Donderdag 10-10 (Reisdag Düsseldorf - Los Angeles)
Deze keer maar geen feest gehouden voordat ik weg moest. Sowieso binnenkort geen housewarmings meer. Zit wel ff gescheten zo. Hou zelf maar een housewarming.
Tourverslag deel 2. Joh! Dat had ik nou niet gedacht. Ik ook niet. Laten we daarom wederom beginnen bij het begin. Dat is wederom ook weer net zo makkelijk. Na kosten en zeker ook moeite gespaard te hebben, en uiteraard na veelvuldig gestalk, wilde de ons aller welbekende en bevallige Vino Fraus van der Voort uit Leiden ons wel naar Düsseldorf brengen. Waarvoor hulde en een sticker. Vino bedankt. Alwaar ons vliegtuig zou vertrekken rond 1 uur.
Twaalf uur vliegen was 1 van de meest verschrikkelijke dingen die ik de afgelopen tijd heb gedaan. Op het schrijven van een tourverslag na uiteraard. Los van het bejaarde stel met de lamme kringspieren achter ons, Kevin die al slapend Bob in z'n gezicht zit te hijgen, Die Hard 3, een houten reet en inmiddels 26 uur wakker zijn..., 12 uur niet roken! Vooruit, dus geen pakje sigaretten verder, aangekomen in L.A. Bam! Hallo Amerika. Immigratie, ging soepel. Douane, ging soepel. Bagage, ging minder soepel. Zeg maar gerust zo soepel als proberen dikke stront door een puntzeef te douwen. Een uur bij het oversize-luggage-band-ding gestaan. En het zal niet waar zijn of het eerste geklootstraal begint al. Basorgel. Met flightcase. 32 Kilo. Opzichtig ding. Kwijt. Spoorloos. Oftewel, niemand weet waar dat kreng is. Stelletje mongolen. Tot zover de Deutsche Gründlichkeit bij AirBerlin. En ook bij deze, een dikke vinger voor AirBerlin. Bedankt.
Birth Of Joy on tour: orgel kwijt, muil- op muilreclame in LA, Lets luchtneuken op CMJ en Parijse gaybar
Tourblog langs US showcasefestivals Culture Collide en CMJ en de Parijse Moulin Rouge
De Nederlandse rockband Birth of Joy gaat stiekem internationaal als een malle. De drie psychedelische rockers, ook een product van de Utrechtse Herman Brood Academie, pogen ditmaal de VS te veroveren. Voor 3voor12 houdt orgelrammer/bassist Gertjan Gutman een tweedelig blog bij, Deel 2 over het verlies van het orgel, de Deutsche Gründlichkeit bij AirBerlin, Culture Collide festival en muil- op muilreclame in L.A., interview door een dwerg als een dronken bosuil, gratis optreden in NYC, negerzoenen Lets luchtneuken en “eindelijk een fatsoenlijk podium onder m’n reet” in The Knitting Factory op CMJ, een Parijse GAYbar met ‘beach’ thema en de opblaas flamingo van de WW.
Vrijdag 11-10 (Dutch impact en Culture Collide, Los Angeles)
Hier in het land van de dikkerds, sheriffs en taco's zijn we van de respectabele en eerder genoemde witte Sprinter afgezakt naar een aan de kant van de weg gevonden aftandse winkelwagen om onszelf hier transportabel te maken zonder al te veel te investeren in de toch al niet te vermijden hernia. Dus in de benen en op naar de 'Taix', een zaal aan de fameuze Sunset boulevard. Vandaag twee shows. De eerste om 7 en de tweede om 10 uur. Manager Rene heeft zich de hele dag een gat in z'n trommelvlies gebeld met onze vrienden van AirBerlin om er in godsnaam achter te komen waar dat pokkenorgel nou is. Want een band zonder bas is als een tourverslag zonder gezeik op AirBerlin. Gelukkig is er voor vanavond in ieder geval een orgel gehuurd. 200 Dollar 'down the drain'.
Orgelloos dankzij AirTimboektoe maar met intrigerend interview
Eerste en tweede optreden waren verbazingwekkend leuk. Op het hetzelfde podium, in dezelfde zaal, op een andere tijd. Duh! Ik had er in eerste instantie niet zo'n trek in. Zeg maar gerust helemaal niet. Fucking chagrijnig. M'n basorgel nog steeds spoorloos. Geen leslie. M'n Philicorda half, zo niet geheel, vermorzeld door het stel incompetente van het paard getrapte halfbakken idioten van de door ons zwaar gerespecteerde vliegmaatschappij AirTimboektoe. Maar al mijn gezeik op een stokje en door een ringetje gehaald. Roeien met de riemen die je hebt. Al roei je dan misschien in een rondje. We hebben twee ontzettend geslaagde en te gekke shows gehad. Tijdens het eerste optreden aandacht verwekt bij de volop aanwezige bobo's, publishers en ander aanverwant gespuis. Blijkbaar werkt muil- op muilreclame ook in L.A., want bij de tweede show speelden we voor een volle zaal.
Zelfs in Amerika achtervolgt ons Hollanders de eeuwige klaagzang over het wel of niet racistisch zijn van het woord negerzoen. Toen een ietwat obesi dame aan ons vroeg hoe we het chocolade ding, dat ze in haar mond aan het proppen was, in Nederland noemde en ik het woord negerzoen uit de doeken probeerde te doen, keek ze gepikeerd om zich heen en liep vervolgens weg. Dan niet. Laat het maar aan ons over om Neerlands naam in het buitenland hoog te houden. Als laatste mokerklap met een vuurpijl hadden we na het optreden het meest intrigerende interview ooit. Waarvan hierboven een foto. Intrigerend niet? En niet alleen door de ongelooflijke uiers, slechte vragen en de duidelijk ontbrekende vorm van welke menselijke intelligentie dan ook. Wat niet op de foto te zien is, is nog veel grappiger. Camera en regie waren in de handjes van een dwerg van rond de 1.20 meter, scheel als een dronken bosuil, met jampotglazenbril, een stem om op te schieten en een loopje alsof z'n tampon scheef zit. Sommigen hebben toch ook gewoon de jackpot meteen al binnengeharkt bij de geboorte. De mazzelpik.
Zaterdag 12-10 (Culture Collide, Los Angeles)
Het derde optreden hier in de woestijn was wederom in de Taix, zij het in een andere zaal. De Champagne-room wel te verstaan. Geen idee waarom het zo heet. Vooralsnog alleen maar Tiger bier en Red Bull te bekennen. Maar zoals jullie wel weten, zijn wij ook de kwaadste niet en houden het dan ook maar bij Tiger bier en Red Bull. Iets teveel Tiger bier en niet echt Red Bull. Maar een kniesoor die daar op let. Moeder.
Vandaag kregen we na drie dagen eindelijk bericht van m'n orgel. Hij stond nog in Düsseldorf. Klote Duitsers. Maar is onderweg hier naartoe. Maar goed ook, want vannacht om 3 uur staat de taxi voor de deur om ons naar het vliegveld te rijden alwaar onze vlucht naar NYC vertrekt om 6 uur. Lekkere tijden zo. Dus. Plan de campagne: Na het optreden meteen naar het appartement. Alle shit weer inpakken en nog even 5 uur slapen. Dat was in ieder geval het plan, maar de campagne dacht er anders over. Reeds. Kratje Tiger verder was er van de 5 uur vermeende slaap nog maar 1 over.
Zondag 13-10 (Pianos, New York)
Het verschil tussen L.A. en New York qua stad is niet te omschrijven. Dat ga ik dus ook maar niet doen. In NYC werkt het in ieder geval zo. Elke zaal, kroeg of enig anderszins krot waar eventueel muziek gemaakt zou kunnen worden, vraagt entreegeld. Bij binnenkomst moet je zeggen voor welke band je komt. Een turflijst wordt bijgehouden en van het bij elkaar geharkte entreegeld krijgt de band dan vervolgens uitbetaald. Aangezien wij er nogal een hard hoofd in hadden dat er ook maar iemand voor ons zou komen hadden we tegen de mevrouw bij de ingang gezegd dat ons optreden gratis zou worden. Na veel heen en weer gebel met het opperhoofd was het goed. En poef, zo stonden we toch voor een leuk gevulde zaal. Wat een slimmerd die Rene.
Maandag 14-10 (The Delancey, New York)
Een optreden op maandag zegt wederom genoeg. Ook in New York.
Dinsdag 15-10 (CMJ @ Fat baby, New York)
Luchtneuken. Kent u die uitdrukking? De manager van de Letse band die na ons speelde wel. Een wel zeer apart dansje had hij in huis. En dat bij zijn eigen band. Ik zou de ogen uit m'n kop schamen als Rene zo voor het podium zou staan als wij aan het spelen zijn. Geen gezicht. En geen gehoor trouwens ook. Maar ja. Sommige bands hebben natuurlijk alles slim bekeken. Ik heb persoonlijk ook liever geen zangeressen in mijn band, heel persoonlijk natuurlijk en smaken blijven smaken en smaken zullen naar smaak altijd blijven verschillen. Maar zangers die klinken als zangeressen zijn nog erger. Griffel en een pluim voor het proberen.
Donderdag 17-10 (CMJ @ Knitting Factory, New York)
Eindelijk weer een fatsoenlijk podium onder m'n reet. Voelt goed. Van tevoren is herhaaldelijk gezegd hoe belangrijk deze show was. De eigenlijke reden om naar NYC te komen. De bovenstaande optredens waren ook gaaf natuurlijk. Maar dit is de show waar het om gaat. Hoge bobo's present? Yo! Verder vooral 'no pressure'... Maar gelukkig wil het feitelijk een feit zijn dat wij onder druk alleen maar beter presteren. Vind ik dan. Misschien gaan de nummers wel drie keer zo snel. Maar dat houdt het tempo er tenminste lekker in. Hops hops.
Na het optreden zo snel mogelijk alle rotzooi inpakken en meteen alles de taxi in bonjouren die alweer voor de deur klaarstond om ons naar het vliegveld te brengen. Onze laatste stuip in Amerika. Aangekomen op JFK eerst nog de Philicorda voorzien van z'n verhuisdeken, drie lagen karton, twee rollen duct tape en een laag plastic om het geheel bij elkander te houden. Been there, done that. Ja ja. En hups op naar de douane. Schoenen uit, riem af, laptop uit je tas, telefoons en aanstekers in een bak, broek uit, op je hoofd. Ingecheckt. Bam. Op naar Parijs!
Vrijdag 18-10 (MaMA festival, Parijs)
Hallo eigen tijdzone. En bedankt voor de extra 6 uur niet slapen. Je moet er wat voor over hebben. Tijmen, de in het 1e tourverslag genoemde veldmaarschalk in de strijd tegen de eeuwige wekkerterreur, stond op tijd op het vliegveld. De held. Hij kwam ons vanuit mijn eigenste Leiden tegemoet rijden met onze ouwe trouwe opgevoerde vuilnisemmer. De laatste terrordag ff nailen. Vanaf het vliegveld direct naar de nationale Franse radio,'Le Mouv'. Snel het interview erdoorheen stampen, drie nummers spelen, meteen de shit weer inpakken, bus inladen en door naar de laatste show in een tent naast de veredelde hoerenkeet genaamd 'Moulin Rouge'. Stiekem wel weer lekker om voor ons eigen publiek te spelen. De Fransen weten het wel.
Drie biertjes voor 23 euro in de gaybar
Nadat alles weer in de bus zat en Rene de aftocht blies naar het hotel hadden de Maarschalk, Bob en mijn persoontje onze zinnen gezet op het Parijse nachtleven. Een duur nachtleven. Nadat we 23 euro en 10 centen moesten neertellen voor drie biertjes vroegen we wat advies voor een betere kroeg om de tour in onze schoenen te laten lopen. Want vloeibaar geluk is nog altijd ook geluk. Een op het eerste gezicht vriendelijke kerel verwees ons door naar een andere tent op 3 minuten lopen. "Echt een wat rustigere tent, niet zo duur en altijd wel gezellig". Nou dat klinkt in elk geval als muziek in onze vermoeide oortjes. In de benen. Van je 1 2 3 in godsnaam en de ketelbinken waren pleite.
De lul! De vermeende 'leuke' tent was een gaybar. Maar dan ook echt een GAYbar. En wel een met een 'beach' thema. Overal zand. Overal kerels met witte blousjes dansend op de tafel. En Salsa. De hele tijd fucking SALSA! Op YMCA en Grease Lighting na alleen maar Salsa. En bedankt. Maar gelukkig hoefden we hier voor drie biertjes maar 23 euro en 10 centen te betalen. Vooruitgang 0. Versierpogingen 2.
Zaterdag 19-10 (De WW, Leiden)
Deze keer maak ik het tourverslag in de WW af. En niet in de Meneer Jansen alwaar ik dat de vorige keer deed. Weet u nog? Dit heeft alles te maken met een loyaliteitskwestie. De Jansen heeft namelijk de roze opblaas flamingo van de WW ontvreemd. Deze ludieke actie zal niet ongestraft blijven! De schurken.
Nu een weekje vrij. Zaterdag nog een optreden in Massy, Frankrijk en maandag de studio in voor de derde plaat. Luistert en huivert. Als dit geen goede plaat wordt vreet ik m'n schoen op.
Voorlopig ff geen tourverslagen meer. Zoek het maar uit. Allebei de tourverslagen zijn overigens later terug te vinden in mijn geweldige roman met de werktitel 'Schrijfsels van een alcoholist in opleiding. Perikelen van kateriaanse buikloop en katten schijten op je hoofd en pissen in je schoen'. Ik ben van plan met mijn boek de wereld te gaan veroveren. Maar zolang dat nog niet aan de orde is, blijf ik nog wel even muziek maken. Weest niet bevreesd. Drink niet teveel. Stop met lachen. Blijf roken. En vervul uw huwelijkse verplichtingen. Doei. Later. Adieu.
Check je for life ouwe!
P.S.
'Zwarte Piet' is geen racisme. Al zijn negerzoenen niet te vreten.