Sniester21: Dag twee Sniester21: Dag twee

De avond begint in het Paardcafé waar drummer van Tousch Isai Reiziger zijn drumstel hevig afranselt. De band rond zangeres Natousch Gerritsen wordt door bassist Sebas Simoen en eerdergenoemde Reiziger rücksichtslos voortgestuwd terwijl gitarist Danny van Tiggele zijn gruizige gitaargeluid op het geheel loslaat. Ondertussen staat, zit, danst, knielt, verleidt, tamboerijnt en zingt Gerritsen de boel aan elkaar. Sniester dag twee is geopend.

Over zangeressen gesproken: Sophia van 45ACIDBABIES was gister ook al op het festival en vond het fucking vet. Sophia snapt hoe het zit. Wij van 3voor12 Den Haag hebben de band vaker gezien en zijn blij dat ze al die babypoppen hebben thuisgelaten. Creepy. Iemand die aan komt waaien zou kunnen denken dat we hier met een leuk popbandje te maken hebben. Kekke kleding, wat beats, wat gitaren en her en der zelfs wat choreografie. Catchy zelfs. Maar als de zuigelingen los gaan, pakken we gauw onze oordoppen en maken we plaats voor een heuse pit. En toch: nog steeds catchy.

Er moet ook gegeten worden, maar onderweg naar Piet Patat wordt onze aandacht getrokken door SHHT uit België die de Zwarte Ruiter onveilig maken. Wij lopen naar binnen voor de dikke bassen en de groove, maar een bezoeker die er al vanaf het begin was, legt het ons uit: ‘Bij vlagen vreemd en vaag. Van wiegelied tot stampend, maar altijd groovend. Met aangeklede of uitgeklede zanger die er goed de sfeer inhoudt. Van ingetogen tot manisch.’ Die zanger zien we overigens even later aan zijn benen van het balkon van de Ruiter hangen. Dit is wat ze noemen: een ontdekking. We lopen in de regen een rondje Grote Markt waar een silent disco bezig is, halen een Sniester petje bij ter vervanging van onze doorweekte paraplu bij de merch en happen snel een kroketje weg.

Tussen alle gitaren door, wordt er natuurlijk even tijd gemaakt voor heel wat anders. Voor het eerst in jaren treedt The Indien namelijk weer eens op. Volle bak in de Kleine Zaal. We krijgen nieuw werk te horen want de band heeft de oude nummers lang niet meer gerepeteerd. Alles is netjes, mooi omlijnd en harmonieus en dit valt goed bij het publiek. Omdat we achteraan staan krijgen we het geklets bij de bar mee en horen voornamelijk dingen over tweede auto’s, ‘hoe is het op de zaak’, en ‘staat je kraagje nog wel omhoog’. Wanneer zangeres Rianne Walther de zaal de naam van bandlid Casper laat scanderen is het bijna een “oeh” momentje in dit toch wat brave geheel. Met Tash Sultana in het achterhoofd deinen we lekker weg op de surf- en jungle vibes.

Terug naar de gitaren. De fotografen voor het podium schrikken zich kapot als de drummer van Dirk. het optreden begint. We hebben de Belgen, net als veel andere bands op het programma overigens, al eerder op Sniester gezien. Dat is trouwens geen straf. De band lijkt er zin in te hebben. Zo wordt ‘Sick ‘n Tired’ een stuk sneller gespeeld dan op de plaat. Aan de andere kant neemt de band ook op zijn tijd gas terug. Een hoogtepuntje van de show is als zanger Jelle Denturck op de bar van het Paardcafé klimt en het publiek dat massaal de tekst van ‘Fuckup’ zingt dirigeert. ‘I only hate myself when I fuck things up.’ Daar is vandaag gelukkig geen sprake van.

En door naar de Grote Markt, waar in de stromende regen de vrolijke beats van Jody Bernal uit de merch stand schallen. We lopen snel door naar September. Daar is het druk. We worden buiten om een aansteker gevraagd: de jongens van Niko willen om 20:28 nog even een peukie roken. Wanneer ze dan toch beginnen, staan we knus in de menigte gepropt. En weet je wat? Het is gewoon goed. Ook hier krijgen we nieuwe nummers voorgeschoteld. “Zullen we deze dan maar als EP uitbrengen?” roept frontman Nik na een hard applaus. Tussendoor wordt de gitaar weer even rustig gestemd en medegedeeld dat de band veel t-shirts heeft om te verkopen, maar dat ze vergeten zijn om ze mee te nemen. Maakt niet uit, jongens, we zijn hier voor jullie muziek en die is gewoon retelekker.

Na wat rondspoken in The Grey Space en in het druilerige weer is het hoog tijd om de Rootz weer in te duiken. Dat gitzwarte hol. Een paar minuten voor aanvang van Magnetic Spacemen begint, na de soundcheck, roept de zanger Sam Pols of hij nog even naar de wc kan. "Niet te lang hoor". Waarop gereageerd wordt "Dit moet wel even". En dat loont; de surf 'n' roll act is na slechts tien minuten al pogo-waardig. Het publiek gaat los alsof Dick Dale is opgestaan en speedrock is gaan spelen. De sfeer zit er zo goed in dat het zelfs een beetje religieus wordt. 'Ik hou van jullie. Ik geloof in jullie'. En wij geloven in Magnetic Spaceman.

De soundcheck van Hang Youth trekt al een gigantische hoeveelheid bezoekers. “We spelen pas over een kwartier, ga alsjeblieft iets anders doen!”, roept gitarist Kaj Bos ons toe. Maar stiekem weet de band ook dat zij waarschijnlijk de act zijn waar de meeste buzz omheen hangt dit festival. De punkband met als frontman de knuffelanarchist Abel van Gijlswijk bestond al een tijdje maar met name de drie albums gereleaset in coronatijd trokken veel bekijks. Of dat nou was omdat de songs daadwerkelijk problemen aankaarten als de achterlijke prijzen van het OV (‘Noem Je Dat Vervoer Openbaar’), de wooncrisis (‘(Ge)woonbeleid’) en het Nederlandse politieke landschap (‘Ik Geef Een Nier Voor Geen Mark Rutte IV’), of omdat mensen het grappig vinden dat liedjes van onder de twintig seconden succes hebben, weet niemand echt maar Hang Youth is ongekend populair. Tijdens de show worden alle teksten ook woordelijk meegezongen en is de pit tot buiten de Zwarte Ruiter mee te krijgen. Abel schreeuwt de longen uit zijn lijf of roept ons op om allemaal onze broek uit te trekken en te neuken in de pit. Dat terwijl de rest van de band de instrumenten mishandelt en de ene na de andere punkriff produceert.

Dan opeens valt de stroom uit op het podium. De bandleden kijken elkaar verbaasd aan en weten niet echt wat te doen. ‘Joe Rogan Is Een Lul’ wordt in een soort barbershopkwartet-versie gezongen en er wordt gekeken hoe lang het publiek het lied ‘Ondertussen In De Tweede Kamer’ (dat bestaat uit een lange stilte) mee kan doen, spoiler: niet lang. Dan weet ook de band het niet meer. 'O, O, Den Haag' wordt door bassist Ben 'Baco' Kraak en het publiek ingezet en Abel steekt een peuk op en vraagt het publiek om wat te vertellen. Een toeschouwer begint over dat de Unabomber best een goed punt had maar slechte uitvoering, waarop Abel antwoord met: “Ik hoor wat je zegt, maar…” en zo de lachers nog even op de hand krijgt. Na een kwartiertje lijkt alles weer te werken en wordt nog een deel van de set afgemaakt. Er wordt weer gepit en alle racisten worden de corona gewenst. Hang Youth is met recht een van de meest besproken acts van de avond.

In de Rootz staat Lifeless Past al te spelen als we binnen komen. Echter duurt het even voor het kwartje valt, want de muziek klinkt zo helder dat we aanvankelijk denken dat er nog een bandje wordt afgespeeld. De darkwave band die zijn oorsprong vindt tussen Den Haag en Curaçao in, heeft de hele wereld al gezien. Dat klinkt door in de professionaliteit die de band uitstraalt. Het tweetal bestaande uit Daniël op drums en Satori op gitaar/zang klinkt als een lomere variant van Joy Division maar soms klapt de band er ook wel wat harder op.

Door naar de volgende waveband, High Hi in de September. New wave welteverstaan. Het is ontzettend sexy en iedereen aanwezig lijkt te zeggen dat het ontzettend goede muziek is. Zelfs de barman zit op de bar zichtbaar te genieten. Niemand komt immers een biertje halen, ze hebben alleen oog voor wat on stage gebeurt. Het doet een beetje denken aan Arcade Fire. Voor de aanwezigen in de September lijkt het in elk geval alsof er iets bijzonders aan het gebeuren is. De stuwende baspartijen matchen goed met de licht overstuurde gitaren en de samenzang tussen drummer Dieter en gitarist Anne-Sophie maakt het een lichtelijk magisch geheel. Leuk momentje is wanneer Dieter het refrein van Eminems ‘Without Me’ in een bridge verwerkt. High Hi stond nu nog wel in de September, maar het zou zomaar kunnen dat we de volgende keer in een grotere zaal naar de band moeten kijken.

Voor de laatste act in de Zwarte Ruiter lijkt de hele Haagse muziekscene uitgerukt te zijn. Van Ava Nova tot Niko en van Son Mieux tot The Great Communicators, iedereen lijkt naar Wodan Boys te willen kijken. Geef ze eens ongelijk. De band van Mikkie B Wessels en Thomas van der Want is door het eeuwige uitstellen een van de spannendste acts van onze stad geworden. Voor de band begint met spelen horen we een fragment van Van Kooten en De Bie (waar de naam Wodan Boys aan ontleend is) zeggen: “U ben direk doch lèf verbondûh met onze studiau De Haag.” En dan gaat het los. De punk van de band slaat alle lucht uit je longen. Keihard en compromisloos, zo kan je de muziek het beste omschrijven. Songs als ‘More Entertainment’ en ‘Fake Smile’ worden door het publiek uit volle borst meegezongen en de band speelt, na wat kleine technische probleempjes aan het begin van de show, retestrak.

Bassist Timo Prins trekt zijn tanktop na drie nummers al uit en schreeuwt tussen de nummers door keihard "heeeuj" in de microfoon, drummer Olivier Lucas is veel rustiger maar toont zich weer eens een van de grootste drumtalenten van het land. De frontmannen weten precies wat ze moeten doen, keihard spelen en dan gaat de rest vanzelf. Af en toe gooien ze een Wodan Boys-sjaal het publiek in, een merchandise object dat al heel veel mensen in het publiek lijken te hebben en wat later best wel eens een collectors-item kan worden. De show is precies wat Sniester nodig had als afsluiter. Wat een vibe hangt er in de Zwarte Ruiter, los van dat de weergaloze punkrock die de band maakt, lijkt de anderhalf jaar opgekropte knaldrang bij zowel de band als bij het publiek er in een keer uit te komen. Als bij een ketchupfles waar je een paar keer mee hebt moeten schudden voor de gehele fles in een keer op je bord komt. Er wordt gecrowdsurft en iedereen kijkt zielsgelukkig. Wodan Boys speelt een van de beste en meest representatieve shows van het festival. Om met de woorden van de song ‘Weekend Alligator’ te spreken: “It was the best night ever.”