Kaderock 2022 Kaderock 2022

Son Mieux is misschien wel – samen met Goldband – het populairste wat Den Haag op het moment te bieden heeft en daarmee ook een logische afsluiter voor deze 25e Kaderock. Wanneer het meerkoppige gezelschap opkomt, moet uw redactie twee keer knipperen. Zijn dit de hologrammen van ABBA? Earth, Wind & Fire? Tussen alle glitterkleding geven de shirts van Camiel en Quinten Meiresonne duidelijkheid: het gaat om de geëvolueerde versie van All Missing Pieces. Frontman Camiel verwijst hier nog naar. “Achttien jaar geleden stonden wij hier voor het eerst. Den Haag, mag ik jullie voor altijd thuis noemen?”. Een logisch bruggetje naar ‘Feels’. 

Van het project van Camiel waarin hij op zijn akoestische gitaar mooie liedjes maakte, is weinig meer over. Alles is groots aan Son Mieux. De band, om te beginnen, die telkens ergens nieuwe leden vandaan lijkt te halen. De arrangementen, die zorgvuldig gemaakt lijken te zijn om stadions te vullen. En de outfits, die het showelement van de groep benadrukken. Dat de muziek en de teksten daarbij wat aan inhoud hebben ingeboekt, neemt de band voor lief. Het heeft Son Mieux tenslotte een Edison opgeleverd. Tekenend voor de omslag van het gevoelige materiaal voor fijnproevers naar massaproductie van een groter geluid met theatrale show is Multicolor. Het zegt niets, blijft wel hangen en aan het eind van de avond staat iedereen springend de tekst mee te zingen. 

De groep moest afgelopen donderdag nog een show afblazen omdat frontman Camiel Meiresonne geen stem meer had. Dat kan ook een verklaring zijn voor de tekstarme set van vandaag, waardoor vooral multi-instrumentalist Maud Akkermans flink aan de bak moet. Niet dat de frontman minder te doen heeft, hij vermaakt zichzelf - en vooruit, het publiek - prima met het rennen van de maracas via de toetsen naar percussie en weer terug. Tot slot wil de band ook nog kwijt dat er dit jaar geen optredens meer in Den Haag zullen zijn. Als je dat begin juni al weet, dan ben je een hele grote.

Die voelen zich waarschijnlijk meer thuis bij Splinter. De deels Haagse punk/hard rock/metal-groep met oud-leden van Death Alley en Birth of Joy schuwt distortion (en borsthaar) niet en vult het bescheiden zaaltje van Musicon met een bak heerlijk lawaai. Het publiek zit er goed in en beukt lekker mee op de opzwepende tonen van vooral het debuutalbum Filthy Pleasures. Onder de knipperende stroboscoop vermelden de vier tussen neus en lippen door ook nog dat ze net uit een tour met uitverkochte zalen in Duitsland komen. En als een land verstand heeft van herrie, dan is het Duitsland wel.

Waar de gevestigde acts gesteund door producers en platenlabels buiten tekeer gaan, is er in hun kielzog binnen ruimte voor artiesten die hun ziel nog niet verkocht hebben. Vanuit Ready2Play staan Velvet Sway, Blueside, Provo en Now in Colour op de planken. Door de slimme programmering trekken de beginnende bands – misschien wel de toekomst van de Haagse muziekscene – niet alleen de aandacht van trotse familie en vrienden, maar weet het publiek van buiten het binnenpodium tussen de hoofdacts door ook te vinden. Een groot deel van het publiek blijft na het halen van een drankje plakken.

Haylid is het niveau van R2P al ontgroeid en mag buiten spelen. Eerlijk is eerlijk, het vijftal misstaat niet op het grote podium. Met meer eigen materiaal kan er op de 26e editie volgend jaar zomaar ruimte zijn voor een volwaardige set. En voor al het publiek dat de openingsact moest missen, de groep is 29 juni ook op het Zeeheldenfestival te bewonderen.

Een flink aantal artiesten was al vanaf de allereerste editie van de partij, en in veel gevallen al jaren ervoor actief. Deze groep is te herkennen aan de RAL 9010-lach. Met veel plezier staan deze acts op het buitenpodium. En waar een aantal jonge acts soms ook vooral met zichzelf bezig is, stoort dit gedrag een stuk minder bij artiesten die allang hebben bewezen iets te kunnen en in de spotlights ongeforceerd zichzelf zijn.

Bekend van onder andere Kern Koppen en NuClear Family, gaat Ome Guus al meer dan twintig jaar mee in de ondergrondse hiphopscene. Dat Kaderock ook urban programmeert, is een kadootje voor publiek dat niet alleen maar voor doorleefde stemmen en gitaren komt. De gemiddelde leeftijd gaat flink omlaag in de donkere, benauwde zaal. Over het geluid zegt Guus “rauwe hiphop klinkt een beetje kut maar zo hoort het. Het gaat om de energie.” Na een acapella stuk, wat meer een spoken word act is, komt z'n crew meedoen. KNETTER GANG is het collectief dat met Guus de plaat ‘Hand Solo’ heeft gemaakt. “What's good Musicon?”. De groep laat de zaal springen en geven mee aan de jeugd “doe gewoon je best op school.”

Het hoogtepunt van de dag zit ondanks de gedateerdheid toch in de categorie niets-meer-te-bewijzen, met Rob Bolland die met zijn muzikale vrienden nog een laatste keer alles geeft op Kaderock. Hij is namelijk ongeneeslijk ziek. Op vertederende wijze zet de helft van Bolland & Bolland een set neer met vooral “covers van liedjes die ik mooi vind” - en dat is met onder andere ‘Black Hole Sun’ van Soundgarden en ‘Watermelon Sugar’ van Harry Styles erg divers. Waar de soms broze stem van Bolland het niet redt, springt zangeres Jane Goulding bij, die ook helpt bij het bedienen van de iPad en verstellen van de microfoon. Alle kwetsbaarheden vallen ineens weg als de componist, producer en zanger aan de eigen hits begint. ‘In The Army Now’ en ‘Jeanny’ knallen krachtig van het podium, en het publiek doet enthousiast mee. De organisatie gunt de gelegenheidsformatie een half uur uitloop, waardoor er gelukkig ook nog tijd is voor ‘Rock Me Amadeus’. Bolland - zichtbaar genietend en voor dit laatste nummer gehuld in kostuum, pruik en schmink - brengt het publiek als Mozart in extase en neemt onder luid applaus afscheid.