Papa en muzikant #1 Papa en muzikant #1

Net als bij veel broers en zussen is er tussen de broers Van der Kooij een gezonde competitie. Ed: ” Niet alleen in onze ‘Beatles-verzamelwoede’ was er sprake van rivaliteit. Ik won bijvoorbeeld ook van hem op school met een tekenwedstrijd. Ik werd eerste en hij tweede. Toen wist ik meteen dat ik iets met tekenen wilde gaan doen.
Als er vriendjes aan de deur kwamen of ik mee wilde gaan voetballen, zei ik pedant: ‘Nee ik word kunstenaar.’ Dat vonden ze maar gek, maar ik ben het wèl geworden.”

“Als kind zat ik in een TV uitzending van Ria Bremer, ‘Stuif es in’. Ik had een schilderij gemaakt van een Afrikaans landschap en dat werd op TV geveild. Ik kreeg 250 gulden en daar heb ik mijn eerste pick-up van gekocht.”

Ed was 16 en ging naar de vrije academie in Delft. Hij maakte daar een portfolio met tekeningen en werd vanwege zijn uitzonderlijke talent aangenomen op de kunstacademie. Zijn ouders waren trots en steunden hem in zijn keuze. Onder invloed van medestudenten komt hij op de kunstacademie in aanraking met artiesten als Neil Young, Rory Gallagher en Talking Heads: wat stevigere muziek. The Beatles verdwenen iets naar de achtergrond, maar zijn wel altijd gebleven. Ed: ”Daarom hangen ze ook hier en heeft Floortje die liefde overgenomen.”

Pepijn: “Ik heb niet zoveel met The Beatles…”

Pepijn: “Toen ik ongeveer 11 jaar was, was ik vooral bezig met het meer virtuoze deel van muziek. Ik hield van eindeloze technische gitaarsolo’s en ik was groot fan van Steve Vai en Joe Satriani. Ik hield vooral van de gitaarmuziek en vond dat zangers meestal de nummers verpestten.”

“Op latere leeftijd kwam ik in aanraking met artiesten als Jack White en bands als Queens of the Stone Age. Dat is toch ook wel gitaarmuziek, maar dan op een hele andere manier. Niet de techniek staat er centraal, maar de expressie en het gevoel. Hierdoor ben ik ook meer naar dat soort nummers gaan luisteren en heb een stuk meer waardering voor gekregen voor de zaken naast het gitaarspel.”

“Door de jaren heen heeft die kant van muziek me steeds meer naar zich toe getrokken. Als ik nu een nieuw nummer opzet, is de zang juist het eerste waar ik naar luister. Ik vind nummers zonder zang nu ook vrij lastig te verdragen. Ik kan techniek nog wel waarderen, maar het geheel staat voor mij altijd centraal. “

Perfectionisme
Ed schildert zijn modellen uiterst realistisch en diezelfde drang naar perfectie zit ook in Pepijn. Voorheen kon hij nog wel eens uit zijn lood geslagen zijn als hij op het podium net even wat minder perfect presteerde dan een ander. Samen met Floortje staat hij al 15 jaar op het podium en ze groeiden samen op als mens en artiest. De verschillen worden nu, al dan niet met behulp van een glaasje wijn, geaccepteerd en zelfs omarmd. Floortje is daarnaast een prachtig model voor de schilderijen van Ed, FOTO? maar Pepijn heeft zich hier nog niet voor laten strikken. Andersom heeft Pepijn nog geen nummer geschreven voor zijn vader. Wie weet…

“Ik ben trots op mijn vader en ben erg blij dat hij me zo steunt”, concludeert Pepijn. “Ik geef hem zoveel mogelijk liefde en blijf mijn best doen in de muziek, zodat hij trots op me kan zijn.”

Ed: “Ik dacht vroeger, leuk een kind dat boven gitaar gaat spelen. Dan kan ik lekker liedjes meezingen. Liefst The Beatles en Santana, maar ik snap niks meer van wat hij speelt. Hij speelt nooit liedjes en maakt alleen maar gekke herrie.”