Dit optreden speelt Erny Green samen met toetsenist Thijs Heij, met wie hij ook de nummers op het nieuwe album heeft geschreven. Thijs begeleidt hem met keyboard, vocalen en mondharmonica. Beide heren zitten op barkrukken. Later schuift ook bassist en albumproducer Sjoerd van Reeuwijk aan om mee te spelen. In deze setting krijgen wij een stripped-down versie te horen van hoe de nummers op het album klinken. Op het album zijn er bijvoorbeeld viool arrangementen te horen en tijdens dit optreden is er geen drummer aanwezig.
Aan het begin van de set vertelt Erny uitgebreid een anekdote over een bevriende schrijver in Amerika. Het verhaal is triestig en wat vies. Hij zet daarmee de toon voor thema’s die in het optreden vaker terugkomen. Het gaat veel over verdriet en liefde maar bovenal over verlies in al haar facetten. Verrassend genoeg is het optreden voor het publiek niet moeilijk te verteren. Wat daarbij helpt is dat de verhalen tussendoor met veel humor en een zekere nonchalance worden gebracht. Het publiek wordt vaak aangesproken en er ontstaat een fijne open sfeer. Het praten tussen de nummers door werkt eigenlijk zo goed dat ze de meest spannende momenten van het optreden vormen. De nummers liggen goed in het gehoor en de muzikanten weten eentonigheid te omzeilen.
De muziek blijft helaas minder goed hangen dan sommige opmerkingen tussendoor. Zoals wanneer Erny de kleine zaal een schuur noemt en zijn wens uitspreekt deze met zijn huis te verbinden, zodat hij er elke dag na het opstaan binnen kan lopen. En dat het aanwezige publiek daar dan ook altijd zal zijn. Of hij de bitterballenlucht erbij wou hebben, liet hij trouwens achterwegen.
Gezien: Erny Green. Mezz Kleine Zaal, zondag 19 maart 2017.