Gemoedelijke jubileumeditie Waterpop Gemoedelijke jubileumeditie Waterpop

VOF de Kunst zal dat niet zijn. De band met een aantal grote Nederlandstalige hits op zak bestaat al geruime tijd en richt zich al jaren op kinderen. Dat maakt de band onder leiding van Nol Havens de ideale opener van het festival. Na op te starten met die ene hit, 'Een Kopje Koffie', is het de hoogste tijd voor de kinderliedjes. De mix van repertoire voor de jonge oren met liedjes voor de volwassenen maakt het moeilijk te bepalen wie meer van dit optreden geniet. Zijn het de ouders of toch de kinderen? VOF de Kunst zorgt in ieder geval voor een leuk familiefeestje. Het familiegevoel wordt helemaal compleet als er tijdens het nummer ‘Brievenbus’ een aantal kinderen het podium op mogen. En natuurlijk wordt allergrootste hit ‘Suzanne’ niet vergeten. De vraag die blijft is: waarom nam hij die telefoon op?

Veel ouders en kinderen houden het na het optreden van VOF de Kunst voor gezien en dat betekent een redelijk leeg grasveld voor de volgende band. The Lighthouse uit België moet het doen met een handjevol publiek. Maar wel mét vier meisjes front row, die alle liedjes mee kunnen zingen. Het is voor de mannen, die klinken als The 1975 en Two Door Cinema Club de eerste keer dat ze in ons landje mogen optreden. In hun thuisland zijn ze al redelijk succesvol. Volgt Nederland?

Terug naar talent van eigen bodem. Thijs Boontjes is met zijn dans- en showorkest ook in Wateringen beland. De man meent het serieus; hij pakt er zelfs een veiligheidshesje bij want hij wil dat er veilig genoten wordt. Ondanks alle grappen en grollen hebben Thijs en zijn orkest een flink aantal pakkende nummers in hun repertoire. Nummers als ‘Alleen Naar De Kermis’ en ‘Casablanca’ die zich ergens op het snijvlak van levenslied, rock ‘n’ roll en sixties beat bevinden, hebben we allemaal al eerder gehoord, maar zelden met zoveel swag en overtuiging als Thijs Boontjes ze brengt. Thijs Boontjes Dans- en Showorkest maakt het levenslied weer hip.

Dad’s Amaryllo heeft door het winnen van de Groeispurt talentenjacht een plek op Waterpop gewonnen. Lokaal talent dus. De band wordt door presentator Gideon Rozendaal (die bij iedere aankondiging een ander shirt aan heeft) aangekondigd als een grungeband en dat zit ‘m vooral in het (gloednieuwe) Nirvana t-shirt van bassist Ophir en de stem van zanger Renzo. Deze doet erg zijn best om het geknepen keelgeluid als dat van Eddie Vedder, Scott Weiland of Dinand Woesthoff te imiteren. Verder speelt de band een mopje stevige rock en zingen voor het podium een aantal fans enthousiast mee.

Terwijl de jonge rockers verder gaan met hun optreden zijn er al een paar meisjes die zich verzamelen voor het podium waar Lucas Hamming een uur later zal optreden. Dat is pas toewijding. Op het andere podium speelt namelijk eerst nog Broken Witt Rebels. In het programmaboekje staat dat het Britse kwartet klinkt als Kings of Leon en inderdaad: de stem van frontman Danny Core lijkt erg op die van Caleb Followill. Ook de muziek lijkt geïnspireerd op het tweede album van de Amerikaanse band, ‘Aha Shake Heartbreak.’ Broken Witt Rebels heeft nog niet de hits van Kings of Leon, maar wel de overtuiging. Tegen het einde van het optreden wordt het bluesy geluid ingeruild voor een wat rockender aanpak en dat staat de band uit Birmingham niet verkeerd. De zon maakt het Wateringse publiek nog wat loom, maar dat maakt de waardering voor de band niet minder. Broken Witt Rebels is zo’n band die we over een paar jaar misschien wel beter kennen. Misschien in het voorprogramma van een zekere Amerikaanse band?

Bij Lucas Hamming kan de eerste rij meisjes eindelijk los. De Hollandse rocker weet een hoop mensen naar het podium te lokken. Het hardste gejuich komt zonder twijfel van de eerste rij maar ook de rest van het veld danst mee op de rock ‘n’ roll van de strak gebroekte zanger/gitarist. Bij Lucas Hamming heerst een hoog fake it till you make it gehalte: als je maar net zo hard doet alsof je een rockster bent, gaan mensen het vanzelf geloven. Misschien houdt Lucas zich in omdat zijn jongste neefje van 4,5 maand vandaag voor het eerst aanwezig is bij zijn show of misschien is Hamming toch niet zo gevaarlijk als hij wellicht denkt, maar het gevoel dat het rock ‘n’ roll gehalte van de muziek nog wel wat hoger kan, beklijft.

Terwijl het publiek zich langzaam verplaatst naar het volgende podium, haast het groepje meisjes dat net nog vooraan stond, zich naar de backstage ingang in de hoop een selfie te kunnen bemachtigen met Hamming en zijn bandleden. Of het is gelukt, vertelt het verhaal niet, want wij stonden bij Only Shadows.

Volgens presentator Gideon is Only Shadows ‘the next big thing.’ Gezien de ervaring van Waterpop zou dit zomaar kunnen. De vier Britten (ook een terugkerend thema vandaag) spelen naar eigen zeggen voor het eerst buiten Groot-Brittannië en hun faam is hen al vooruitgesneld. Tenminste, er lopen mensen rond met een Only Shadows t-shirt. De muziek van Only Shadows is gemaakt voor het grootse effect, denk Manic Street Preachers of Imagine Dragons. Daar is niets mis mee en de band brengt het vol zelfvertrouwen. De ambities van de band liggen overduidelijk een stuk groter dan Waterpop, dus misschien moeten we gewoon blij zijn dat we Only Shadows nog op een relatief klein festival hebben kunnen zien.

De zangeres die volgt, ziet er net zo schattig uit als haar naam klinkt: Pip Blom. Een jong meisje, 20 jaar, maar zodra ze begint te spelen heeft ze een volwassen uitstraling. De muziek die ze met haar band neerzet, is dan ook alles behalve schattig te noemen. De band klinkt hoopvol en de vergelijking met Courtney Barnett is zeker geen onterechte. Dit talentvolle meisje kan zomaar hoge ogen gaan gooien.

De meest stevige band van Waterpop 2017 is Evil Invaders. De clichés waar de rockende Belgen zich van bedienen zijn talrijk: bandshirts met afgeknipte mouwen, de puntige gitaren en de muziek. Die muziek is een grote ode aan de metal uit de jaren ‘80, van de Maiden-achtige twinleads tot aan de zang die doet denken aan de begintijd van Slayer. Samengevat: originaliteit is ver te zoeken, maar wat is het goed. De band geeft de volle 100%, de songs zijn dik in orde en de bandleden vallen nergens uit hun rol. Evil Invaders krijgt een duimpje omhoog.

Tijd voor muziek uit het oosten van het land. The Grand East verkoopt graag rock 'n’ soul maar door het enthousiasme dat de bandleden in het optreden stoppen, wordt het een tikkeltje onoverzichtelijk. De verschillende muziekstromingen rock ‘n roll, blues en soul vliegen je om de oren waardoor het meer op een grote jamsessie lijkt. Dansbaar is het wel en het publiek heeft het naar haar zin. Wanneer zanger Arthur Akkermans flink los gaat met de mondharmonica moet het publiek het meer hebben van de show dan van het geluid. De microfoon staat namelijk zo zacht dat je de mondharmonica nauwelijks hoort. Dat lijkt zonde als je kijkt naar de passie die de zanger erin lijkt te stoppen.

Warhola begint net zo verwarrend als de naam als er ineens muziek van een ander podium lijkt te komen. Vergelijkingen met Bazart worden snel gemaakt gezien de frontman van Warhola ook in deze Vlaamse band speelt. Het lijkt erop, alleen is dit engelstalig en een stukje steviger. Enthousiasme? Dat is niet cool dus wordt dat ook niet uitgestraald. De een noemt het ingetogen, de ander geconcentreerd. Het stoort in ieder geval niet en past bij de muziek.

Vlaanderen is goed vertegenwoordigd op deze jubileumeditie van Waterpop. Vlak voor het einde mag Admiral Freebee als vierde Belgische band namelijk zijn opwachting maken. In het programmaboekje wordt Admiral Freebee vergeleken met Neil Young en Leonard Cohen, maar daar is vandaag weinig van te horen. Gotcha! komt dichter in de buurt. Opener ‘Always On The Run’ is funky en dansbaar, mede door de strakke blazers. Tom van Laere, ofwel de Admiraal zelf, draagt een zonnebril en trainingsjasje met rode glitters en het is duidelijk: deze man is ‘cool.’ De rest van het optreden rockt, funkt en van Laere preekt. Na afloop van een geslaagd concert rest er een vraag: waarom stond er een tak vooraan op het podium?

40 jaar Waterpop wordt afgesloten door Knarsetand, een tienkoppige band die naast een flinke dosis energie, ook uitpakt wat de garderobe betreft. Elk bandlid heeft zijn best gedaan er nog opvallender uit te zien dan de ander met schmink om het af te maken. De muziek kan je dansbaar noemen, maar soepel met de heupjes bewegen, is er niet bij. Vrolijk in het rond springen, soms net even uit de maat, ligt meer in het straatje van Knarsetand. Dat deze band Waterpop afsluit, is logisch gezien het een feestband is. Het is echter een feestband met een duistere ondertoon. Chef'special gone dark of de nachtmerrie van Mamihlapinatapai.

De 40ste editie van Waterpop was er weer één met veel talent en muziek voor iedereen. Het zonnetje was misschien wel de meest graag geziene gast want op een klein buitje na, hield Waterpop het droog. Wij zijn benieuwd hoe ver de talenten van 2017 het gaan schoppen en kijken al uit naar de 41ste editie die plaats zal vinden op 28 juli 2018.