Club 3voor12 Den Haag #53: Spreekuur Club 3voor12 Den Haag #53: Spreekuur

“In dit pand heeft een aantal bandjes samen een oefenruimte, slash studio opgericht. Wij repeteren hier, maar ook King Miles en Medicine Jet zitten hier vaak,” vertelt Frank ons. Ergens achter in de loods, die voornamelijk gebruikt lijkt te worden door meubelmakers en kunstenaars, bevindt zich inderdaad een kleine studio. “Het is een fijne ruimte, we zitten hier eigenlijk bijna elke maandag.”

Spreekuur is een act die niet duidelijk te plaatsen is binnen een genre. De muziek bestaat uit gedichten die op een soundscape-achtige basis voorgedragen worden. Het lijkt het midden te houden tussen hiphop en spoken-word. “Ik vind mezelf geen rapper, dat is teveel eer. Zolang je niet altijd maat kan houden mag je jezelf geen rapper noemen,” vertelt Frank. De grote vocalist, bij gebrek aan een beter woord, schrijft de teksten en speelt binnen Spreekuur de rol van de patiënt. “Ik probeer gedichten te schrijven over mezelf. Mijn eigen ervaringen en hoe ik daar mee omga. Ik vertaal mijn gevoelens naar rijm en probeer af en toe een humoristische ondertoon te vinden.”

Ramón is daarentegen de klankpsychiater in het concept van de poëziechiatrie, een zelfbedachte term waarin Frank in zijn teksten therapie zoekt. “Aan de hand van de teksten van Frank creëer ik met een gitaar, een looppedaal, enkele effecten en af en toe mondharmonica of percussie, om deze muzikaal te ondersteunen. De teksten zijn leidend en de muziek wordt daarop aangepast.” De rollen binnen de band zijn dus duidelijk verdeeld en het lijkt allemaal te draaien om de inhoud, meer dan om de melodie van de liedjes.

"Het vertalen van je emoties naar gedichten en op die manier leren leven met je issues. De therapeutische werking van woorden."

De rollen, van psychiater en patiënt, die de heren van te voren al aangaven wekken de indruk dat Spreekuur naast muziek ook een soort kleinkunst maakt. Net zoals Kern Koppen nu doet met de show ‘Stomp’, waar Spreekuur in het voorprogramma stond bij de show in Theater Pepijn. “Naar zo’n act willen we wel toegroeien,” zegt Frank. “Het is nu nog een beetje een tongue-in-cheek dingetje. We geven het wel conceptueel vorm, en een rode draad is ook aanwezig. Maar we zijn nog bezig met het uitwerken tot een volledige theaterachtige show,” ligt Ramón toe. De band vertelt dat het, naast het nog in ontwikkeling zijnde materiaal, de setting zich niet altijd leent om een cabareteske show te geven. “Af en toe maken we er wel een soort toneelstuk van, maar dat gaat niet altijd. Neem nou het Paardcafé zaterdag. Daar is de setting niet geschikt voor zoiets, dan spelen wij gewoon liedjes. Iets dat we graag doen, overigens,” haakt Frank weer aan.

“Daarnaast kan een optreden van ons wel degelijk als therapeutisch gezien worden. Mijn teksten gaan daadwerkelijk over dingen uit mijn eigen leven. Ik denk dat sommige mensen zich in mijn problemen zouden kunnen vinden en van een show zouden kunnen leren,” vertelt Frank. De vocalist vertelt dat hij heel dicht bij zichzelf blijft tijdens het schrijven van zijn teksten. “Ik heb een vijfluik geschreven dat mij volgt van het moment dat ik hoorde dat ik vader zou worden tot de geboorte van mijn zoon. Het was voor mij een verrassing, want ik was niet samen met de moeder van mijn kind en ik had de zwangerschap niet aan zien komen.” Voor dat nummer komt er binnenkort ook een clip uit, Ramón. “We hebben een livesessie gefilmd met Medicine Jet.” Daarnaast vertelt Ramón dat zijn bandmaat altijd goudeerlijk naar zichzelf is en zich vrijwel helemaal bloot geeft tijdens een show. Wij vragen ons dan af of we ook de donkerste hoekjes van Franks ego zullen toucheren tijdens een show. “Nouja, ik ben altijd eerlijk dus en vertel ook precies hoe ik dingen ervaar,” begint de dichter. “Er zijn situaties geweest waarin mensen mij bijvoorbeeld respectloos en vrouwonvriendelijk vonden. Dat was nooit mijn intentie maar kan wel je interpretatie zijn. Het is misschien lastig dan, maar ik blijf wel dicht bij mezelf.”