Terwijl De Kraaien op onnavolgbare wijze Parkpop hebben geopend op de Jupiler Stage, mag Handsome Poets zichzelf bewijzen op de Staedion Stage. De band gooit alles in de strijd, maar Parkpop is een maatje te groot voor dit vijftal. Het is net of de band dit ook wel weet. Een oplossing die de band hiervoor heeft bedacht is een podiumopstelling in de breedte. Zanger Tim van Esch maakt hier te weinig gebruik van. Hij is zo bezig met het publiek en Parkpop op zich, dat de interactie met andere bandleden niet gezocht wordt. Muzikaal is het ook niet spannend. Alle nummer lijken op elkaar. Tim probeert het publiek op te zwepen met een stukje publieksparticipatie en de term stadionsound. Het geluid van Handsome Poets is meer dan formidabel. Toch is het rot om te zeggen, maar Handsome Poets is de band van dat ene nummer ‘Sky on fire’. Ondanks dat het publiek het prettig vindt om Tim en de zijnen op het podium gade te slaan, kijkt de Parkpopmenigte vooral uit naar de anthem van de Olympische Spelen. Meer zit er voor de band niet in. (CJ)
Verslag Parkpop 2013; Staedion Stage
Met Sinéad O'Connor, Noisettes, Hoffmaestro, Bob Geldof en meer
Parkpop kan terugkijken op een succesvolle en vooral zonovergoten editie. Het voor de 33e keer georganiseerde festival kon rekenen ruim 250.000 bezoekers. Op de Staedion Stage waren optredens van Sinéad O'Connor, Bob Geldof, Noisettes, Hoffmaestro, The Kik en Handsome Poets. Hier het verslag van de Staedion Stage.
Is het The Beatles? Is het The Monkees? Nee! Het is The Kik! Tijd voor een Rotterdams uurtje in het Haagse Zuiderpark. Alhoewel zanger Dave von Raven inmiddels is verkast naar Delft, naar eigen zegge de fietsenstalling van Den Haag en Rotterdam, zijn de Rotterdamse roots onmiskenbaar aanwezig. De ja toggs's en gezellug's zijn niet van de lucht. Op de vraag of er ook Simones aanwezig zijn op het veld gaan er vandaag opvallend veel handjes de lucht in. Die vraag was natuurlijk het startschot voor de feel good hit van afgelopen zomer, ‘Simone’. Strak in het pak schudt de huisband van De Wereld Draait Door de ene na de andere nostalgisch klinkende meezinger uit de mouwen van hun sixtieskostuum. Naast eigen werk brengt de band ook een wel heel swingende versie van 'Mien, waar is mijn feestneus' en zelfs de alom gehaatte vogeltjesdans is na een soort Dick Dale makeover best te pruimen. Ook 'Want er is niemand' van sixties protestzanger Armand komt voorbij. Terwijl de TV West ballonnen één voor één richting de zon zweven speelt de band hun nieuwste single ‘Luchtballon’. Een optreden van The Kik is als een reis terug in de tijd. De nederbeat act is tot in de details doorgevoerd en door de korte liedjes, stuntelige dansjes en lullige praatjes waan je jezelf even in de jaren zestig. Enig minpuntje is dat de nummers na een tijdje allemaal op elkaar gaan lijken. Een optreden van een half uur is precies goed. Drie kwartier, zoals op Parkpop, is misschien net iets te lang. (MP)
Hoffmaestro, wie? Is het rock? Is het ska? Is het country? Het antwoord: ja, ja en nog eens ja. Erg definieerbaar is de muziek niet die de twaalf Zweedse mannen maken. Daarnaast kun je bijna nooit verstaan wat er gezongen wordt, aangezien het zo goed als allemaal in hun eigen taal is. Maar is dat erg? Nee. Als je ze ziet optreden valt dat alles weg. Hoffmaestro is voor de eerste keer in Nederland maar zet heel het Zuiderpark op z’n kop. Het publiek is aanvankelijk nog een beetje afwachtend, maar na tien minuten merken ook zij dat dit muziek is waarop je even los moet gaan als de artiesten zelf. De mannen hebben al genoeg ervaring met het bespelen van publiek en ook hier halen ze alles uit de kast. Twee drumstellen, hyperactieve dansjes en mooie praatjes (“You girls look much better than your German neighbours”). De langverwachte Zweedse boyband is geboren, ook al maken ze niet de stereotiepe boybandmuziek. Het is een soort van driehoeksrelatie tussen Jimi Hendrix, Mumford & Sons en Sean Paul. En het blijkt ook nog eens dat ieder lid van de band een stem heeft waar je u tegen kunt zeggen. Wapperend met hun handdoeken zetten ze steeds weer iemand anders in het middelpunt. De gitarist die in vlam staat tijdens zijn solo, de man met ‘de beste soulstem van heel Zweden’ en trompettisten die erop los blazen. Hoffmaestro kan zich geen mooier debuut bedenken in ons kikkerlandje. Hier gaan we nog wel vaker van horen. (TB)
Met de hit 'Don't upset the rythm' brak de Britse indierockband Noisettes in 2009 door in Nederland. Vorig jaar kwam het derde studioalbum 'Contact' uit en een optreden op Parkpop is dan ook zeer gepast. Het publiek staat tegen de hekken aan gedrukt en het veld staat goed vol bij aanvang van het optreden van Noisettes. De hit 'Don't upset the rythm' brengt de band al vrij aan het begin ten gehore. Dit is een opvallende keuze in de setlist, maar het publiek wordt er in de loop van het optreden niet minder enthousiast op. Zangeres Shingai Shoniwa springt, stuitert en klautert over het hele podium. Met haar zang en acrobatiek weet ze zowel de kijker als de luisteraar de hele show te boeien. Ze is een ware entertainer. Met de vele poses en houdingen die Shoniwa aanneemt, voelt het helaas wel af en toe alsof zij meer voor de fotografen dan voor het publiek op het veld aan het optreden is. Bij een van de laatste nummers klimt zij hoog in een van de stellages van het podium en spreekt vanuit daar het publiek toe. Ze geeft aan dankbaar te zijn te mogen spelen voor dit geweldige publiek, helaas vergist ze zich hierbij wel en denkt ze dat ze op Pinkpop is. Met de verschillende solo's van de bandleden en het spetterende optreden van zangeres Shingai Shinowa weet de band een uitstekende show neer te zetten. Als Shinowa dan ook nog op een van de hekken het publiek in klimt, heeft zij, ondanks haar wat beschamende verspreking, de harten van het publiek gestolen. (LT)
Zes grijze heren met verlopen gezichten en hier en daar een uitgezakt lichaam. Een lust voor het oog is het niet. Wel typisch Brits. In 1982 was sir Bob Geldof hier ook te gast. Toen met The Boomtown Rats om de tweede editie van Parkpop af te sluiten. Nu, dertig jaar later, komt hij met een in folk gedompelde set. Vrolijke deuntjes zwaar aangezet met rockende gitaren. Hierdoor horen we pas later het bekende nasale stemgeluid van Geldof. Dit stemgeluid heeft na al die jaren niets aan kracht verloren. Met tragikomische gebaren slungelt hij zich door de set heen. Songs als ‘When the night comes’ en ‘Dazzled by you’ worden slordig gespeeld. Slordig en nonchalant zijn de kernwoorden van dit optreden. Uiteraard ontbreekt zijn hit uit 1990, ‘The great song of indifference’, niet en staat ook ‘I don’t like mondays’ op de setlist. Tijdens deze instant Top 2000 klassieker komt het beeld van die bloedhete zaterdag 13 juli 1985 in Wembley naar boven, het moment waar Geldof zijn status aan te danken heeft. Wanneer een dronkaard het podium op loopt, reageert Geldof met humor: “Jullie Nederlanders zijn ook altijd dronken, zelfs jullie kinderen zijn dronken!”, en speelt laconiek en rustig verder. (CJ)
Hoofdact van deze 33e editie van Parkpop is zangeres Sinéad O'Connor. De Ierse brak in 1987 door met het indrukwekkende album ‘The Lion and the Cobra’ en scoorde alweer 23 jaar geleden haar grootste hit met 'Nothing compares 2 u'. Daarna kwam de zangeres voornamelijk in het nieuws door haar onvoorspelbare, nukkige gedrag en haar haat-liefde verhouding met het katholieke geloof. Sinéad bleek last te hebben van een bipolaire stoornis en verdween even van de aardbodem. Maar nu is ze weer helemaal terug van weggeweest en dat mag ze vandaag op het Staedion Stage bewijzen. De frèle zangeres met het zo kenmerkende kale kapsel en de bambi-ogen (verscholen achter een donkere zonnebril) lijkt bij opkomst nog een beetje nerveus, maar het publiek stelt haar gerust door haar te ontvangen met een enorm applaus. En dat terwijl ze nog geen noot gezongen heeft. Het is direct duidelijk dat haar melancholische stem nog geen millimeter aan kracht heeft ingeboet en op het moment dat de eerste noten van Prince-cover 'Nothing compares 2u’ worden ingezet gaat het veld uit zijn dak. Daar waar ze in de oorspronkelijke versie nog van wat vals sentiment beschuldig zou kunnen worden, is het nummer vandaag heerlijk rauw en oprecht. Het achtergrondkoortje ontbreekt, maar het publiek neemt gretig de zo kenmerkende 'Aaaaaahs' voor haar rekening. Wie zijn zinnen heeft gezet op net zulke indrukwekkende versies van 'Troy' en 'Mandinka' komt vandaag echter bedrogen uit. De set bestaat voornamelijk uit nieuwer en onbekender werk. Daar waar dat bij het optreden van Dexys eerder vandaag tot teleurstelling leidde, is dat bij O’Connor niet het geval. Met haar krachtige optreden veegt ze alle twijfels of ze wel hoofdact-waardig is van de tafel. (MP)