Het was zaterdag 6 mei griezelen in Paard. De grote zaal was omgetoverd tot een bioscoop waar de horrorklassieker Nosferatu werd vertoond. Nu is Nosferatu een stomme film en, zoals voor aanvang werd uitgelegd, kan een film niet zonder geluid. Gelukkig was daar het Residentie Orkest om de film van een soundtrack te voorzien. Dit kon niet voorkomen dat de film eerder komisch dan eng was, maar het zorgde wel voor een unieke ervaring.

Al enige jaren is het Residentie Orkest een graag geziene gast in Paard. Onder de noemer Symphonic Junction speelt het orkest met verschillende gasten of rond verschillende thema’s een gevarieerd programma. Vanavond dient het gezelschap als live orkest dat de stomme film Nosferatu begeleidt. Deze horrorklassieker uit 1922 was in zijn tijd enorm vooruitstrevend. Vooral de scènes waarin de schaduw van Dracula, eh, Nosferatu de arme hoofdrolspeelster belaagt, worden nog steeds onderwezen op filmscholen.

De klapstoeltjes in de grote zaal zijn vrijwel allemaal gevuld als Floris Kortie een korte uitleg geeft van wat er vanavond allemaal gaat gebeuren. Hij spreekt over het effect van muziek op film, over de achtergrond van het ontstaan van Nosferatu en over dat we blij mogen zijn dat de film nog bestaat. Als het aan de erfgenamen van Bram Stoker, auteur van Dracula, had gelegen, waren alle exemplaren namelijk vernietigd.

Symphonic Junction #21

Symphonic Junction #21

Dan is het eindelijk tijd voor de film. Dirigent Frank Zielhorst tikt af en het griezelen kan beginnen. Hoewel, naar huidige maatstaven is Nosferatu op geen enkele manier eng meer te noemen. Sterker nog, het overacteren zorgt zo nu en dan voor bulderende lachsalvo’s van het publiek. Wat wel fascinerend is, is hoe de beelden en de muziek van het orkest bij elkaar passen. In vrolijke scènes is de muziek licht om naarmate de spanning stijgt steeds donkerder te worden. Ook geluidseffecten als een tikkende klok of het slaan met een hamer worden live gespeeld. Het is duidelijk dat de dirigent de film vaak gezien heeft. Als na 90 minuten de slotnoot heeft geklonken, is het applaus dan ook terecht luid en valt een staande ovatie het orkest ten deel.

De grote zaal van Paard als concertzaal roept gemengde gevoelens op. Het geluid is uitstekend. Ieder afzonderlijk instrument, en dat zijn er nogal wat, is prima te horen. Voor een Symphonic Junction met staanplaatsen is de zaal dan ook erg geschikt. Anderhalf uur op net iets te weinig comfortabele klapstoeltjes doet echter verlangen naar een theater of concertzaal die meer op dit soort evenementen is ingericht. Dit is echter slechts een kleine smet op een prachtige avond muziek waarop het Residentie Orkest een waar huzarenstukje afleverde.

Symphonic Junction #21

Symphonic Junction #21