‘Just when you thought that the world of rock music has fallen off the ledge to the depths of mordor, along comes Birth of Joy.’ Een blogpost uit Canada. Zijn zij daar nu zo slim, of wij zo dom? Voor al die oude (Hollandse) aardappelhoofden die zeuren dat muziek niet meer is wat het was: eat this. Ook dit is de muziek van vandaag. En live? Live razen Kevin Stunnenberg, Gert-Jan Gutman en Bob Hogenelst als stieren. Schurende gitaren. Doorgeslagen drums. Gierende orgels. Rondvliegend bier. 

 

Hoewel Frankrijk voelt als een bain chaud, genieten de muzikanten ook van klote-optredens voor lege zalen en dorpsgekken op plekken die moedwillig niet op de kaart gezet zijn. “Het hoort er allemaal bij. In Duitsland heb je geen idee waar je terecht komt. Bejaardentehuizen met meubilair van voor de oorlog? Benefietconcerten in aftandse jeugdcentra met een opkomst van vijftig man waarvan 95% uit muzikanten uit de geprogrammeerde bands bestaat? In Duitsland gebeurt het. In Engeland krijg je geen fuck betaald, slaap je in de bandbus of, als je ongeluk hebt, buiten met zijn tweeën in een eenpersoonstent. Godzijdank hebben ze er wel bier. We stonden ook eens in een restaurant in Zweden. Daar moesten we na drie nummers noodgedwongen stoppen. Volgens de wetgeving mag je daar in de kroeg niet dronken worden. Volgens ons hebben we die wet overtreden.”

 

Nee, 3FM-proof zijn ze nog niet en de schatjes van Qmusic of 538 zullen ze nooit worden, maar dat doet er niet toe. “We schrijven niet om te pleasen. Noch ‘om het schrijven’. Noch om op de grootste festivals te staan met de coolste lui. Ook leuk, maar we willen voornamelijk graag spelen. Spelen is de droom. De weg. Niet het einddoel. Muziek ‘gebeurt’ als we met zijn drieën zijn.” Toch dwingt een nieuwe plaat wel tot nadenken. “Natuurlijk moesten we de koppen even bij elkaar steken, maar het was opvallend hoe soepel dat ging. De neuzen staan allemaal dezelfde kant op. Dat kan ook niet anders als je dagen achtereen met elkaar opgescheept zit in een bus.”