Parkpop Saturday Night Parkpop Saturday Night

Met de klanken van een alternatieve versie van ‘Everybody Wants To Rule The World’ komt Tears For Fears het podium op om gelijk door te stromen in datzelfde nummer. De band rondom Roland Orzabal en Curt Smith, die in de jaren tachtig furore maakt met hun new wavy synthpop, is een van de absolute blikvangers op de zaterdagavond van het Parkpopweekend. Wat direct opvalt zijn de grijze haren van het tweetal. Ook is het snel merkbaar dat de stem van Smith flink te wensen overlaat, hierdoor valt een klassieker als ‘Mad World’ een beetje in het water. Orzabal heeft de tand des tijds beter doorstaan. “Den Haah!”, spreekt de zanger/gitarist het publiek toe. “It’s fucking hot! Last Year we were in Amsterdam!” Het publiek eet uit de handen van het tweetal dat dankbaar met clichés strooit. Op een gegeven moment mag achtergrondzangeres ‘Suffer The Children’ zingen, dan zijn de vocalen een stuk acceptabeler. Uiteraard sluit de band af met ‘Shout’, het absolute kroonjuweel in het repertoire van de band. De band weet precies wat het publiek wil (noem het routineklussen, noem het door de wol geverfd) waardoor niemand het erg lijkt te vinden dat de band tien minuten eerder aftaait.

Riffs, nette kleding, en mooie gitaren, dat is al jaren het recept waarmee Triggerfinger werkt. De Belgen hebben een show vol met betrekkelijke hoogtepunten voorbereid waardoor het stramien waar de band volgens werkt minder opvalt. Zo wordt ieder nummer omlijst met een dikke gitaarsolo, goochelt drummer Mario Goosens ieder drumtrucje uit zijn mouw (staan achter de drumkit, het compleet ombuigen van de crashbekken en de ontzettend vermoeiende drumsolo), is er een bassolo tijdens ‘Colossus’ van Ruben Block en komt Jiskefet-ster Michiel Romeyn een intermezzo doen als zijn typetje Oboema (een typetje dat tegenwoordig eigenlijk niet meer zou moeten kunnen, maar laten we het daar maar niet over hebben). Ook komt er een stukje van de grootste hit ‘I Follow Rivers’ langs, dat terwijl de band dat eigenlijk niet meer zou spelen en wordt Rihannas ‘Man Down’ gecoverd. Een set bomvol hoogtepunten waardoor het niet opvalt dat er eigenlijk niet zo veel bijzonders gebeurt op het podium en dat de bluesrock van de band een beetje gedateerd is.

Dan is het tijd voor de afsluiter; Skunk Anansie. De hardrockband rondom zangeres Skin die onderhand 25 jaar meedraait. De zangeres komt op in een opvallende rode outfit en krijst van minuut één de longen uit haar lijf. Het hele podium wordt gebruikt door Skin en de performance is van uitermate hoog niveau. Bij het vijfde nummer is Skin al aan het crowdsurfen, waarna er een opmerking wordt gemaakt naar de smeerlappen die het nodig vonden om in de kont van de frontvrouw te knijpen. Genoeg over het plaatje, de inhoud is ook van de buitencategorie. Geen maat wordt gemist en de snoeiharde riffs van de band schallen over het hele veld (het geluid is ook nog eens goed, en dat op een openluchtfestival.). Skunk Anansie blijkt de gedroomde headliner van het festival dat dit jaar al niet verlegen zat om acts met internationaal allure. Een beetje jammer dat het spectaculaire vuurwerk op het eind de muziek overstemd maar Parkpop Saturday Night wordt met Skunk Anansie heel goed afgesloten.