Danny Blue And The Old Socks heeft vanavond zijn tweede optreden in Holland en vindt het fijn om op een festival speciaal voor Belgische muziek te staan. Ze spelen zelfs een nummer dat ze vandaag pas schreven. We zien hippe jongens uit Antwerpen, een band met vier stemmen (en daarmee ook koortjes), drie gitaren, afgewisseld met toetsen, bas en drums (Danny Blue). Zelfverzekerde jonge muzikanten die lofi, indie garage maken, met een tikje surf. En dat doen ze goed. Eén van de genres waar ‘Holland’ misschien nu eens een kleine voorsprong heeft, al kan België met Danny Blue And The Old Socks een sterke troef naar voren schuiven. Echt zo’n band die je in Breda bij Surf & Turf in skatepark Pier 15 zou kunnen zien. Luchtig en tegelijkertijd een beetje rauw. Staat in de finale van Humo’s Rock Rally over twee weken. (DH)
Vrijdag 6 april 2018 was de openingsavond van alweer de tiende editie van Belgenfestival Ik Zie U Graag in Mezz. Altijd een hoogtepuntje in de Bredase muziekagenda. Mezz was weer een festivalterrein met De Pintelier voor de deur en Belgisch talent in de zaal. Wij waren erbij en zagen Danny Blue And The Old Socks, Hydrogen Sea presents Automata, Sun Gods, Blackwave., Novastar en The Very Very Danger.
Danny Blue And The Old Socks
Automata
Het is de eerste show voor Automata, het nieuwe project van Hydrogen Sea, in Nederland. De hoeveelheid synthesizers zijn gedowngraded, maar daar zijn een violiste (Patricia Vanneste, Balthazar) en een toetsenist voor teruggekomen. De pianotoetsen klinken breekbaar en door de minimalistische invulling van instrumenten spits je je oren automatisch. Het is typisch dat het bij Novastar muisstil moet zijn en de bar sluit tijdens zijn show, maar dat het bij de fluisterzang van frontvrouw Birsen Uçar niet zou moeten storen als je een drankje haalt. Het mysterie rondom deze act trekt je verder de show in. De hoeveelheid rook, de subtiele maar gelaagde instrumentale stukken en de eerder genoemde fluisterzang laten je hopen op meer, op een climax of een verrassing. Deze blijft uit. Daardoor is de show plat en heb je het idee dat je het wel gezien hebt. Toch maar goed dat die bar open bleef. (ML)
- de tekst gaat verder onder de foto -
Sun Gods
Deze band is nog maar een half jaar jong, maar heeft al een single met videoclip uit en verschillende shows in kleine zalen in België gespeeld, maar ook bijvoorbeeld in de Effenaar gestaan. Ze gaan hard. Sun Gods staat op de radar door het vorige project Barefoot And The Shoes waarmee ze de hese en zware stem van Brent Buckler combineerden met bijvoorbeeld mandoline voor een bluesy- en folkachtig geluid. Dit nieuwe project Sun Gods is nog niet indrukwekkend. Het lijkt erop dat het viertal nog aan het zoeken is naar de manier waarop ze de beloofde soepele poprock willen spelen. Een vette show blijft uit, maar het kleine zijpodium in de Jupiler Zaal werkt dan ook niet mee. Wél is duidelijk dat de groep weet wat ze met hun instrumenten doen. De ervaring is zichtbaar en slaat aan. Ze moeten alleen nog verfijnen wat ze maken. (ML)
Blackwave.
Blackwave. opent met de grootste hit tot nu toe ‘Big Dreams’ en zet de toon voor een muzikaal spektakel. De act uit Antwerpen en Gent is vandaag met acht man afgereisd, compleet met blazers. Het duo Jay, iets meer de rapper van de twee, en Will., iets meer de zanger, neemt het publiek mee in een hiphopshow met handjes in de lucht (“Hands up, don’t shoot”), east-side versus west-side meezingers (‘Funky’) en meezingers “I got the show!” in 'Flow'. Will. vraagt stilte zodat 'If I' beter overkomt en krijgt die ruimte ook in de overvolle Mezz Kleine Zaal. Blackwave. neemt hiphop en vermengt het genre met funk en jazz en een hoop positieve energie. Als slot vanavond komt zanger David Ngyah nog ‘Elusive (Still)’ meedoen, om zo nog wat gevoelige soul toe te voegen aan deze sprankelende en oprechte set. Hard en zacht, Blackwave. kan het allebei. (DH)
- de tekst gaat onder de foto verder -
Novastar
De Vlaams-Nederlandse troubadour Novastar is geen vreemde voor de mensen die graag naar artiesten van onze zuiderburen luisteren. Hij won met zijn band in 1996 de Humo’s Rock Rally, toen de grootste bandcompetitie van heel Vlaanderen. In de Jupiler Zaal staat hij zonder band. Om maximaal van zijn songs te kunnen genieten, wordt de bar in de zaal op slot gegooid. Bij de eerste nummers staat het publiek afwachtend naar het podium te kijken. Eén man, een keyboard, mondharmonica en vijf gitaren op het podium: Dat ziet er interessant uit. Het aftasten is van korte duur, want hij speelt al snel ‘Wrong’, het nummer dat op nummer 666 van de Top 2000 afgelopen jaar stond. De herkenning is aangeslagen en de show gaat soepeler. Als Joost Zweegers, zoals hij eigenlijk heet, een nieuwe gitaar wil pakken, blijkt deze ontstemd. "Dat komt omdat jullie zo warm zijn," zegt hij. Zijn toegankelijke songs bereiken een groot publiek en daarom lijkt het applaus na elk nummer harder te klinken. Dat is Zweegers niet ontgaan en daarom bedankt hij het publiek met een toegift. De zaal loopt pas leeg zodra de laatste noot is gespeeld en heeft daarmee tot het einde weten te boeien. (ML)
The Very Very Danger
Afsluiten op het zijpodium is altijd een beetje voor die hards, zeker na een ingetogen solo set van Novastar, waarna de zaal grotendeels leegloopt. Afsluiten in stilte en vrede dan maar? Dat is buiten The Very Very Danger gerekend. Noise rock is in België groot, maar dan vooral met vervormde gitaren. The Very Very Danger maakt noise rock met een overheersende, vervormde bas, electronica uit een Moog synthesizer en hyperactieve drums. Het zijn respectievelijk Bear, Kitty en Bunny. Bear, Ian Clement (Wallace Vanborn), gromt inderdaad en behalve veel gebrul haalt hij ook vaak uit met hoog gezang en kreten. Kitty vult hem daarbij aan met een continu breeduit lachende en door rammende Bunny in het midden. The Very Very Danger is meer dan een knuffelbeestjesoorkleppen opzetten, het is voor alledrie een haast dierlijke uitlaatklep. En de nieuwste single 'Watashi To Kite' is echt in het Japans? Nog niet overtuigd? De eerste single en video van ‘Tesla Spoil’ beukt er alvast stevig in en toont precies wat The Very Very Danger betekent: harde, slepende maar ook grappige synth rock. Beestig goed! (DH)