De jongens van Mullet kennen we onder meer nog van een korte bash tijdens de recente Bazart Bandmarathon. Het was toen erg moeilijk om in een kwartiertje een oordeel te vellen, maar op een aantal vlakken was het al duidelijk. Dit is een talentvolle, energieke en opzwepende band. Het is netjes wat deze band laat horen als je beseft dat ze pas twee jaar samenspelen. Fantastisch is het allemaal niet, maar het is wel gewoon een leuk optreden. De rapmetal is best fijn op z´n tijd en ook de covers ’Broodje bakpao’ en, een nummer dat altijd scoort, ‘Killing in the name of’ van Rage Against The Machine doen het goed. Wel jammer dat van laatstgenoemde een ingekorte versie wordt gespeeld. Het gitaarspel is ook van prima niveau, hoewel de metalriffs na verloop van tijd wel wat van hetzelfde klinken. Zanger Timon blaakt van het enthousiasme en dat springt ook zeker over op het publiek. Mullet won de Your Stage wedstrijd en het is duidelijk dat het plezier en enthousiasme van de band daar een grote rol in heeft gespeeld. Een prettige opening van het Haagse Podium. (JT)
Verslag Parkpop 2013; Haags Podium
Met Supra Naturals, Bombilate, Soul Sister Dance Revolution, Monomyth en meer
Voor het eerst in de historie van Parkpop stond er een podium met louter Haagse acts op het programma in het Zuiderpark. Een perfecte gelegenheid voor de Haagse bands en artiesten om zich aan een groot publiek te presenteren. Het diverse programma wist veel publiek te trekken. Optredens waren er van Soul Sister Dance Revolution, Monomyth, Supra Naturals, Bombilate, Urban Heroes, Robin Brock, UnseeN PerceptioN en Mullet.
Het is nog vroeg in de middag als Bombilate op het podium staat. De mensen in het publiek staan nog niet klaar, maar zitten nog op hun kleedje om van de zon te genieten. Als presentatrice Laura Nijhuijs opkomt wordt de aandacht echter wel getrokken. Ten eerste met haar mededeling dat het vandaag de hele dag dit weer blijft en ten tweede omdat ze laat weten dat de band die gaat spelen perfect bij de zon past. En dat is ook zo. Bombilate maakt heerlijke muziek die swingt en grooved van de funk, reggae en soul. Ze is ook niet voor niets een paar maanden geleden uitgekozen tot 3voor12 Den Haag Selecteert act. Met z’n zessen - en later een bongospeler erbij - weten ze heel wat publiek te trekken naar het Haags Podium. Want zeg nou zelf, wie wil er op een stralende dag nou niet genieten van deze funky muziek. Eigenlijk is een half uur dan veel te kort, maar voor het over is, pakt de band nog even uit. “We’re from the Caribean (de twee vocalisten, red.) so we’re gonna shake it up!”, zegt zangeres Susan Malaika Bailey waarna ze iedereen vraagt draaiend met de heupen naar beneden te gaan - wat ook uitbundig wordt gedaan. Nu weten we eindelijk wat ze bedoelen met hun slogan ‘We Bombilate’. (TB)
Ze zijn niet van het podium af te slaan. Zelfs tijdens het optreden van Robin Brock staan de twee vocalisten van Bombilate te swingen op het podium als achtergrondkoor. Maar eerst moet de beste man nog op zijn eigen wijze opkomen. Daarvoor heeft hij de hulp ingeschakeld van zijn gitarist Wojtek Justyna. “If I say ‘Robin’ you say ‘Brock’! ROBIN!” “BROCK!” “ROBIN” “BROCK!” Het publiek doet uitbundig mee, ook al staat Brock al op het podium met zijn minipiano aan de arm vast gemaakt. Het podium is haast te klein voor de elfkoppige band, maar toch weet men het voor elkaar te krijgen om redelijk vrijuit te bewegen op de groovy muziek die gemaakt wordt. Vooraan in het publiek zijn zelfs nog een paar Golden Oldies te spotten die met genot in de ogen staan te kijken naar hun ex-coach Brock. Niet lang geleden stonden zij zelf nog te rocken in Carré voor het BNN-programma. Terwijl iedereen eerst nog stil stond te genieten van de muziek, vraagt het nummer ‘Move’ er om het lichaam los te gooien. Iedereen danst mee op de aanstekelijke beat van het nummer. Vlak voor het einde van het optreden zijn er echter nog twee verrassingen. Die verrassingen gaan onder de naam Jon Tarifa - die een stukje mee rapt op een van de nummers - en Rick Kuyper - drummer van Bombilate op cowbell. Showman Robin Brock heeft het ‘m weer geflikt. (TB)
Voor de vijfde keer, derde keer met Urban Heroes, mag Evert Nieuwstede zich uitleven op Parkpop. Vijfentwintig jaar geleden maakte hij zijn Parkpop debuut als invaller van Kevin McDermott. Urban Heroes is een trekpleister op het Haags Podium. De jonge garde maakt kennis met de oude generatie. Sinds vorig jaar is de band weer back-on-track in een nieuwe formatie. Gitarist Jaap de Jonckheere is de grote ontbrekende in deze line-up. Terwijl deze man juist de recordhouder is in Parkpop optredens. Het optreden is vooral een hang naar nostalgie met een hoog ouwe-lullen-jongens-krentebrood gehalte. De setlist klinkt gedateerd. Op de nieuwe single ‘Hot tub’ na is het oude koek. Echoënde gitaren, minimale maar aanwezige synthesizerklanken en een stuwende beat. Opener ‘Get it’ is zo’n typisch reggae-achtig nummer dat het handelsmerk was van de Heroes. Begin jaren tachtig werd de band in het new wave hokje gestopt. ‘Habadabariwikidi’, de grootste Heroes-hit ontbreekt niet, maar klinkt vanmiddag heel houterig. Nieuwstede en co pakken uit met een arsenaal aan gastmusici. Nicko Christiansen op sax en een leger aan krasse knarren op vocals: Frans Krassenburg, Rudy Bennet, Polle Eduard, Michel van Dijk en Dianne Marchal. Een gezellige boel, maar muzikaal niet echt het beloofde toetje. (CJ)
UnseeN PerceptioN brengt vanmiddag een brok knetterharde metal. Van de variant takkeherrie uit de donkerste krochten. Getogen in geverfde lagen bloed is er vanaf de eerste toon een uitbarsting van kabaal. Death metal met een vleugje van andere metalgenres. Dit beukt van jewelste en is precies wat je van de stijl mag verwachten. Er ging een gerucht dat de band een wall of death wilde creëren. Deze tweestrijd komt niet tot uiting, maar de tweestrijd tussen metalliefhebbers die UnseeN PerceptioN kunnen waarderen en mensen die het compleet waardeloos vonden, is er wel. De metalheads komen dus wel aan hun trekken, maar de vraag is of dit een Parkpop-waardige act is, of dat deze band het bij andere circuits moet laten. Een mainstage zal er niet zo snel in zitten, maar wie weet komt er een keer een metalpodium. Dan zullen deze heren hier ook een welkome boeking zijn. Enigszins amusant is dat er vlak na het optreden een breakdance battle is. Zo ga je op deze editie van Parkpop door van het ene naar het andere uiterste. UnseeN PerceptioN zien we in ieder geval weer terug op Plein Open. (JT)
Monomyth staat als een van de latere acts op het Haags Podium en is eigenlijk een beetje een nachtmerrie voor een recensieschrijver. Er wordt niet gezongen, er wordt weinig bewogen en de band komt ook niet met knallende one-liners die we heerlijk kunnen quoten. Wat volgt is namelijk een instrumentaal meesterwerkje, wat je ook wel mag verwachten met Selwyn Slop (Incense, The Polar Exploration Ship) in de gelederen. De band predikt onder meer van het kaliber stonerrock te zijn, maar de muziek is toch meer opbouwend, zoekend, woelend, op reis naar de climax. We zouden bijna ‘atmosferisch’ willen zeggen. Wellicht iets te zoekend, want het lijkt haast wel één grote jam te zijn. Er is weinig afwisseling in het geheel en daarmee gaat de kracht een beetje verloren. Er is toch een gemis aan een stukje creatief bombasme, net wat momenten dat je nog even kan headbangen. De twaalfsnarige gitaar is een welkom instrument, maar ook deze doet de echte afwisseling ontbreken. Ook de term spacerock valt bij deze band, een muzikale vlucht. De door Monomyth afgelegde muzikale spacereis mag dus wat diverser. Laat een Captain Kirk of Picard nog maar eens tegen een Klingon invasie aanvliegen. (JT)
Met een ondergaande zon op de achtergrond zou het festivalterrein geleidelijk moeten gaan afkoelen, maar daar denken de heren van Soul Sister Dance Revolution heel anders over. Vanaf de eerste toon maakt de band duidelijk van hun debuut op Parkpop een onvergetelijke te willen maken. Met passie en enthousiasme wordt er stevig gespeeld. Valt er een microfoonstandaard om? Maakt niet uit, doorspelen en rammen met die tamboerijn. Alle tracks van het onlangs verschenen debuutalbum ‘Playground Kids’ komen in een sneltreinvaart voorbij. En voordat zanger Thomas van der Want het publiek wil aanzetten tot meezingen van het refrein tijdens 'Soldiers of love', wordt daar al direct gehoor aan gegeven. Daarnaast krijgt het in grote getale aanwezige publiek ook een primeur te horen; het stevige ‘Don’t walk away’ is nog niet eerder in Den Haag live gespeeld. Tijdens dit nummer drumt een totaal doorweekte Jelger Durieux alsof zijn leven ervan af hangt. De band zal dit festivalseizoen nog diverse malen in de Haagse regio te bewonderen zijn, maar moet daarna toch echt snel weer de studio in. We kunnen namelijk niet wachten. (NvdB)
De heren van Supra Naturals hebben de eer om voor de allereerste keer in de geschiedenis van Parkpop het Haagse Podium af te sluiten. Het sceptische publiek weet bij de eerste nummers nog niet zo goed wat men met de muziek aanmoet, maar dit verandert snel. Met de opzwepende beats van Kit Carrera, vette samples van Youri de Bruijn en de spannende stem van Pedis hoef je gelukkig ook niet zo veel te begrijpen, het beste is gewoon mee springen. Gitarist Remco Visker is een ware toevoeging aan de band, al is hij achterin op het veld niet altijd goed te horen. Met zichtbaar plezier en goedkeuring van de aanwezige festivalgangers gaat de band helemaal op in de muziek. Ook drummer Carrera valt op en dit niet alleen door zijn strakke en harde drumpartijen. Ook zijn outfit, een leren jas waar een vos aan vastgemaakt is, trekt veel bekijks. Supra Naturals weet het goed gevulde veld vrijwel de hele show in beweging te houden met de heftige mix van rock, punk en drum 'n bass. Aan het einde van de show wordt het publiek nog een goed stukje gabber cadeau gedaan, dit terwijl de heren van het podium lopen. Vette afsluiter. (LT)