Independiente brengt Kong, Yokocola en Stakbabber naar Paard Independiente brengt Kong, Yokocola en Stakbabber naar Paard

Stakbabber opent de avond met new wave-ish indie die door dromerig gitaarspel, dat gevormd wordt door echo-effecten van de gitaar, wordt geleid. Binnen één nummer kan een luisteraar al in een trance raken. Melancholische dromerige zang is het volgende dat opvalt. Het is een stijltje waarmee de heren zich onderscheiden van andere bands. Op de zang van Mick Ness wordt voldoende bewerking toegepast waardoor het geheel een wat ijzig effect heeft. Gedurende de show wordt het tempo soms wat opgevoerd en komt de drum iets prominenter naar voren waardoor er ondanks constante factoren alsnog verandering in de muziek is. Dit houdt de luisteraar scherp en de muziek interessant.

De zang van Sid Idiopath is beter te verstaan omdat er minder effecten gebruikt worden, maar muzikaal gezien sluit Yokocola goed aan op Stakbabber. Er worden uitstapjes gemaakt richting punk, dit komt ook terug in de iets meer repetitieve drums. Er wordt meer gebruik gemaakt van drone-effecten wat bijdraagt aan een meeslepende melancholische sound voor het vijftal. De synths blijken later nog aanweziger te worden wat vervolgens nog meer onderscheid creëert. Toch weten de Rotterdammers ondanks een groter show-aspect hun voorgangers niet te overtreffen. Dit blijkt ook uit het publiek dat onrustig door de zaal loopt of de zaal in en uit loopt.

Tijd voor de band die daadwerkelijk uit de jaren tachtig komt, ook als komt het eerste album van de band uit 1990. Kong bouwt langzaam op zonder de aandacht van het publiek te verliezen. De band hanteert ook een podiumopstelling die anders is dan die van de eerste twee bands. In de hoeken voor het podium staan twee podium delen met gitaristen waardoor de drummer en bassist het normale podium voor zichzelf hebben. Elektronische muziek speelt een belangrijke rol in deze avant-gardistische rockband. De heren weten stevige instrumentale rock te spelen die moeilijk met andere bands te vergelijken is. Gedurende de show wordt niet helemaal duidelijk waarom Tijs Keverkamp en David Kox op podiumdelen voor het podium staan, het podium lijkt groot genoeg om bij Mark Drillich en Oscar Alblas te staan en er wordt niet quadrafonisch (alle vier de bandleden in een andere hoek van de zaal, publiek in het midden) gespeeld, zoals de band vroeger wel deed. Wel wordt duidelijk dat Kong nog steeds het soort band is waarbij elk nummer een avontuur op zich is.