Met een etterende kater van dag één beginnen wij aan de zaterdag van Sniester. Het festival heeft gister al zijn tol geëist voor menig bezoeker maar we moeten en zulllen door. Ook vandaag een gevarieerd programma en ook vandaag gaan onze redacteuren in duo's op pad Vandaag: De 'Zachte G-route', Haagse trots met de 'Oh Oh Den Haag-route' en de route waar we de tips uit de tipt-artikelen aan een keuring onderwerpen.
Getipt door prominenten
De afgelopen weken gaf muzikaal Den Haag een aantal tips voor Sniester. Aan de hand van deze tips gaan wij op pad. Om te kijken of die inner circle van de Haagse muziekscene er echt kijk op heeft, of dat ze door het ijs zullen zakken. Kortom een lakmoestest voor de bobo’s en hoge verwachtingen voor de artiesten.
De warme lentedag begint voor ons bij de Gekke Geit waar Suzy V ons moet gaan charmeren met singer-songwritermateriaal. Het kleine cafe is niet de beste plek met de hitte, een extra uitdaging voor Suzy om het publiek vast te houden. Het lukt haar aardig, ze heeft een charmante uitstraling, zachte stem die in het hoog ook mooi is. Bij ‘Blinded by your love’ laat de zangeres horen ook over veel vocale power te beschikken. ‘Sound of the Sea’ draagt ze op aan haar, Siciliaanse, moeder. De Zuid-Europese roots van het meisje verklaren ook de Mediterrane invloeden in de muziek die door gebruik van trompet en akoestische gitaar extra benadrukt worden. Suzy speelt een leuke set, maar het weet niet écht te boeien, wel laat de zangeres zien over veel potentie te beschikken. We verlaten de Gekke Geit om onze route te vervolgen.
Na een kleine workout door de trappen te beklimmen, is het kantoor van Bleyenberg niet de plek om af te koelen maar we komen ten slotte ook voor iets anders. Awkward i staat op het programma. Frontman Djurre de Haan vertelt dat hij muziek maakt voor theater en film, het nummer ‘A Boat Beneath A Sunny Sky’ is dan ook gebaseerd op een gedicht van Alice in Wonderland. Een mooi nummer maar wel een tikkeltje melancholisch, past perfect bij een film of een theaterstuk maar is niet heel bevorderend voor de stemming.
De kracht zit hem dan ook in de upbeat nummers, waar er zelfs getokkeld wordt op een viool. Naast de viool, wordt ook regelmatig de cello erbij gehaald. Deze twee instrumenten in een nieuwe niet-klassieke setting, zorgen voor een verrassende sound. Het ongemakkelijke zit hem misschien in het feit dat de muziek niet echt los lijkt te komen. De hoge verwachtingen zijn niet helemaal waargemaakt, maar dat Akward I act veel in zijn mars heeft, is een ding dat zeker is.
Tegelijkertijd met Awkward i, speelt in de kleine zaal van het Paard een van de meest getipte Sniesteracts; Husky Loops. De Londens/Bolognese band heeft hoge verwachtingen in te lossen en dat blijkt ook uit de vele mensen die zijn toegestroomd. Opener ‘Good As Gold’ zet de toon, de groezelige indierock van de heren is iets dat niet vaak gehoord is. Als een bastaardkind van Nirvana en Arctic Monkeys wordt brutaliteit met rauwe nummers en een hoop fuzz gecombineerd. Drummer Pietro verdient het om uitgelicht te worden, los van het keiharde rammen op zijn vellen wisselt hij van tempo alsof het niets is. Uit het samplepad naast het drumstel komen kleine intermezzo’s die de nummers met elkaar verweven (een stukje ‘Shape Of You’ van Ed Sheeran bijvoorbeeld, het contrast kon nauwelijks groter zijn) en er wordt niet teveel tegen het publiek gesproken. Nummers als: ‘Fading Out’, 'Girl Who Wants To Travel The World', de nieuwe single ‘Daft’ en hoogtepuntje ‘Dead’ volgen elkaar in hoog tempo op en iedereen in de kleine zaal van het Paard geniet met volle teugen. Het publiek dat aanwezig was bij Husky Loops zal het ontegenzeggelijk noemen als een van de Sniesterhoogtepunten van dit jaar.
Husky Loops @ Sniester
Husky Loops @ Sniester
Volgens Henk Koorn zijn The Bellrays de beste band van Sniester en ook Spike is gecharmeerd van de band uit Californië. De Amerikaanse band staat in de Grote zaal van het Paard en wat direct opvalt is de stem van zangeres Lisa Kekaula die je gemakkelijk omver blaast. Met de enorme dosis power kan je niet om de soulvolle rock heen. Veel kwaliteit in deze band en ook de gitaarsolo’s zijn sterk, echter is de band nergens écht onderscheidend. Als een soulrocktrein rolt de band voort maar er wordt geen enkel moment risico genomen, nooit weet een nummer echt te boeien en boven de andere songs uit te steken. The Bellrays staan er, spelen ongekend goed en weten precies wat ze doen, maar morgen is iedereen het waarschijnlijk weer vergeten.
The Bellrays @ Sniester
Van de koele grote zaal, we houden van airco, gaan we naar de warme Rootz waar FFOOSS een bak herrie aanlevert. Enkel een dame (voor de oplettende kijker: Ja, dat is Sophia van 45acidbabies) met gitaar en een jongeman achter de drums kunnen toch voor energieke vuige rock zorgen. Helaas voor FFOOSS is energie alleen geen garantie voor goede muziek. Er wordt goed gespeeld en het tweetal geeft alles (iets dat gezien de hitte prijzenswaardig is) maar het mist de authenticiteit die een band als 45acidbabies wel heeft.
Onderweg naar het Paard wippen we even langs bij Het Magazijn om Druiprek te zien, Joris van der Poel en Bella Hay waren immers fan. Aangekomen in de club staan twee DJ’s gehuld in motorhelmen een set te draaien voor precies één crewlid. Het tweetal doet er alles aan om de boel wel leuk te houden en performt, voor zover je vanachter je dj-set kunt performen, alsof hun leven er vanaf hangt. Maarja, als je voor 1 persoon staat te spelen wordt het een lastige opgave. Wij vertrekken na een stukje van de set gezien te hebben. Later vernemen wij in de wandelgangen dat Het Magazijn langzaam voldruppelde en dat Druiprek toch de aandacht van het publiek kregen die ze verdienden.
Dakota @ Sniester
Tot slot een andere act die regelmatig in de "Tipt-artikelen" naar voren kwam; Dakota. Het viertal speelt in een vol Paardcafé. Het publiek kan de muziek van de vier dames wel waarderen en de sfeer is goed in de kroeg.
Dakota is de zoveelste Sniesterband die weet wat muziek maken betekent, iets dat een van de gemene delers op het festival lijkt. De genres variëren van elektronica tot keiharde metal maar elke act is van een zeker niveau. Hierdoor is Sniester, misschien wel een beetje een vreemde eend in de bijt, maar wel een van de leukste eenden. En of de tipgevers nat zijn gegaan, of juist hun expertise hebben doen blijken, is aan u om te beoordelen.
FFOOSS @ Sniester
Dakota @ Sniester
The Bellrays @ Sniester
Haagse delegatie
Gebroken snaren. Microfoons die het leven laten. Publiek dat het laat afweten. Er gaat veel mis deze avond. Maar, een uitzondering daargelaten, lijken de Haagse artiesten er niet aan onderdoor te gaan. Sniester is dan wel een festival met grote, soms zelfs internationale namen, er is nog genoeg ruimte om te laten zien wat deze stad te bieden heeft.
En Den Haag is lang niet alleen een rockstad. Ja er is rock, hardrock en metal. Maar Den Haag heeft ook new wave, folk en indie in de aanbieding. Dag twee hielden we ons Haags.
Stipt om kwart over acht loopt de nu al stomend hete Zwarte Ruiter vol. Terwijl frontman Tom de Bruijn, vanavond met een echte Sniester-kat op zijn wang, toekijkt vanaf de reling trekken zijn drie bandleden een blik herrie open. “Toch maar oortjes in, pokkeherrie!” roept de zanger-gitarist van SpeakEasy als de set al goed onderweg is. Een teaser hebben de winnaars van het Talent Event niet nodig, de ramharde set is ook zo al goed te horen op de nog altijd zonovergoten Grote Markt. Het volume eist het eerste slachtoffer: de eerste gitaarsnaar van de avond sneuvelt. De set is strak, goed geoefend, maar daarom niet minder oprecht. De frontman is een showman en laat geen kans onbenut om dit te laten zien met erg veel mimiek. Heeft hij geen gitaar vast, dan is er standaard een blikje bier in zijn hand te vinden. Het publiek reageert op alle gebaartjes en mompelt hier en daar zelfs volmondig mee met ‘Looking at me nice’. Onder hen een paar in de gloednieuwe SpeakEasy shirtjes. Het was duidelijk een thuiswedstrijd voor de Hagenezen. Sniester dag 2 is aan.
SpeakEasy @ Sniester 2018
Hoe Haags is Sniester? Nou Haags genoeg dat uw verslaggevers zich moeten splitsen om al het Haags te kunnen bewonderen.
In het Magazijn staat Sterk Water tussen de TL-balken. Het is rustig in de kelder als de eerste tonen uit de synthesizer klinken. Het duo brengt electronische Nederlandstalige New Wave. Zangeres en keyboardspeelster Miriam tovert uit haar hoge hoed vocalen die niet altijd even zuiver zijn en heeft een erg sterk accent. Ook de beats door Julian achter de DJ booth zijn, tsja, minimalistisch. Er is veel herhaling en op momenten tussen nummers door valt het helemaal stil in Het Magazijn. Lichtelijk ongemakkelijk. Sterk Water krijgt de zaal niet stil en houdt niet de aandacht. Toch maar kijken waar die andere verslaggever rondhangt.
Die verslaggever is bij APA in Rootz. Het viertal heren heeft een nieuwe aanwinst: Valerie Scheffer. Ze brengt extra vocalen, extra gitaar en extra ritme bij de band. APA is duidelijk een geschoolde band. De poprock ligt lekker in het gehoor. De band weet hoe ze goede harmoniën moeten schrijven en dit combineren met verrassende ritmes. De set bouwt langzaam maar gestaag op. Van dromerige indie gaat het naar iets stevigere rock. Met wel de nadruk op iets.
Ook APA heeft last van technische problemen. De microfoon van Valerie gaat kapot, maar wordt snel vervangen. Het vijftal heeft plezier op het podium, het is zonder twijfel degelijk, maar komt net niet uit de verf. Misschien is het allemaal net iets te braaf voor het publiek? APA heeft kwalitatief alles in huis, alleen blijft het wachten op hét liedje dat ons wel bij de klauwen pakt.
In de Zwarte Ruiter heeft ook iets het begeven: de ventilatie. In de dampende hitte komt de kersverse band Demon Eyes het podium op om ons een hoop herrie te bezorgen. Ze bestaan nog maar vier maanden en Sniester wordt hun tweede optreden. Toch zien we geen beginners op het podium. Janneke Nijhuijs van The Deaf op bas, frontman Marc Enmerik kennen we van Vitamin X en drummer Barry van Esbroek heeft Vanderbuyst op zijn CV staan. Marc heeft voor de gelegenheid wat eyeliner op zijn gezicht gesmeerd zodat die demon eyes er daadwerkelijk ook zijn, al was hij misschien zonder de make-up ook al in staat om ons een enge blik te gunnen.
De band speelt met het publiek en de frontman pakt elk moment dat hij niet zingt danwel schreeuwt – wat best vaak is – om zijn tong uit te steken. De grooves zijn strak, de bas is slick en de drummer doet ook nog truukjes. Demon Eyes brengt goed beukwerk maar overtuigt het publiek nog niet helemaal. Misschien ontbreekt het nog een beetje aan chemie op het podium? Maar hé, het is ook nog maar het tweede optreden.
The Grey Pants @ Sniester 2018
Het is een verademing om de volle en vooral hete zalen even te ontvluchten en je oordoppen ingepakt te laten. De Gekke Geit is een oase van rust als Elke van Zevenbergen met Henk Koorn van Hallo Venray op het Sniesters kleinste podium klimmen. The Grey Pants is intiem, grappig en – vooral als het over Kevin gaat – tragikomisch. Een mooie combinatie die iemand in het publiek doet denken aan Kimya Dawson op de soundtrack van Juno. Koorn speelt op een gitaar en regelt wat op de drumcomputer terwijl hij als een knorrige Bob Dylan door de kwetsbaar mooie zang en gitaar van Van Zevenbergen bromt. Droogkloterig en breekbaar tegelijk.
Uw verslaggevers blijken voor niets een sprintje te hebben getrokken. Om half 11 zijn de deuren van dé kelder van Sniester nog gesloten. Een kwartier later ook nog. Een flinke rij wil naar binnen voor Rectal Smegma. In The Grey Space valt weinig te slopen, gelukkig maar, want na deze Westlandse act was er weinig meer heel gebleven. Beneden is het donker en druk als de grindcore dondert langs de metalen buizen.Vijfenveertig minuten rammen en beuken in blokjes van niet meer dan twee minuten, dat is het recept. Heftig.
My Girlfriend, Seed of Ayawaska, Gijs Schouten was even op zoek wat goed werkte. Van de eerste groep nam hij drummer Pim Buitenhek mee, van de tweede groep bassist Levi Kramer. Combineer de twee en je hebt aan Nova Child, een goede partij grunge, met zo nu en dan een psychedelisch sausje. Iets om naar uit te kijken.
Schouten opent de set in Het Koorenhuis met een verlegen “welkom aanwezigen, het wordt een intieme avond.” Het gezelschap is misschien intiem, de muziek allerminst. Het blijkt aan de verwachtingen te voldoen, misschien wel meer. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld en de set verveelt geen moment. Langzaam druppelen er nog wat mensen binnen in de foyer, een toevallige voorbijganger danst buiten mee. Schouten weet hoe hij emotie kan overbrengen en trekt alles uit de kast om de mensen die gekomen waren te overtuigen. Om dit alles kracht bij te zetten eindigt hij de show liggend onder zijn eigen gitaar. Volgende week verschijnt Recollections of Ash & Neglect. Nu maar hopen dat Nova Child dan wel meer thuispubliek kan strikken.
Op dag twee zijn genoeg dingen kapot gegaan: snaren, microfoons, onze trommelvliezen en soms brak ook een beetje ons hart. Er werd geschreeuwd, gezongen en gedronken. Voor veel bands was vandaag een thuiswedstrijd. Sommige konden op minder thuissupport rekenen, maar ze konden in ieder geval rekenen op ons: de (import) Haagse brigade van 3voor12.
SpeakEasy @ Sniester 2018
Demon Eyes @ Sniester 2018
APA @ Sniester 2018
Rectal Smegma @ Sniester 2018
Nova Child @ Sniester 2018
Team Zachte G
Tja, de zachte-g-route. Je moet wat bedenken als je zowel Intergalactic Lovers als Millionaire wil zien. Dan zou je kunnen zeggen: noem het een Vlaamse route. Maar nee, we willen ook naar Afterpartees en die komen uit Limburg. Anyway, dag 2 van Sniester staat in het teken van oude bekenden, maar gelukkig hebben we ook weer nieuwe vrienden gemaakt.
Om te beginnen met zo’n oude bekende: Intergalactic Lovers. Samen met haar vrij stoïcijnse band speelt zangeres Lara Chedraoui al een paar albums perfecte indiepop liedjes. Wij zijn al jaren verliefd op haar en na dit optreden is dat niet minder geworden. Die stem. En die bewegingen. En dan is ze ook nog eens zo ontwapenend tussen de nummers door. Ze kan in ‘Shewolf’ wel zingen dat we hard voor haar moeten wegrennen, maar we kunnen niet anders dan blijven kijken.
In het kader van precies het tegenovergestelde gaan we naar de kelder van The Grey Space waar Briqueville (ook uit België, we blijven in thema) de zaal en onze zielen in duisternis hullen. In wolken rook en gekleed in capes en maskers (De Kraaien? Zijn jullie metal gegaan?) hypnotiseert Briqueville ons met hun lome, loodzware riffs. We sluiten onze ogen en ondergaan het gedwee.
Op de Grote Markt ligt een berg zand waar kinderen in spelen. We zijn blij voor ze, dat ze nog vrolijk en onbevangen de wereld inkijken, want laten we eerlijk zijn: het leven is toch een grote beerput van ellende, maar daar komen ze vanzelf wel achter… wacht, we moeten even die duisternis van ons afschudden. Nausica klinkt vrolijk. We proberen de gelijkenissen met Haim en Fleetwood Mac te vinden en komen tot de conclusie dat het vooral de stem van zangeres Edita Karkoschka is. Er wordt gedanst en onze ziel licht weer wat op. Voor wie het zich afvraagt: Nausica komt uit Arnhem, en daar spreken ze ook met een zachte g. Toch?
De verrassing van de avond is dat Arcade Fire in een kleine zaal als het kantoor van Bleyenberg staat. Behalve dan dat ze vandaag Waltzburg heten en uit Nijmegen komen. Als de zaal na een ietwat uitgelopen soundcheck open gaat, barst de band meteen los. Het publiek lijkt net wat hipper te zijn geworden en is vanaf seconde één aan het dansen. Samenzang, springerige gitaarmelodietjes, hoge synthlijntjes: er is hier een heus indiefeestje aan de gang. De vergelijking met Arcade Fire was trouwens een compliment.
Dan is het tijd voor misschien wel onze oudste vriend: Millionaire. Zijn er mensen die de band rond Tim Vanhamel nog niet kennen? Schande! Denk QOTSA zonder de pop, duister, groovend, sexy, hard en rock ‘n’ roll. Vanaf de vervormde bas van ‘A Lust Unmatched’ knalt de band compromisloos hun set de grote zaal van het Paard in, slechts onderbroken door verhalen van Vanhamel over liefde, schapen, leeuwen en de moeder van gitarist Sjoerd Bruil die in Den Haag schijnt te wonen. Tim is een rockster en het publiek weet dat het goed is. Het was een fijn weerzien.
Bijkomen van Millionaire zit er helaas niet in, want de Evil Invaders uit België (thema!) breken een deur verder de kleine zaal af. Zijn we door de tijd gereisd? Evil Invaders klinkt namelijk als Slayer uit de begintijd, of Kreator, zeg maar thrash metal uit de jaren ‘80. Voordat je zegt: goh 3voor12, dat is niet origineel en hip: dat klopt. Maar ze doen het wel vol overgave en laten we eerlijk zijn: errug goed. Slayer stopt binnenkort en andere bands uit die tijd hebben hun hoogtijdagen ook wel gehad, dus wat moeten de fans van het genre nu? Het antwoord: Evil Invaders.
We zijn kapot, maar de avond is nog niet voorbij. Je kunt deze avond kiezen uit drie afterparties, maar de beste keuze is niet een afterparty maar de Limburgse garagerockers van de Afterpartees. De Zwarte Ruiter zit goed vol en de band heeft er zin in. Smaakmaker van de avond is de ‘kei’ energieke zanger Niek Nakke. Soms heeft hij een microfoon en een tamboerijn in zijn hand en weet hij niet meer zo goed wat voor wat gebruikt moet worden. Dan valt de microfoon of de tamboerijn op de grond, of hij zelf. Niek slikt duidelijk geen ritalin en zijn energie is super aanstekelijk. Het zou niemand verbazen dat hij na dit optreden evenveel kilometers op zijn stappenteller heeft als een marathonloper. Terwijl de rest van de band de ruste zelve is - oké misschien alleen in contrast met Niek- klimt de zanger de trappen op van de Zwarte Ruiter. Om daarna crowdsurfend weer terug te komen op het podium. Het publiek wil alleen maar meer en smeekt om een toegift. Dan klinken helaas toch echt de laatste akkoorden van deze laatste (volwassen) dag van Sniester.
Onderweg naar huis denken we terug aan deze avond. Het weerzien met Intergalactic Lovers en Millionaire was fijn. En we rekenen vooral Briqueville en Waltzburg tot onze nieuwe vrienden. Het was een mooie avond.
Briqueville @ Sniester 2018
Nausica @ Sniester 2018
Nu we toch even de aandacht hebben:
De redactie van 3voor12 Den Haag – hét online platform voor muziek uit Den Haag – breidt uit en is op zoek naar nieuw talent. Er is plek voor o.a (aspirant) journalisten, fotografen, interviewers, social media-redacteuren, planners, coördinatoren, filmers, radiomakers. Kortom: iedereen die vrijwillig een media-steentje bij wil dragen aan de Haagse muziekscene is welkom.
De eerste stappen van je (muziek-)journalistieke carrière zetten? Ervaring opdoen tijdens je studie? Altijd al willen schrijven voor een publiek? Op zoek naar een nieuwe uitdaging of hobby? Gewoon interesse? Stuur een mailtje naar vacature@3voor12denhaag.nl