Dennis Weening ook niet te compenseren door De Kraaien als ‘underground hiphop’ introduceren. Die zijn overigens, nog steeds razend populair, want zo’n beetje heel Den Haag staat opeens voor het Haagse Podium. Net zo verrassend is de zieke hoeveelheid opblaasbeesten (eenhoorns, drollen en volleyballen) die zich met elke song lijkt te vermenigvuldigen. En dat geldt ook voor het lompe gehalte in het publiek. Het resultaat is een knotsgek feest, waar niet alleen favorieten als ‘Ik vind je Lekker’ en ‘Pechvogel’ voorbij komen, maar ook een handvol gastartiesten zoals Emmaly Brown en Oost Wanted.
Concluderend: in onze ogen stonden de pareltjes van Parkpop dit jaar op het Haags podium. Zoals het hoort. Wil je weten wat we van de de acts op het hoofdpodium vonden? Kan gewoon. Daar maakten we een apart verslag over.
©
Maarten Ederveen
De Kraaien @ Parkpop 2022
©
©
©
©