Grauzone als multidisciplinair festival begint zijn vruchten af te werpen. Om te beginnen valt het ons al snel op dat er soms directe verbanden zijn tussen de acts. Of in de brede zin, hoe de inzet van verschillende disciplines een transcendentaal karakter brengt. Neem als voorbeeld die vette standbeelden in het MOU Museum bij de show van High Hi, die blijken dus van Johan Tahon te zijn. Een naam die inmiddels onlosmakend verbonden is met zaterdagact Amenra (iets met een verbannen beeld ter ere van het twintig jarig bestaan van de band). De setting van het optreden in het museum versterkt de eigenaardigheid van het powertrio. De set is een kruising tussen melancholische fuzzy gitaarpartijen en stuwende bassgrooves. Het hoge energieniveau en de kleurrijke zonnebrillen van de bandleden zetten lekker af tegen de klassieke glas in lood ramen van het museum. En man, wat een vette band. Geen wonder dat 'Daggers' al een bescheiden hit wordt genoemd.
Op een ander Grauzone kanaal vuurt Louis Vasquez (The Soft Moon) luide en vooral boze kickdrums op ons af. We zien Louis optreden in een donkere kamer gevuld met synths en instrumenten. Deze duisternis wordt afgewisseld met visuals van de Californische woestijn. Het dient als achtergrond voor de voordracht van zijn cinematische 'A Body of Errors' soloalbum. Een grauwe herinnering aan ons fysieke bestaan. Alle facetten van deze audiovisuele concertfilm vullen elkaar aan. De industrial geluiden worden niet bijgestaan door haarscherpe beelden, maar door imperfecties in zowel beeld als geluid. Als Louis op de troms begint te rammen begint de camera begint te trillen, de woede is voelbaar. Wauw.