Interview: Rob Kuiphuis over zijn eerste maand als Popradar-directeur Interview: Rob Kuiphuis over zijn eerste maand als Popradar-directeur

Voor velen leek Kuiphuis wellicht een opvallende keuze, aangezien hij helemaal niet uit de Hofstad komt. Hij vertelt: “Ik woon inmiddels alweer 10 jaar in Overveen met mijn vrouw en kinderen. Het is een mooi plekje en het ligt vlakbij het Patronaat in Haarlem, wat ik een van de mooiste podia van Nederland vind. Natuurlijk ben ik wel eens in Den Haag geweest voor de musea, gevestigde fondsen, demonstraties en concerten bij het oude en nieuwe PAARD — bij festivals als State-X New Forms stond ik vooraan —, maar ik had nooit gedacht dat ik er zou gaan werken. Ik kwam de vacature toevallig tegen toen ik aan het rondkijken was voor een baan, en ben er zelfs na het solliciteren meerdere keren door anderen op gewezen. Het sprak me gelijk aan, vooral omdat het hier zo erg om talentontwikkeling en popmuziek gaat.”

Dat hij geen Hagenees of Hagenaar is, ziet Kuiphuis eerder als een kans dan een belemmering. “Popradar bestaat al zó lang en heeft al zoveel gedaan. Dat heeft vrienden opgeleverd, maar ook vijanden en bepaalde verwachtingen. Ik sta daar helemaal blanco in en zie vooral kansen om samen te werken: ik wil met iedereen praten, kijken wat ze doen en hun ideeën horen. Daarin word ik niet gehinderd door het verleden en dat is erg prettig.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Toch is Kuiphuis zelf geen muzikant. “Ik heb eigenlijk weinig muzikaal talent, dus ben ik maar achter de schermen gaan werken. Ik ben altijd toeschouwer geweest en heb dan ook veel bewondering en ontzag voor creativiteit. Of dat nu muziek maken is, schilderen of toneelspelen.”

Zo is hij uiteindelijk ook in de theaterwereld terechtgekomen, waar hij tot voor kort als zakelijk leider werkte. “Ik denk dat de popsector nog veel kan leren van de theatersector en andersom. Je merkt dat de theaterwereld zijn publiek onwijs goed kent. De popsector heeft dat minder, maar is weer heel goed in sociale media en marketing. Het is interessant om de verschillen zo te zien.”

Een hoop mooie plannen dus, maar als popcentrum blijf je toch afhankelijk van de gemeente. Wat dat betreft heeft de kersverse directeur wel een goed woordje over voor de stad. “Popmuziek wordt in Den Haag niet als ‘Het Kwaad’ gezien. Bij veel gemeenten gaat er gelijk een alarmbel rinkelen als er teveel jongeren bij elkaar komen, maar hier merk ik juist dat er een positieve houding is. Je maakt als organisatie geen plannen ‘ondanks de gemeente’, maar juist samen met de gemeente.

We zitten nu natuurlijk ook in een belangrijke fase, omdat we in december ons meerjarenplan bij de gemeente moeten indienen. Beneden hangt een whiteboard waarop iedereen zijn ideeën mag posten. Die gaan we direct na de vakantietijd in een paar ideeën gieten die we in het plan kunnen meenemen. Zo krijgt iedereen de kans om mee te denken.”

Hierbij ziet Kuiphuis ook prima waar zijn kennis ligt en waar hij beter aan anderen kan vragen hoe het zit. “Ik ben bijvoorbeeld best benieuwd waarom Son Mieux hier niet oefent, dat is echt zo’n band die je hier moet hebben. Als ze dit lezen: neem contact met me op, want ik ben oprecht benieuwd. Ik kan vanuit mijn torenkamertje natuurlijk best bedenken dat we alle oefenruimtes wit moeten schilderen en dat er designmeubels nodig zijn, maar ik wil ook wel eens weten wat onze huidige én potentiële gebruikers er eigenlijk van vinden.”

Ook wat betreft de ´Haagse scene´ ziet Kuiphuis in dat hij nog veel te ontdekken heeft. “Je hoeft aan mij echt niet te vragen wat we voor de volgende Submarine moeten boeken. Laat mij maar zorgen dat er geld is voor Submarine, dat we allemaal on speaking terms zijn en dat de gemeente ook enthousiast is. Al heb ik natuurlijk wel verstand van popmuziek en ken ik ook echt wel wat Haagse namen.”

Waar luistert de directeur van Popradar zelf eigenlijk naar? “De afgelopen jaren ben ik van hiphop toch weer teruggegaan naar de hoek van gitaarrock. Zo was ik laatst op Loose Ends op het NDSM-terrein en op Klikofest in het Patronaat. Ik hou wel van een beetje sleazy rock ’n roll. Dit jaar heb ik op Grauzone ook Shellac, Blixa Bargeld en The Messthetics gezien, die vond ik echt fantastisch. Maar het mooiste concert vond ik toch wel die van Reinbert de Leeuw. Hij speelde het vroege werk van Satie iin een duinkom op Vlieland tijdens Into the Great Wide Open 2018. Dat was zo breekbaar, zo mooi.