Vrou.ka is een mysterie. De band treedt al geruime tijd op en verschillende Haagse 'autoriteiten' op muziekgebied geven hoog op van Julie Pesch en Ayisha Thomas, toch is er nagenoeg geen informatie over de band te vinden. Is het allemaal een slechte grap? Of houden de dames echt van een beetje mysterie? Wij spraken op een koude dinsdagavond met de meiden af en hadden het over eenhoornplaatjes op Facebook, toekomstplannen en de muziek die Pesch en Thomas maken.

“We hadden aanvankelijk niet echt een concept ofzo,” begint producer Julie “We wilden gewoon liedjes maken. Na een tijdje merkten wij samen dat we Afrikaanse invloeden in popmuziek vet vinden dus ging ik op zoek naar een manier om die te verwerken in de beats. Dat probeer ik dan samen met een soort eighties-vibe toe te passen.”

Onder de warmtelampen van de Vavoom zitten Pesch en Thomas hun drankjes te drinken. Ondertussen wordt er ook flink wat gelachen om flauwe grappen (“Wist je dat er een vrouwelijk politiekoor is dat ‘De Sirenen’ heet? Daar hebben ze dus echt lang over na gedacht en dan is het alsnog zo’n naam geworden.”) Een dergelijke chemie kan alleen maar ontstaan als je elkaar al lang kent.

“In principe bestaan we net iets meer dan een jaar, ik zong eerst altijd bij Ready To Play maar ik was het in mijn eentje op het podium staan daar op een gegeven moment een beetje zat en toen is Julie er bij gekomen,” vertelt Ayisha ons. “We zaten samen op school en maakten daar al muziek, andere stijl maar met dezelfde chemistry,” voegt Julie toe. “We hebben ook allebei een heel andere smaak, maar toch werkt het wel ofzo. Soms laten wij elkaar wat horen en het gebeurt vrijwel nooit dat de ander het dan niet leuk vindt. Ondanks dat we dus allebei andere dingen luisteren,” vervolgt Pesch.

"We zaten samen op school en maakten daar al muziek, andere stijl maar met dezelfde chemistry”

Voor de mensen die Vrou.ka ooit hebben zien optreden weten dat er naast de muziek nog meer gebeurt op het podium. De twee muzikanten zorgen ervoor om een zekere mate van authenticiteit aan hun shows te geven doormiddel van dans en het creëren van sfeer. Julie vertelt ons daar over: “Het is niet per se de bedoeling dat het een act wordt ofzo. Maar we willen altijd wel iets speciaals van ons optreden maken. Een beetje dansen, zorgen dat het publiek het naar zijn zin heeft, dat soort dingen. We zijn allebei best wel impulsief en best verlegen, misschien niet het eerste wat je denkt als je ons bezig ziet, maar als we op het podium staan durven we veel meer.”

Over of deze manier van manifesteren op het podium direct gelinkt kan worden naar het sociale mediagedrag van de dames is het tweetal vrij resoluut: “Het heeft totaal niks met elkaar te maken, haha. We willen gewoon goede opnames maken voordat we echt aan promotie beginnen, daarom was onze Facebookpagina bijvoorbeeld niet zo serieus. Alleen is alles wat sneller gegaan dan dat we dachten dat het zou gaan en zitten we daarom nu met een pagina met eenhoornplaatjes terwijl mensen ons echt opzoeken nu, haha. Daar komt overigens nog wel verandering in hoor.”

© Zoï Pahtalias

Schrijfproces

De beats van Vrou.ka zijn op zichzelf al bijzonder. Julie vertelt: “Ik heb ooit een documentaire over Mark Ronson gezien, toen dacht ik: Dit wil ik ook! Ik had vanuit mijn bandcoachingsachtergrond nooit het elektronische aspect van het maken van muziek bekeken. Toen ben ik dus begonnen met beats, maar pas tijdens Vrou.ka begon het echt een vaste vorm te krijgen.”

Er wordt constant nieuwe muziek gemaakt door de twee en dat blijkt ook tijdens de optredens. “Soms schrijven we een nummer vlak voor dat we moeten spelen, op zo’n moment is het altijd even kijken of het nummer in het grotere plaatje past, of het bij het geheel hoort,” aldus Ayisha. Als zangeres van de groep heeft Thomas in relatief korte tijd al wat drastische veranderingen doorgevoerd. “Vroeger vond ik het altijd eng als mensen zouden kunnen begrijpen wat ik zing. Ik zong in het begin veel in het Afrikaans gemixt met straattaal, dat vind ik twee heel vette talen en door ze te combineren had niemand een idee van wat ik nou precies zong. Op een gegeven moment kwam wel het besef dat het misschien toch beter was als het publiek een beetje begreep waar het over ging, daarom ben ik overgegaan op het Engels met af en toe nog een beetje Afrikaans.”

Voor het schrijfproces maakt dit niks uit volgens Julie: “Ik maak toch eerst een beat en die stuur ik op, vervolgens bedenkt Ayisha iets en dat stuurt ze dan weer terug. Voor mij en de beats maakt het dus helemaal niets uit in welke taal ze zingt.”

© Zoï Pahtalias

Toekomstmuziek

Ondanks dat er nog geen muziek te beluisteren is treedt de groep al wel regelmatig op. Met behulp van mond-tot-mond reclame wordt Vrou.ka langzaam een naam in de Haagse scene. “Het begon ooit op HPC Winterfest waar we optraden. Na die show werden we gelijk gevraagd om ook ergens anders te spelen en voor we het wisten hadden we een hele rits shows zonder dat er maar één noot online stond. Het heeft er wel voor gezorgd dat wij podiumervaring hebben opgedaan en dat we weten dat de muziek aanslaat.”

“We beginnen binnenkort wel met opnemen trouwens,” vertelt Julie ons. “We willen heel graag een EP opnemen en dan ook een singletje met videoclip uitbrengen, ook omdat we natuurlijk ook wel bezig zijn met de stijl van de act.”

De EP is volgens Vrou.ka over niet al te lang klaar en dan kan het publiek eindelijk ook thuis luisteren naar Julie Pesch en Ayisha Thomas. Tot die tijd moet het gedaan worden met optredens, zoals dat op de Clubavond van 3voor12 Den Haag op 18 september in het Paardcafé.