Kaderock 2017: Voor ieder wat wils Kaderock 2017: Voor ieder wat wils

Het buitenpodium van Kaderock wordt traditiegetrouw afgetrapt door een jonge Haags bandje. Dit jaar is die eer aan Beyond the Moon, een jong bandje dat door twee gitaristen gedreven rockmuziek maakt. De spontane frontvrouw Luna Becking zien we even later ook op het binnenpodium staan. Daar doen een grote groep jongeren van Get On Stage namelijk een greep uit het repertoire van de muzikale theatershow die zij gemaakt hebben. In een ware estafette-race volgen de muzikanten elkaar op. De liedjes die geschreven zijn door deze jongeren klinken verbazingwekkend volwassen. Het label ‘schoolbandje’ hoort hier dus ook helemaal niet aan te hangen, dit zijn topmuzikanten in wording. De volgende lichting!

Op het hoofdpodium begint even later de vorige lichting. Of misschien die daarvoor. En ja, we weten het: de band speelt binnenkort in sociëteit Engels. Als The Freelance Band begint te spelen, wordt er wild geflyerd. Sterker nog: diezelfde wetenswaardigheid werd zojuist omgeroepen door René Bom. René introduceert de band als crème de la crème van de Nederlandse muziek. De muziek is een mengelmoes van roots, blues en country waar je spontaan van gaat heupwiegen. Het is makkelijk verteerbaar en dat past wel bij dit festival waar de gemiddelde bezoeker eerder komt buurten dan naar muziek komt luisteren. Een eigenzinnige cover van ‘Hit The Road Jack’ gaat er met gemak in. Een minpuntje: de energie komt pas aan het eind van de set. Dan pas schudden de mannen ons wakker.

 Er begint een patroon te ontstaan van oude en nieuwe lichtingen die elkaar afwisselen. Zo blijkt Kaderock soms ook erg up to date te zijn. Dat het Amsterdamse EUT dit jaar niet op elk denkbaar festival geboekt staat is namelijk een klein wonder, want EUT gaat groot worden. Alles klopt aan deze band, liedjes, de sound, het plezier waarmee het vijftal hun postpop brengt. Frontvrouw Megan de Klerk kan zelfs van het ophalen van haar broek een gracieuze beweging maken. Als een soort blije muis dribbelt ze over het podium heen, terwijl gitaristen Tessa Raadman en Emiel De Nennie op hun telecasters voor een helder catchy geluid zorgen. Gemist? Vrees niet, volgend jaar staan ze zonder twijfel op alle festivals. Maar eerst is daar de oudste rot en de grootste publiekstrekker van Kaderock: George Baker!

Maar waar is George? De Reservoir Dogs Band is al een half uur bezig als de bebaarde held die ooit een eigen selection had eindelijk het podium betreedt. In dat halve uur probeert de band met wisselend succes de bekende nummers uit verschillende Tarantino-films te brengen. Aan de muzikanten ligt het niet, die kunnen wel spelen, maar sommige dingen kunnen gewoon niet. Voorbeeld: een ska-versie van het prachtige ‘Girl, you’ll be a woman soon’ (wie herinnert zich niet die scene met Uma Thurman en haar overdosis?) is borderline heiligschennis. En ‘Stuck in the middle with you’ als een standaard bluesrock nummer? Nee! Gelukkig is daar George om het optreden te redden. Het Tarantino-concept wordt losgelaten en George geeft een lesje muziekgeschiedenis met een stukje Cash, een mopje jazz, natuurlijk wat rock ‘n’ roll en een prima stem voor een man die de AOW-leeftijd al enige tijd gepasseerd is. En dan is daar het moment waar iedereen op wacht: de drumsolo! Nee, daar wacht niemand op, wat de drummer niet tegenhoudt. We hebben het natuurlijk over ‘Little Green Bag’ (daar is Tarantino weer). Helemaal mooi! Conclusie: een onevenwichtig optreden dat gelukkig nog wordt gered door George Baker.

 Over helden gesproken: mogen we Melle de Boer en Henk Koorn al zo noemen? Daar kunnen we het later nog eens over hebben. Eerst moet er wat opgelost worden, want de geluidsproblemen van Henk en Melle beginnen vroeg “Hij doet het niet.” De microfoon werkt niet en later begeeft de gitaarversterker van Henk het. Echter, de sfeer is hiermee gelijk gezet. Het is een knusse boel. Tussendoor probeert een klein jochie het podium te beklimmen. Al bladerend door de stapel songteksten kiezen de twee de setlist uit. “De volgende.....doen we niet.” “Oh, deze spelen we nooit. Speciaal voor jullie”. Henk & Melle komen over als twee verstrooide professoren. Wat vooral opvalt is de compacte opstelling. Melle met een orgel dat net groot genoeg is om te bespelen en Henk met een onopvallende versterker. Een stoorzender is het pratende publiek, waardoor Melle zich genoodzaakt voelt zijn hart te luchten. “Of de deur dicht kan.” “Wij moeten niet harder, dat is het geheim. Als wij harder moeten dan komen vreselijke mensen aan de macht.” Het komt poëtisch over. En die deur had toch echt wel dicht gemogen, want wanneer Fleddy Melculy buiten begint te spelen wordt de muziek compleet weggeblazen.

Dat is niet gek, want Fleddy Melculy zet de volumeknop op het buitenpodium flink open. Het leven in België kent klaarblijkelijk een hoop frustratie, maar gelukkig heeft het vijftal daar een perfecte uitlaatklep voor gevonden: een flinke maar overheerlijke bak herrie. In nummers als ‘Ik haat jazz’, ‘Ik ben mijn sleutels kwijt’ en natuurlijk ‘T-Shirt van Metallica’ worden de dagelijkse ergernissen verpakt in een stevige mix van metal en hardcore met een flinke pit voor het podium tot gevolg. Tussen nummers door kan het publiek en de band even bijkomen terwijl een heus pauzemuziekje speelt, maar dat duurt maar even. Er moeten nog veel meer frustraties worden geuit. Het is gezellig; volgens zanger Fleddy moet zelfs de gemaskerde gitarist lachen, alleen zien wij dat niet. Fleddy Melculy brengt vrolijkheid in een stevig jasje.    

Van metal naar punk: Durango is gewoon een verstokte Ramones coverband. Dat is vooral te merken aan de sound en de aanwezigheid van een handvol covers (onder andere ‘I Wanna Be Sedated’ en ‘I Wanna Be You Boyfriend’). Dat gezegd hebbende: Eddie, Richie en Bertje maken er een waar feest van. Het is loeistrak, staat goed afgesteld en het publiek hebben de drie heren mee. Kortom: het is wat eentonig, maar er valt niets te klagen. De ‘Kaderockertjes’, zoals René de festivalgangers bijna schreeuwend benoemt, beginnen een pogo, want ook dat hoort bij een rock ’n roll optreden. Minder zijn de twee op het podium aanwezige filmers die ons toch een beetje uit de sfeer trekken. 

Na de decibellen van de vorige twee bands is het weer tijd voor wat rustigers. Even geen dikke versterkers en stevige distortions, maar wat lekkere americana. Stringcaster wordt aangekondigd met 'wat je van ver haalt, is lekker' en blijkbaar is Rotterdam vandaag ver genoeg. De Rotterdamse rockers (met de Haagse Remco Prins) brengen een dosis hillbilly blues naar Den Haag. Het publiek is divers, zo zijn er ook genoeg kinderen te spotten met nog een mooie Sniester tattoo. Alle muziekliefhebbers lijken de verschillende stijlen van de dag prima te waarderen en ook de muziek van Stringcaster gaat er goed in, zeker wanneer er een cover wordt gespeeld van Johnny Cash's 'Cocaine Blues'. Na wat blues is het hoog tijd voor wat klassieke jaren ‘50 rock. De oude rock lijkt te verbroederen en er wordt voorzichtig met elkaar gedanst op 'Stock Car Boogie'.

De zomerse sfeer bij Stringcaster is prettig, maar het kan natuurlijk dat je daar helemaal niets mee hebt. Voor die mensen is er gelukkig Neocaesar. Het old school death metal collectief bestaat uit vier leden die dankzij een hoop ervaring in andere bands wel weten hoe een goed death metal nummer in elkaar steekt. De nadruk ligt op brute riffs en atletische drums met een hoofdrol voor de dubbele bas. Ondanks de jaren podiumervaring brengt zanger Mike van Mastrigt zijn ongetwijfeld naargeestige teksten nog steeds vol passie en kijkt hij demonisch uit zijn ogen. De hoorntjes gaan in de lucht. Neocaesar is een nieuwe band en een welkome aanvulling op de Nederlandse metalscene. En wat het geluid betreft: de geluidsman die binnen in het Musicon aan de knoppen zit, lijkt de smaak te pakken te hebben. Net als bij Durango is het geluid bij Neocaesar uitstekend.    

En dan weer heel wat anders: Projekt Rakija. Het publiek mag in aantal afgenomen zijn maar het energielevel is volop aanwezig. De muziek van deze band vindt zijn oorsprong in de Balkan. Het gaat alle kanten op waardoor het lastig in een hokje te plaatsen is en de mensen zich geen raad weten met de juiste danspasjes. De verschillende genres die voorbijkomen, zijn moeilijk te volgen. Daarnaast kampt de band ook nog eens met technische problemen wat het optreden al met al rommelig maakt. Ook de frontman lijkt er niet helemaal bij, of het publiek moet een slaperige indruk wekken, maar er wordt tot vier keer toe gevraagd of de mensen nog een beetje wakker zijn. Het beste hebben ze duidelijk voor het laatste bewaard en als er een paar mensen uit het publiek het podium opkomen, wordt dit optreden feestelijk afgesloten.

 Terwijl de zaal van het Musicon volstroomt voor The Howl Ensemble wordt er tien minuten na de genoemde aanvangstijd nog volop gesoundcheckt. Dat krijg je als je vier toeters meeneemt die ook nog wat willen horen. Uiteindelijk weet de band toch nog te beginnen waarbij opvalt dat eerdergenoemde blazers de rest van de band soms wat overstemmen. Verder levert The Howl Ensemble een prima optreden af in de warme zaal.

Terwijl 236 kilometer verderop Justin Bieber zijn debuut maakt op een Nederlands festival en 750 kilometer de andere kant op Juventus strijdend en met opgeheven hoofd ten onder gaat in de finale van de Champions League, begint Piñata 10 minuten te laat aan hun optreden op Kaderock. Het feit dat er vanavond heel veel anders te doen is, is niet te zien aan het aantal mensen dat op de reggae-popband af is gekomen. De Scheveningers spelen een set die erg aangenaam is en muzikaal zeer goed in elkaar steekt maar her en der ook wat routineus aandoet. Niks mis mee, maar het zou stiekem heel leuk zijn als er wat verandering in de set wordt aangebracht. De grote piñata die het publiek in wordt gegooid en het vraag en antwoordspel in ‘The Island’ doen het heel goed maar voelen, zeker voor toeschouwers voor wie het niet het eerste concert van de band is, als herhaling. Een kleine flard van hoop krijgt men als zanger Pintos een nieuw nummer aankondigt en inderdaad; de hoop wordt werkelijkheid.

Als Piñata klaar is wordt iedereen door ietwat norse schoonmakers gesommeerd om ofwel naar huis te gaan of naar binnen het Musicon in te gaan. Binnen geeft Playground Zer0 namelijk een afsluitend optreden waar men de laatste muntjes uit kan geven en de laatste dansjes kan wagen. Net als Piñata heeft Playground Zer0 een beproefd recept wat betreft het geven van shows. Het drietal staat op het podium en maakt live dansmuziek, en dat onder aanvoering van MC Jasper Lieuwma. Ditmaal is ook Tobias Wolring van WOOT van de partij om een gastoptreden te geven. Van te voren werd het al gedacht maar Playground Zer0 is de perfecte afsluiter voor het binnenpodium; er komt veel publiek op af, de muziek is goed en er kan lekker gedanst worden, niks mis mee. Net als met deze editie van Kaderock waar de grootste naam misschien wat tegenviel, maar waar we toch weer wat mooie nieuwe dingen hebben ontdekt. En als EUT volgend jaar groot is, vergeet niet dat je het hier als eerst hoorde!