Aan De Kraaien de eer om Parkpop af te trappen. De vogels hadden al een heel programma achter de rug toen ze het Jupiler podium bestegen. De Kraaien waren onderdeel van de acoustic watertour van de Soestdijksekade naar het Zuiderpark. Watertour is misschien een groot woord voor bootje schommelen en strijkers onder bruggen gooien, maar dat hoort nu eenmaal bij het Kraai-zijn. Sinds hun landelijke doorbraak eind vorig jaar zijn de heren onbedoeld een soort kinderidolen geworden. Tientallen kleine hoofdjes steken, gezeten op de schouders van hun ouders, boven het publiek uit. Het hele Kraaiencircus is vandaag weer uit de kast getrokken. Rookbommen, danseressen, 070-biljetten, een scooter en opblaaskrokodillen. Je kan het zo gek niet bedenken of het komt voorbij. Om het optreden ook nog een cultureel verantwoord tintje mee te geven wordt er tussen de bedrijven door nog een potje Nepalees gegrunt. Alle hits, inclusief de gelauwerde cover van ‘Blurred lines’, komen vanmiddag voorbij. Het is opvallend druk op het veld bij deze festivalopener. De Kraaien zijn met voorsprong de populairste act van de dag. Van voor tot achter staat het veld bom- en bomvol en iedereen gaat los. Nadat het publiek is getrakteerd op een vlammende versie van 'Ik vind je lekker' poseren de besnavelde mannen braaf nog even met een hele kudde kleine fans. Het enige wat nog ontbreekt zijn de matchende regenboogjurkjes. K3, maak je borst maar nat want De Kraaien staan klaar om jullie plek als kinderidolen in te nemen. (MP)
Verslag Parkpop 2013; Jupiler Stage
Met De Kraaien, Barry Hay, Skip&Die en meer
Op de Jupiler Stage was dit jaar een aantal van de grootste publiekstrekkers te vinden. De Kraaien weet als opener meteen het veld vol te krijgen en ook Barry Hay met zijn Flying V Formation en Skip&Die konden op veel animo van het publiek rekenen. Global Battle of the Bands winnaar The Cosmic Carnival, Dexys en Jo Harman maakten het programma op dit podium compleet.
The Cosmic Carnival is de Nederlandse winnaar van Global Battle of the Bands en heeft daarmee een prachtig plekje op een van de twee hoofdpodia op Parkpop bemachtigd. Ook zijn zij uitverkoren om op te mogen treden in Thailand. Het zestal overtuigt en laat zien al verrassend volwassen te zijn en gerust op een groot festival te kunnen staan. De bandleden zijn opmerkelijk goed op elkaar ingespeeld. Als je bands als Fexet en Kern Koppen verslaat, dan heb je ook niet te maken met een stelletje koekenbakkers en dat blijkt wel. De harmonieën zijn uitstekend en de set is goed opgebouwd. Het heeft wel een flink hippiegehalte, deze 60’s rock, roots en americana. Het relaxte gevoel wat deze band meegeeft is uitstekend voor festivals. Het afsluitende nummer heeft net dat beetje extra schwung wat je bijna gemist zou hebben aan de band. Harmonicaatje erbij, heerlijk! De komende tijd is de band in een iets uitgeklede versie terug te vinden op De Parade. (JT)
Met haar debuutalbum 'Dirt On My Tounge', die deze lente uitkwam, heeft de Britse Jo Harman vele critici blij verrast. Met haar krachtige soulvolle stem weet zij ook op Parkpop te boeien. Nog nooit zag zangeres Jo Harman zoveel publiek voor een eigen show dan op Parkpop 2013. Dit is misschien wel verwonderlijk, want Harman heeft een stem waarmee ze duizenden mensen kan raken. Het is genieten bij de show van Jo Harman, ook al is de setlist niet heel verrassend, de ballads wordt constant afgewisseld met een sneller nummer. De muziek van de getalenteerde zangeres is bluesy en soulvol en de goed verstaanbare teksten zetten het publiek aan tot nadenken. Het publiek gaat helemaal op in de muziek. Harman zelf benut haar ruimte en is veel aan het dansen en in beweging. Dit niet zonder ook nog genoeg plaats voor haar bandleden over te laten. Ze verlaat zelfs een keer het podium om haar gitarist het podium te geven voor een solo. De muzikanten zorgen daarbij voor een mooi vol geluid. De sterke achtergrondzangeressen vullen Harman’s stem goed aan. Perfecte festivalmuziek, easy listening, maar toch vol power. (LT)
Gestoken in een ADO Den Haag shirt staat daar Barry Hay, de frontman van Nederlands oudste rock ’n roll band Golden Earring, op het podium. Omringd door vier jonge muzikanten onder de naam Flying V Formation. Dit zorgt ervoor dat het niet de zoveelste goud-van-oud performance wordt van vandaag. De jonge heren spelen of het vuur aan de schenen staat. In eerste instantie lijkt het Barry makkelijk af te gaan, maar gaandeweg lijkt de zestiger toch nauwelijks het tempo en energie van de jongelingen bij te houden. Barry geniet zichtbaar met volle teugen. Tussen de nummers door strooit hij geregeld met opmerkingen richting het publiek. Hij krijgt vooral de lachers op zijn hand als hij vraagt of hij een ander shirtje zal aantrekken. “Aanhouden!” is het devies. De interactie tussen DeWolff gitarist Pablo van de Poel en Barry stuwt de band naar een hoger plan. Hoe toepasselijk, Pablo speelt op een Flying V. Naast eigen werk worden er ook wat covers gespeeld, zoals ‘Cuddly toy’ van Roachford. Van het laatste Earringalbum ‘Tits ’n Ass’ staat ‘Cool as it gets’ op het programma, gevolgd door klassiekers als ‘Radar love’ en ‘Long blond animal’. Als extraatje staat een rockversie van ‘The way you make me feel’ van Michel Jackson op de set. (CJ)
Dexys? Wie? Jeweetwel, die band met die tuinbroeken. Begin jaren '80 maakt Dexys Midnight Runners furore met de klassieker ‘Come on Eileen’. Wie vandaag echter de vrolijk getuinbroekte club uit de clip verwacht komt bedrogen uit. In plaats daarvan staat Dexys de Musical op de Jupiler Stage. Ergens lijkt er in de communicatie tussen de programmeurs van Parkpop en de band iets mis te zijn gegaan. Het publiek krijgt een soort muzikale klucht voorgeschoteld. Zanger Kevin Rowland heeft zich vermomd als Scatman John en voert samen met zijn band een soort van onduidelijk toneelstukje op. De dag na Parkpop zal de band dit toneelstukje tijdens een gedeeltelijk seated concert in de Amsterdamse Melkweg opvoeren. Waarschijnlijk is het daar wat beter op plek dan op een festival, waar het enigszins vreemd en out of place lijkt te zijn. Zanger Kevin Rowland is in de loop der jaren zijn stem een beetje kwijtgeraakt. Een sterk spelende band compenseert dit gelukkig, maar Dexys slaagt er niet in om het veld mee te krijgen. Ze spelen hun laatste album 'One day I am going to soar' vandaag integraal, maar soaren doen ze niet. Hoopvol wacht iedereen op die ene klassieker. Na een slepend lange finale komt het optreden tot een enigszins teleurstellend einde. Er wordt vandaag niet ge-too-ray-eed. (MP)
De award voor meest flamboyante vrouw van de dag gaat vandaag naar frontvrouw Catarina Aimée Dahms - of ook wel Cata Pirata - van Skip&Die. De slanke den stapt op het podium met grote zonnebril, wilde haren en een geüpgrade versie van een badjas behangen met iets dat vanuit de verte lijkt op nepbont. Energiek springt ze over het podium, schoppend naar de decibellen die door de lucht vliegen. Maar hoe hard ze ook haar best doet, het kost veel moeite om iedereen mee te krijgen. Dat merkt Cata Pirata zelf ook, dus vraagt ze na twintig minuten: “You guys are so quiet. Don’t you share the love?” En sindsdien is het publiek niet meer te houden. “This is more like it!”, roept Pirata als ze ziet dat er naar haar geluisterd wordt. Eindelijk zit er beweging in en gaat iedereen uit zijn dak. De nacht valt en ondertussen drijven de wietgeuren door het publiek heen. Alsof Pirata het ruikt, verdwijnt ze van het podium om even later terug te keren op de begane grond tussen de mensen. Springend en dansend schreeuwt ze het uit. “It’s much more fun down there than up here”, zegt ze als ze weer is wedergekeerd naar haar plek op het podium. Het Jupiler Stage wordt met een knaller afgesloten. (TB)