Waar de festivalvrijdag een oefening was in het vinden van nieuwe perspectieven, hebben we de overige dagen in een pasklare vorm gegoten. Kortom, een traditioneel verslag waar we weggeblazen worden door immense orgelklanken, zakken cheetos tegenkomen en in een wolk van weemoed verkeren. Rewire is in 2022 nog steeds de eenhoorn in festivallandschap. Zo uniek dat het niet te kopiëren valt.

Zaterdag

Als we de zaal van Theater aan het Spui binnenwandelen, vallen twee zakken cheetos op. Horen die wel daar? Het blijkt deel van de performance. Holly Childs & Gediminas Žygus is een wilde start van de Rewire-zaterdag.

Een cinematografische ervaring die van een vrij algemene muur van geluid langzaamaan opbouwt naar bruut overstuurd beuken. Al is dat beuken vrij kort. Er zijn flardes van voyeurisme en consumerisme te herkennen. Toch mist een rode draad. Zo zien we een video van @600unboxes die een parodie op unboxing video's doet. En vervolgens worden er foto’s van ons gemaakt, alsof het publiek de show is. Als de zakken cheetos tegen het einde van de set worden platgestampt welt de soundscape op.

De brulbak van geluid is fijn, maar mist zijn station. Een verwarrende doch vermakelijke performance. Het raakte net niet een gevoelige snaar en thematisch gezien was alles wat ver van elkaar verwijderd. Op naar de Grote Kerk.

Als Eartheater (Alexandra Drewchin) ver na tijdslot komt opdraven klinkt er luid gebrom. Iets in lijn met de opzwellende tonen op 'Phoenix: Flames Are Dew Upon My Skin'. Het is een façade. Op Rewire is niets wat het lijkt. Het is een soundcheck, voor deze performance zijn de dreigende tonen ingeruild voor akoestische gitaar en strijkers. Sporadisch is een zware dreun hoorbaar als ambiance. Een schril contrast met het studiowerk. Het geluid in de Grote Kerk is wonderschoon en had een prima optreden geweest ware het niet dat Alexandra meermaals de show dwarsboomt. Wij vragen ons af, is het divagedrag of gewoon doorgeslagen oprechtheid? Voorafgaand begint Alexandra een gesprek met iemand in het publiek, die alleen vooraan te volgen is. Tijdens een song opeens opmerken dat de lichtval op de gitaar lastig maakt om te spelen. Maar ook, toch even een glas champagne laten inschenken. En dan blijkt dat Alexandra een beetje zweeft, “is dit Scandinavië?” Gelukkig wel met een lach, maar toch. Oh, want het is koud en mensen zijn blond. Natuurlijk. Al moeten we, toegegeven toch hard lachen om de waanzinnige opmerkingen. Voorbeeld: het bespelen van een backline gitaar wordt vergeleken met seks hebben met vreemde voor het publieke oog. “Suddenly I have much more respect for pornstars”.

‘I made love with the devil’, aldus Anna Von Hausswolff, een stuk tekst die het onberispelijke oeuvre van Von Hausswolff nog jarenlang zal blijven achtervolgen in relatie tot haar shows. Kortgezegd, katholieken in Frankrijk waren zeker niet in een bonne humeur bij de aankondiging van een serie optredens in Franse kerken.

Vandaag op Rewire, in deze kerk is Anna wel welkom. Zeer welkom zelfs. Even piept Anna langs om gedag te wuiven, om daarna de trap naar boven te pakken om zich aan het kabinetorgel van de grote kerk te stationeren. Veel valt er niet te zien. En dat is niet erg, we weten waarvoor we komen. Voorafgaand is gecommuniceerd dat de instrumentale plaat 'All Thoughts Fly' integraal te horen zou zijn. Rewire-gangers gaan in een volledige medititieve staat van zijn. Liggend, zittend en leunend op elkander. Tonale dreigementen die de kerk nog net niet doen barsten. Een broeierige en bijna onwerkelijke ervaring, dat volledig berust op de orgels van de grote kerk en het wendbare talent van von Hausswolff. Als de Fransen het niet willen, dan doen wij het wel: chapeau!

 

© Parcifal Werkman

Eartheater ft. LEYA

© Jan Rijk

Terwijl de kerkorgels van Anna von Hausswolff doorbrullen banen we ons een weg naar PAARD om wat mee te pikken van de Noorse Jenny Hval. Dit komt dus wel uit Scandinavië. Gezellige en vooral dromerige artpop klinkt als een wereld van verschil in vergelijking met voorgaande acts. En ondanks het feit dat Jenny eerder op Crossing Border heeft gestaan, trekt het vanavond een volle zaal. Sterker nog het kleurrijke gietsel van pop, indie en wereldklanken gaat er zo goed in dat het publiek na ‘Year of Love’ schreeuwt om een toegift. Lichtelijk ontstemd en met hoog tijdsbesef merkt Jenny op: “There are other things? This is just a one-hour set, if we play one more it’s on you” Wonderlijk hoe Noorse droogheid werkt. Dat is een manier om te zeggen, vooruit nog eentje dan.

 

Anna Meredith is veel dingen, componiste, uitvoerder en draagt meerdere accolades. Waaronder een ‘Most Excellent Order of the British Empire’. Vanavond zorgt Anna met zwaar aanstekelijke energie voor een hoogtepunt. De muziek in het kort: experimentele dansmuziek geïnspireerd door onder andere videogames (zie R-TYPE), met een hoog tuba gehalte. Geen enkel moment is het mogelijk om pauze te nemen, en dat wil je ook niet. Het is verfrissend om te zien hoeveel lichtpuntjes plezier er op het podium staan. Dat accumuleert uiteindelijk in een eerlijke ‘cheesy’ toegift. We gaan iets enorm sulligs doen, maar alleen als iedereen bij dit nummer losgaat. Dit is ons laatste nummer, terwijl Anna aanhalingstekens gebaart. Een medley van herkenning raast voorbij in karaoke vorm: Call Me Maybe, ABBA en Dragostea Din Tei passeren de revue. Voor sommige plaatsvervangende schaamte, maar eigenlijk gewoon stupid fun, and that’s fine.

 

De gemaskerde Evian Christ sluit de grote zaal af met een high definition DJ-set. Die start met een intelligente mix 'Ultra' en bouwt dynamisch op naar een genadeloos hoogtepunt en houdt dat niet alleen vast, maar bouwt verder. Steeds een stapje erbovenop, tot het niet meer kan. De backdrop van reflecterende lichten helpen het naar een ultra-wide niveau te tillen. Een bijna verblindende vertoning. Zowel de aanwezige doorgewinterde clubbers als de liefhebbers van elektronische muziek is dit een zinderende show. Een goddelijk randje is te bespeuren in de combinatie van synth & zang. Popvocaaltjes, operateske samples en gure glitchy beats. In de wereld van Evian Christ past het. En het werkt. Een ware deconstructie van elektronische muziek. De volgende keer in 8K-resolutie graag.

© Stephan Kaffa

Zondag

In de Koninklijke Schouwburg hersenspoelt Jerusalem in my Heart ons op een zondagmiddag. Dat is niet iets dat je vaak overkomt. Echo, tape delay en een talk box. Allemaal methodes om een martelvariant op ASMR te bewerkstelligen. We krijgen er koude rillingen van en spontaan een onwel gevoel. Bewust, jazeker. Maar desalniettemin een rusteloze audiovisueel werk. De 16MM filmprojectie van Erin Weisgerber speelt hier prachtig op in. Indrukwekkend om te zien dat elke klank, toon en piep door Radwan Ghazi Moumneh wordt gevoeld en doorgaans zichtbaarheid krijgt in zijn lichaamshouding. Daar moeten we even van bijkomen.

Eindelijk, Carl Gari & Abdullah Miniawy live. Offline dit keer. Dit is een act die letterlijk en figuurlijk alle gevoelige snaren raakt. De dansbare electro zit volop melancholie. Waar Abdullah serene kwetsbaarheid voelbaar maakt door krachtig stemgebruik weet trio Carl Gari met instrumentatie en elektronische tonen verder te articuleren. Elke emotie is voelbaar, het is zonde dat we maar even kunnen blijven hangen. 

Een heel stuk verderop in Amare, is Grouper begonnen. We peuteren ons los van Carl Gari & Abdullah Miniawy en versnellen ons richting het Spuiplein. Bij binnenkomst is het sonische dwaalparadijs van Liz Harris voelbaar. Dit is typische muziek waarin je onderdompelt in het zijn van de act zelf. De zienswijze is van alle kleur onttrokken. Een gitzwart, eindeloos sonisch landschap vergezeld met grijze visuals. Er is hier en daar een brom van onnodige feedback hoorbaar, maar dat maakt geen deuken in de performance, dat sowieso al omlijst is door allerlei lagen van weemoed. Soms als een zachte deken en veelal als een donkere wolk. Briljant.

Weet jij wie de mede-softwareontwikkelaar van Ableton is? In de Koninklijke Schouwburg staan we oog-in-oog met Robert Henke. Een muzikant, softwareontwikkelaar en computerenthousiasteling. Dat blijkt, want voordat de show rondom de Commodore CBM 8032 start moet en zal Robert toelichten wat hier nou zo speciaal is. De microchip MOS 6502 is de start van betaalbare, dus personal computers, voor de consument. En de machines zijn de start van zelfbouw. Oftewel alles is aanpasbaar en de kracht ligt hem vooral in het feit dat er geen besturingsysteem op zit. En dan, is het muzikaal? Jazeker, na een korte start-up van de programma's krijgen we een beats te horen die op moment maar net te onderscheiden zijn van hedendaagse electronica. Al laat het visuele aspect, dus de vijf computers en de kleurloze visuals, zien dat dit weldegelijk net zo plaats had kunnen vinden in 1980. Als dan blijkt dat ook de credits voorgeprogrammeerd zijn weten we het zeker, Robert Henke is legendarisch.

In Amare speelt de allerlaatste act van vanavond, Caterina Barbieri, een graag geziene gast op Rewire, die we eerder op TodaysArt zagen. De bijzondere belichting geeft de rookwolken een hemelachtige uitstraling, misschien bewust voor de speciale uitvoering van een vierstemmig werk van Evelyn Saylor. Al blijkt dat niet het geval. Je zou verwachten dat de hemelse stemmen verwerkt worden in de grandiose synthlagen waar Caterina bekend mee is. Nou, het lijken wel twee verschillende optredens. Zowel stijlkundig als performance-wise. Wanneer het vierstemmige werk start breekt het letterlijk de dromerige performance in twee stukken. En zo is afsluiter van Rewire een losse flodder. De etappe daarna maakt veel goed, maar de schade is al gemaakt. Onze gedachtes zijn alweer bij de deur. 

Dit jaar zijn we op zoveel locaties geweest dat er aan het einde van de rit de volgende vraag naar boven komt: wat is nu precies de thuisbasis van Rewire? Amare? PAARD? The Grey Space in the Middle? Want het avontuur zit hem in de programmering zelf en niet de reis er naartoe. In 2022 bewijst Rewire in ieder geval dat je zonder echte headliners alsnog een blijvende indruk kan achterlaten. En dat onnavolgbaarheid een forté is. Als een mythe binnen het festivallandschap.

Nu we toch even de aandacht hebben:

De redactie van 3voor12 Den Haag – hét online platform voor muziek uit Den Haag – breidt uit en is op zoek naar nieuw talent. Er is plek voor o.a (aspirant) journalisten, fotografen, interviewers, social media-redacteuren, planners, coördinatoren, filmers, radiomakers. Kortom: iedereen die vrijwillig een media-steentje bij wil dragen aan de Haagse muziekscene is welkom.

De eerste stappen van je (muziek-)journalistieke carrière zetten? Ervaring opdoen tijdens je studie? Altijd al willen schrijven voor een publiek? Op zoek naar een nieuwe uitdaging of hobby? Gewoon interesse? Stuur een mailtje naar vacature@3voor12denhaag.nl