Al eerder stond WOOD in Mezz, namelijk tijdens de POBParade in 2016. Samen met niemand minder dan The Fifth Alliance, MARCH, White Limo en A Giant A Genius. Het ‘hout’ was toen al gebroken, toch bleef het, na medio december, een tijdje stil rondom de progressieve metalband WOOD. Gelukkig zijn ze na een kleine zes maanden weer terug en ligt hun debuutalbum ‘The Elixer’ op de planken.

Waar denk je aan als je de term progressieve metal hoort? WOOD gaat niet over kleine houtsnippers. Complexe muziek, maar met uitermate technische, hoogstaande beheersing van de instrumenten. Lange composities die elk een verhaallijn bevatten, met andere woorden: alsof je naar een boek luistert, maar dan wel een in het genre ‘lekker hard’. Het soort boek wat je meeneemt in de wereld van de bedenker, een reis door de donkere bossen van WOOD. De situaties die we daarin tegenkomen zijn wellicht herkenbaar voor de luisteraar.

Hoofdstuk nummer één in het boek van WOOD heet ‘Amnesist’. Het ruim vier minuten durende nummer vertelt het verhaal in industriële klanken, maar na veertig seconden krijgt het die diep doordringende gitaarrifs, de beukende drums van Sean Brandenburg branden door je gehoorgangen en verschroeien je trommelvliezen. Sander van Gaans, Remy Oomen zorgen voor de gitaargeluiden en Tinus Kardolus vertelt op scherpe wijze zijn basverhaal. Renier Nijdam grunt alles aan elkaar, zodat er een samenhangend verhaal ontstaan. Zo doorboren ze je bestaan, tot diep in je ziel en stelen ze je geheugen: amnesie heeft zijn werk gedaan. Vrienden door dik en door dun, soms gaat die uitdrukking niet altijd op. Het tweede nummer ‘So Called Friend’ de koning van het gevallen rijk, degene die de glorieuze strijd heeft verloren, terwijl vriendschap geen strijd dient te zijn, maar een wederzijdse liefde voor elkander. Deze vriend is nu slechts een zwarte bladzijde in het boek van WOOD, de gekapte boom die zal branden in de hel.

© WOOD

WOOD - The Elixer

Het derde nummer luistert naar de titel ‘Sincerely Yours’ en lijkt bijna een ode aan iemand. Je zou dit vanuit diverse perspectieven kunnen benaderen, beluisteren. Een voor de hand liggende aanname is dat het een soort van liefdesliedje is. Zinnen zoals “I truly love you and appreciate you for who you are, I truly miss you, when I feel that you are not around.” Maar misschien gaat het nummer over een vriend(in), ditmaal eentje die niet vervloekt wordt, of een ouder, misschien wel een kind? De hoogste waardering laten blijken door een tekst te schrijven is al oud, maar nog steeds een prachtige vorm van het overbrengen van een boodschap. De intro van ruim een minuut luidt het vierde nummer ‘I Am Nothing’ in. Het nummer ligt muzikaal prettig in het oor, de grunt is ietwat moeilijker te verstaan, misschien omdat het gitaarriffje je meeneemt in een hectische reis, of de overweldigende drums die vanaf 2:36 het nummer bepalen. WOOD vertelt over dat de wereld op zijn schouders rust, de problemen hem de grond indrukken, terwijl hij smeekt om grond, want als hij springt moet deze hem opvangen. Bij 4:30 klinkt de muziek rustiger en werkt de band naar het einde van het nummer/het einde van het personage, heeft hij gesprongen, of toch niet?

Alsof het om een herrijzenis gaat, het vijfde nummer draagt de titel ‘A New Me’ en gaat over keuzes maken en hoe deze jou vormen tot de persoon die je nu bent. Het nummer klinkt chaotisch door de tempowisselingen, maar tussendoor heeft het dat lekkere mee-headbang-ritme. Maak je eigen keuzes, sta ervoor en wees trots op wat je kiest. Het zesde nummer en tevens titeltrack ‘The Elixer’ is instrumentaal, tijdens het schrijven van je eigen verhaal is het bijna ‘not done’ om de pen door te geven, maar WOOD geeft hier het stokje door aan de luisteraar. Drink het elixer van WOOD, de houtige smaak zal je tong en slokdarm strelen. ‘The World Today’ is nummer zeven op het album. Een nummer waarop zanger Renier zijn strot openzet en alles eruit gooit. Toch wordt het vanaf 2:30 rustiger, dan komen die lange zware melodieën weer heersend. Het nummer vertelt over de miserie die gaande is in de wereld: bloed, moord en wanhoop. Het sluit af met het statement dat we allemaal één zijn en als we een front vormen dan kan er misschien verandering komen. Het laatste nummer ‘Our Era’, het tijdperk waarin we één zijn, vereniging verkondigen en verspreiden. Als we bereid zijn onze patronen te doorbreken zal er progressie heersen. Een overduidelijk rake tekst, het afsluitende nummer is haast een proclamatie.Over het geheel klinkt het album goed en is het merkbaar dat WOOD een goede inschatting heeft gemaakt van voorbereiden, opnemen, repeteren en presenteren. Het heeft kwalitatief goed doordachte muziek, wellicht niet altijd met een lekker headbang ritme, maar voor de echte liefhebber neigt WOOD naar muziek van de hoogste plank.

WOOD presenteerde hun debuutalbum op 24 september in Mezz samen met de bands START/OVER en Mary Fields, daar waren we ook bij en maakten dit fotoverslag.