Zoals verwacht is de zaal goed gevuld met vooral dertigers en veertigers. Een dj draait een vlotte mix van hiphopklassiekers en het publiek scandeert de meest memorabele hooks mee. De stemming zit er al lekker in. Wel zo fijn, want door een verkeerd vermelde begintijd op de Paard-site is het lang wachten en bovendien verschijnt En Vogue fashionably late. Maar zodra het startschot gegeven is, zijn ze niet meer te houden.
De hits, daar komt iedereen natuurlijk voor. Maar zit dat er ook in vanavond, met een gloednieuw album op komst? Jazeker, en dat is opmerkelijk. Want na een afwezigheid van meer dan tien jaar staan de dames natuurlijk te trappelen om materiaal van 'Electric Café' te laten horen, dat deze zomer moet verschijnen. Toch spelen ze liever op safe. De kansen worden gespreid over hun bestaande discografie en de publieksfavorieten worden niet vergeten. Enkel het driekwartjaar oude 'Deja vu' is hierop een uitzondering. Voor de fans die reikhalzend uitkijken naar nieuwe liedjes is dat wellicht een teleurstelling, voor de rest precies waarop ze hoopten. 'My lovin' (never gonna get it)', 'Free your mind' en zelfs het met rap-zang vertolkte 'Whatta man' staan bovenaan de setlist. De vaart zit er dusdanig in dat je je afvraagt of ze hun kruit niet te snel verschieten.
Wie opgroeide in de jaren negentig zal zich En Vogue nog wel herinneren. Het R&B-kwartet dat het allemaal nét even wat stijlvoller deed dan andere meidengroepen en zich daarmee een vaste plek in de hitlijsten wist te verzekeren. Dat iconische singles als 'Free your mind' en 'Hold on' uitbracht en miljoenen platen verkocht. En dat na onderlinge verdeeldheid in verschillende samenstellingen doorging, maar nooit meer zo populair zou zijn als vroeger. Nineties-nostalgie van de bovenste plank dus, maandagavond in de grote zaal van het Paard, waar het tot een trio afgeslankte En Vogue een strakke show gaf.
En Vogue @ Paard van Troje
De dames zijn in topvorm, en dat terwijl oudgedienden Cindy Herron en Terry Ellis inmiddels vijftigers zijn. Samen met de veel jongere nieuwkomer Rhona Bennett vormen ze een kloppend plaatje. Gekleed in smaakvol zwart met elegante statementsieraden voeren ze strakke dansroutines uit. Hier hebben ze lang voor getraind, dat zie je aan alles. Compensatie voor het ontbreken van een begeleidingsband en podiumaankleding; het is even wennen voor de frequente concertbezoeker. De backing track biedt in de meeste gevallen wél de garantie dat de nummers klinken zoals we ze kennen, met hier en daar de toevoeging van een verlengd intro of live ingespeelde drums. En in een tijd waarin het gebruik van autotune haast gangbaarder is dan een natuurlijk stemgeluid is het prettig om een act te horen die gewoon goed kan zingen en in feite weinig poespas nodig heeft. Om beurten nemen ze de lead voor hun rekening en doen dat alledrie uitmuntend, maar de meeste indruk maken ze wanneer ze close harmony zingen. Met een oldschoolmedley brengen ze een eerbetoon aan hun inspirators: Patti Labelle, Chaka Khan, Tina Turner en The Emotions.
Tussendoor maken ze vakkundig contact met het publiek door te vragen of er nog jarigen in de zaal zijn. Geheel in Amerikaanse stijl laat Terry weten dat ze dankbaar zijn voor onze aanwezigheid en dat ze dit geen seconde voor lief nemen. Maar na doorbraakhit 'Hold on' houden de Funky Diva's het plotseling voor gezien. Vijfenzestig minuten na aanvang van het concert. Geen toegift, geen handtekeningen in de foyer. Dat was kort maar krachtig. Maar hey, het is maandagavond en ook En Vogue moet op tijd naar bed voor een nieuwe werkdag in de mallemolen van de muziekindustrie.