Vrijdag 27-09 (Reeperbahn Festival, Hamburg)
Laten we vooral beginnen bij het begin. Donderdagavond was het feest van mij en m’n meid ter ere van het door ons verworven nieuwe appartement in Leiden. Een zogenaamde housewarming wel te verstaan en begrepen. Enorme pestbende van het huis gemaakt. Dat voorop. ‘s Morgens om 5 uur laveloos in m’n bed. En vervolgens om 7 uur de wekker om naar Enschede te vertrekken. Waar ik Tijmen, onze film-, foto-, stink- en topvent zou ophalen. Helaas werd de eeuwige vete die hij heeft met zijn wekker pijnlijk duidelijk. Enfin, 10 stokslagen later waren we anderhalf uur te laat in Enschede, waar we Kevin, Bob en René (manager) ophaalden. De lunch op Reeperbahn met ons Duitse boekingskantoor hadden we dus ruim gemist. Maar geen probleem. En tevens ook geen vuiltje aan de lucht. Ik had toch nog geen hap door m’n keel gekregen. Dus zo’n lunch kan me dan ook gestolen worden. Manager boos. Ik niet. Maar niet getreurd, want gelukkig waren we wel op tijd voor de eerste van twee optredens.
Birth Of Joy on tour: Reeperbahn, crackhoeren, dronken Buma-bazen, Heidi Klum und die Polizei
Tourblog door Duitsland en Donau-landen Oostenrijk, Slowakije en Hongarije
De Nederlandse rockband Birth of Joy gaat stiekem internationaal als een malle. De drie psychedelische rockers, ook een product van de Utrechtse Herman Brood Academie, hebben al een tijdje voet aan de grond in Frankrijk en pogen op deze tournee meer territoria te veroveren. Daarvoor doen ze grote (showcase-) festivals als het Duitse Reeperbahn, Waves in Wenen en CMJ in New York aan. Voor 3voor12 houdt orgelrammer/bassist Gertjan Gutman een tweedelig blog bij, met foto's van Tijmen Hobbel. Deel 1 over Molotow, dronken Buma/Stemra directeuren op de Reeperbahn, White Trash Berlin, barhangen met Heidi Klum in Budapest, Wenen-Bratislava in een uur, een Slowaakse schoolaula en afpilsen in Leiden.
Reeperbahn speelt zich af in Hamburg op de Reeperbahn. Wat een toeval! Een geinige bijkomstigheid is dat de Reeperbahn tevens de hoerenstraat van Hamburg is. Dus naast een overschot aan hipsters, dronken directeuren van Buma/Stemra, langharig tuig, indiepopbands, ook een groot scala aan tippelende hoeren, crackjunks en nachtclubs. Ofwel. Genoeg te zien. Nou nou, dat klinkt wel zeker zeer interessant! De eerste show was in een klein bedompt kot genaamd Molotow alwaar er een heuse showcase was van Dutch Impact (Ruud bedankt!). Molotow dus. Een klein rockcafé waar de druppels bierzweet van het plafond kwamen toen we aan het spelen waren. Je zou er haast een paraplu voor op je orgel zetten. Maar dat heb ik uiteindelijk toch niet gedaan. Omdat een paraplu op het podium NIET ok is. Onthoud dat. Een half uur op vol volume iedereen de oren van de kop blazen en maar hopen dat er een pias van een groot Duits label binnen staat. Afkloppen! Want die pias was er ook. René heeft een hele tijd buiten staan kleppen met de beste meneer pias van een niet nader te noemen duits label. Maar daarover misschien later meer. Of niet. En zo niet kunt u, beste lezer, mijn rug op. Of er liever maar van uitgaan dat de deal niet gesloten is. Reeds.
Het tweede optreden was in een toko genaamd ‘Rock Café’. Een wel erg originele naam voor een rockcafé. Het optreden was erg cool. De tent stond stampvol met wederom de eerdergenoemde types van de gading; hippe lui met hoogwaterbroeken en postoorlogse orthopedische schoenen (je kent ze wel..), labelbazen, langharig tuig enz enz. Maar vooral een uitzinnig publiek. Niets dan complimenten van iedereen die er was. De koelkast zat vol. Toen we weg gingen niet meer. Maar zo gaan die dingen. En zo geschiedde en ging de eerste dag voorbij. Also.
Zaterdag 28-09 (White Trash, Berlijn)
In Berlijn deed de tour van het Classic Rock Magazine, waar we drie shows mee deden, de White Trash aan. Die naam bevalt me wel. Een coole tent in het centrum van Berlijn. Van de zomer hadden we hier ook al een show gedaan die, net zoals de vele andere optredens deze zomer, behoorlijk beviel. Aanrader voor eenieder die Berlijn aandoet!
Drie verdiepingen. Boven een restaurant met overal rock ‘n roll snuisterijen aan de muur en een menu waar onder andere de hamburgers ‘Marquis de fuck’ en ‘Supreme Elvis Burger’ op staan. Beneden in de kelder een tattooshop en nog een verdieping lager het podium. ‘No pain, no brain’ preikt er op de voorgevel. Helemaal mee eens.
Na het optreden zijn we de (te) lange Berlijnse nacht ingegaan. Vergezeld, rond- en begeleid door Björn, een Berlijnse local, boeker en tevens kameraad van René, hebben we al het hoofdstedelijke in het Duitse van Europa onveilig gemaakt. Gelukkig was de enige tijd waaraan we ons moesten houden de volgende dag de uitchecktijd van het hotel. Check je later ouwe.
Zondag 29-09 (Musikschutzgebiet, ergens in Duitsland)
Op de weg van Berlijn naar Stuttgart ligt ergens in het midden van Duitsland het dorpje Homberg, waar het festival en de mensen van het 'Musikschutzgebiet' zich ophouden. In ruil voor een uurje spelen kregen we een goeie slaapplek, eten van eigen bodem en drinken. Genoeg drinken. En dat bevalt.
Maandag 30-09 (Keller club, Stuttgart)
Een optreden op maandag. Zegt genoeg.
Dinsdag 01-10 (Luxor, Keulen)
In het deel van de zaal dat door de backlines van drie bands in beslag was genomen, hadden we al het publiek van de avond ook kwijt gekund. Desalniettemin was het optreden tof. Na het optreden gingen Bob, Kevin en Tijmen Keulen nog onveilig maken. Ik niet, want inmiddels was ik tamelijk ziek geworden en had ik een blaf ontwikkeld waar een bejaarde hond met artritis jaloers op zou zijn geweest. Dus op naar het hotel.
Woensdag 02-10 (Reisdag)
Het zal niet waar zijn. We hebben een dag vrij. Besloten was dat we aardig op tijd richting Budapest zouden vertrekken. Tas dumpen in het hotel. En goed de tijd nemen om mijn tweede professie uit te oefenen. Barhangen. Daar ben ik misschien nog wel beter in dan orgelen. Maar van al het bovenstaande kwam weinig tot niets. Want. Helaas kwamen onze Duitse vrienden van de Polizei met een heel ander idee. We vonden het geen leuk idee. Maar we moesten toch meedoen. Een privilege wat alleen de Polizei heeft. En wel als volgt: Hele bus uitpakken, blaastest, pistest, met m'n vinger m'n neus aanraken, tot 30 tellen met m'n ogen dicht op één been (voelt verder helemaal niet mongolide...) en ik moest laten zien dat ik recht over een streep kon lopen. Met zwaar Duits accent: "This is our catwalk. You think you're Heidi Klum and walk very straight to the otherside." Waarna ik op mijn geilst heupwiegend over de parkeerplaats paradeerde.
De agent kon er om lachen. Het opperhoofd niet. Waarop ik vermoedde dat hij een onderdrukt homofiel is en thuis geslagen wordt door z'n vrouw. Waarschijnlijk een Duitse kenau van 150 kilo die 's nachts met krulspelden slaapt en sherry moet drinken om in slaap te komen. Uiteindelijk drie uur later weer op pad kunnen gaan. Waardoor mijn vermeende plan om in Budapest de kroeg in te gaan nogal in het water viel.
Donderdag 03-10 (A38, Budapest)
Vandaag voor het eerst in lange tijd wat ruimte in de planning gehad om een beetje rond te kijken in de stad. Over het algemeen bestaat een gemiddelde dag op tour uit; 8 uur in de bus zitten, uitladen, soundchecken, afbouwen, even naar 't hotel om te douchen, terug naar de zaal, opbouwen, linecheck, spelen, afbouwen en inladen, afzakkertje, terug naar het hotel, checkout en weer 10 uur in de bus naar de volgende stad. Alwaar het ritueel zich herhaalt.
De A38 is een boot aan de oever van de Donau. Capaciteit van 500 man. En het was vol. Voor een eerste optreden in het oostelijk deel van Europa niks te klagen. Dit was verreweg één van de best geregelde shows van de tour. Alles tot in de puntjes voor lijf, leden en het moraal. De wetenschap dat je je nergens druk om hoeft te maken is altijd een fijne wetenschap. Vooraf aan het optreden hadden we een interview voor de nationale televisie in Hongarije. Daarna een geslaagd optreden. Alwaar gillende meiden zich verlekkerden rondom de plek waar Kevin het meest te vinden is tijdens het optreden. Zo om- en nabij de microfoonstandaard. Aan mijn kant van het podium stonden twee keyboardnerds zich alom te verwonderen over het nogal aftands uitziende orgel van het merk Onbekend. Verschil moet er wezen.
Vrijdag 04-10 (Waves Vienna, Wenen)
Na de nodige keren, in de spits, beide Weense oevers van de Donau vanuit de bus te hebben bekeken, hadden we het podium toch gevonden. Kevin was inmiddels snotverkouden geworden. Heel fijn. Zeker met de wetenschap dat we in Wenen buiten spelen. In oktober... Vanavond was ons podium de 'Red Bull Podiumbus'. Op de oever van de Donau. Dus naast de normale temperatuur van Wenen in oktober, ook het frisse briesje dat over het water gaat. Top combi! Zeker voor de toch al snotterende zangert. Eerst even naar het hotel. Een welverdiende douche nemen. En terug de kou in. Het optreden zelf was verbazingwekkend leuk. Halverwege de set waren we in elk geval weer een beetje warm van het spelen en kon er, ook bij mij, weer een lach af. Bus droppen bij het hotel. Taxi pakken en het Weense nachtleven in. Wat bleek. Het Weense nachtleven is zo braaf als prinses Sisi op de eerste date met Mister November in de Glamour kalender van 2012. Maar desalniettemin hadden we het gezellig!
Zaterdag 05-10 (Waves Bratislava, Bratislava)
Wenen - Bratislava is een uur rijden. Wat onnatuurlijk kort voelt. Zeker als je de rest van het tourschema van het afgelopen jaar bekijkt. Goed, we hoefden pas om 2 uur 's nachts te spelen, maar de check out in Wenen was toch 12 uur. En zo hadden we dus 7 vrije uren te besteden in Bratislava. We kregen van het festival een gids mee. Een praatgrage (!!) blonde local. Even langs wat toeristische trekpleisters en daarna gegeten in een typisch Slowaaks restaurant. Voordeel. Het was binnen. Nadeel. De zaal waar we speelden leek meer op een communistische schoolaula. Inclusief de rode ster in het midden van elk vloerdeel in de marmeren vloer.
Zondag 05-10 (Waves Bratislava, Bratislava)
Na het optreden meteen ingepakt. Half 4 's nachts zaten we in de bus terug naar huis. Iedereen op de trein en/of thuis afgezet. Ik was zondag exact om 5 uur thuis. Ik moet zeggen dat een blik bier me zelden zo goed heeft gesmaakt.
Maandag 07-10 (Menneer Jansen, Leiden)
Vandaag de laatste handen leggen aan dit tourverslag. Het was me al eerder verteld - maar ik zou ik niet zijn als ik dat weer totaal vergeten was - dat het morgen af moet zijn. Dus een beetje doortikken is teveel gevraagd, maar desalniettemin noodzakelijk. Ik heb het idee dat ik 12 nachtdiensten achter elkaar heb gehad. M'n kop duizelt, m'n lever is op de proef gesteld, maar ik ben tevreden. Nu drie dagen vrij om bij te komen. De broodnodige tijd om de was te doen, tijd te spenderen met m'n meid, de laatste troep van de housewarming op te ruimen en om bier te drinken met vrienden. Donderdag vroeg vertrekken we naar Düsseldorf alwaar onze vlucht 's middags vertrekt naar L.A. Maar daarover later wederom een tourverslag. Doei.