Maurizio kennen we - wij Nederlanders - als Mau (o.a. als DJ en organist van The Deaf) terwijl zijn vader, familie en Italiaanse vrienden hem liefkozend Mauri noemen. Onder het genot van een straffe espresso en een lentezonnetje blijkt hoeveel geluk we hebben dat ook papa Pinna in Den Haag is.
In de vijftien jaar dat Mau hier woont, is dit pas zijn derde bezoek vanuit Sardinië aan zijn zonen. Ja, zonen, want ook zijn andere zoon, Alessandro, woont al een aantal jaar in de Hofstad. De afstand Sardinië - Den Haag zegt niets over de hechte band. Of, misschien juist wel. Hoe groot moet de liefde voor je zonen zijn als je hen het geluk in een ander land gunt? En op jonge leeftijd al moet loslaten. Maurizio reist regelmatig naar zijn kleine onderkomen in Cagliari om bij zijn familie, vrienden en medemuzikanten van zijn Italiaanse bandje Dr.Wild te zijn.
Vaders. Ze slaan jou net iets te hard op de schouders en zichzelf iets te vaak op de borst. Ze proberen hartstochtelijk jouw wereld te begrijpen en applaudisseren luidruchtig maar vol trots tijdens elk concert. Vaders zorgen vaak voor de eerste muziekinstrumenten, lessen en de nodige aansporingen, maar meer nog beïnvloeden zij hun kinderen met hun eigen muzieksmaak, dromen en liefde. Met Vaderdag voor de deur stelt 3voor12 Den Haag je voor aan de vaders van verschillende Haagse muzikanten in een klein, luchtig en liefdevol eerbetoon.
Koffie & IJssalon Florencia is natuurlijk de meest geschikte plek in Den Haag om de Italiaanse vader Fabrizio (55 jaar) en zoon Maurizio Pinna (33 jaar) te treffen. Geen spitting image maar beide hebben dezelfde tred, kledingstijl (strak gesneden blouse en broek, puntlaarzen, trendy zonnebril), drukke gebaren, innemende charme en gulle lach.
Sardinië, Den Haag, Florencia
Radio Amica
Fabrizio was één van vier kinderen, zijn moeder was huisvrouw en zijn vader bestierde twee modezaken op het eiland Sardinië.
Fabrizio: ”Mijn vader luisterde altijd naar muziek en kocht ook veel vinylplaten. Ik herinner me vooral, de jaren ’70 en de ritten in zijn grijze Alfa Romeo 1750. De radio stond heel hard aan en we luisterden veel Italiaanse muziek, vooral Adriano Celentano. Dat werd afgespeeld via Stereo 8, een soort grote cassettebanden.”
Iets ouder raakte Fabrizio gefascineerd door rockmuziek zoals AC/DC, Led Zeppelin, Rolling Stones, Creedence Clearwater Revival. Vanaf zijn vijftiende werd hij DJ voor de lokale piratenzender. Radio Amica werd onder meer gerund door de priester van het dorp en gefinancierd door zijn vader. Fabrizio: “Ik draaide veel disco, Bee Gees, The Who en Pink Floyd.’
Maurizio: “Veel muziek kwam wat later dan in de rest van Europa het eiland binnen en alles werd in het Italiaans vertaald en eigen versies van gemaakt. Zoals hier Marco Borsato en André Hazes met Italiaanse nummers hebben gedaan…...”
Fabrizio speelde ook wel wat op een gitaar, zong zelfs op een festival en speelde op een Farfisa orgel. Mauri: “Ik heb precies zo’n orgel in Italië. Grappig.”
Ambitie om er zijn werkvan te maken had Fabrizio niet. Zijn ouders wilden ook graag dat hij zijn opleiding economie zou afmaken. Fabrizio: “In die tijd, was ik alleen maar bezig om indruk op de meisjes te maken. Ik wilde snel gaan werken bij mijn vader in het bedrijf, een beetje geld verdienen en mooie kleren kopen.”
Young Fabrizio Pinna
Fabrizio Pinna
Van slaapliedjes naar Punk
Op zijn eenentwintigste trouwde Fabrizio met Manuela en samen kregen zij twee zonen.
Maurizio: “ Papa speelde wel eens gitaar thuis maar de echte muziekinvloed komt toch van mijn oom, zijn broer, Luca. Zingen deed ik al zodra ik kon praten.”
Fabrizio: “Zodra Maurizio op tv zijn favoriete Japanse cartoon "Sampei de visser" zag begon hij samen met zijn broer Alessandro en zijn neef Roberto keihard mee te zingen.”
Mau: “Een vriendin van mijn vader had een muziek- en zangschool en ik volgde, net als mijn neefje, zanglessen bij haar. Soms werd ik gevraagd in een koor te zingen. Dat heb ik een tijdje gedaan maar dat was niet helemaal mijn ding natuurlijk maar het was wel grappig. Terwijl ik thuis naar punkrock luisterde, zong ik op zondag kerkliederen in de kerk….”
Luca Pinna, de broer van Fabrizio, speelde bas in de landelijk bekende punkrock-band the Lazy Bones. Mau raakte geïnspireerd door zijn oom en kreeg zijn liefde voor punkmuziek via hem mee.
Maurizio:” Rond mijn elfde jaar luisterde ik veel, maar echt héél véél via cassettebandjes naar Green Day, NOFX en The Ramones. Ik kan me nog herinneren dat ik ‘s avonds naar bed ging met mijn walkman op en net zo lang luisterde totdat de batterijen leeg raakten. Voordat ze echt helemaal op waren luisterde ik ook naar het zeer trage tempo en met vervormde geluiden omdat ik gewoonweg niet wilde stoppen met luisteren.”
Mau's neef speelde gitaar, broertje Alessandro speelde drums en Mau zelf zong en speelde - net als zijn grote voorbeeld - bas. Logisch gevolg: tienerband ‘The Cousins’.
Fabrizio: ”Het eerste instrument dat we voor hem kochten was een basgitaar. We improviseerden een oefenruimte voor de jongens op de zolder in het huis van mijn ouders. Ze waren de schrik van de buurt. Ze waren goed, zeker voor die leeftijd. Op een gegeven moment speelden ze veel op lokale festivalletjes en werden ze super populair op school. Alessandro kwam nog niet boven het drumstel uit en Maurizio sprong nog niet tot aan het plafond. Ik was hun roadie en chauffeur en zorgde voor de juiste styling. Ik geef Mauri nog steeds wel kleding- en haaradvies, vanmorgen nog.”
Deze dagelijkse adviezen zijn door de afstand niet mogelijk maar Fabrizio is zeer betrokken bij het leven, avonturen en muzikantenbestaan van zijn zoon. Fabrizio:” Ik ben erg trots op hem en ik doe niet anders dan foto's en video's laten zien aan vrienden en kennissen, ook via mijn social media kanalen. Ik heb zelfs een tattoo van The Deaf laten zetten.”
Maurizio al jong into the music
Sampei
Maurizio Pinna
Famiglia
Santa Lucia
Het jongerencomité van Cagliari hield in 2013 een inzamelingsactie om The Deaf uit te kunnen nodigen voor een optreden tijdens het dorpsfeest ter ere van Santa Lucia. Mede dankzij Fabrizio’s geplugte video’s en de live registraties van de band kende alle dorpsgenoten het repertoire en zongen dan ook luidkeels (en fonetisch) met The Deaf mee.Maurizio: “Het was emotioneel maar ook een grote adrenalinekick om juist daar te laten zien wat je al jaren doet.”
Famiglia
Sardinië – en inmiddels ook Nederland -, de ‘famiglia’ en vrienden zijn erg belangrijk voor Maurizio. Aan Alessandro bood hij onderdak in Den Haag, op Sardinië speelt hij nog altijd samen met neef Roberto in Dr.Wild, Ondanks dat zijn ouders scheidden toen hij dertien jaar was bleven zijn ouders en wederzijde families zeer hecht.
Fabrizio: “Als Mauri weer thuis is in Italië dan gebeurt het soms na het eten en na alle wijn, grappa en de zoveelste limoncello er samen gezongen wordt ...”
Maurizio: ”Ik heb een fijne en geborgen jeugd gehad en ben super trots op mijn ouders. Ik heb de mazzel dat ze nog zo jong zijn. Mijn moeder heeft wonderkrachten, ze is zó energiek, liefdevol en positief. Als ik voor mezelf mag spreken heb ik wel een klein beetje van de positiviteit van mijn moeder geërfd, wat alsnog heel veel is!
Mijn Pa is een harde werker met oog voor details, kan alles met zijn handen fixen, heeft een goede muziek- en kledingsmaak, we doen veel samen. Vanavond gaan we ook samen de stad in, lekker bandjes kijken op Sniester.”