We beginnen de avond met Figgie, Nederlandstalige indie-skater-rock uit Utrecht. Zij beginnen met een grapje over de lege plekken voor het podium en een verwijzing naar skatepark Pier 15 om vooral los te gaan zoals je daar zou doen. Figgie is de band van en rond Paul Scheenstra, drummer bij Emil Landman. De band heeft het podium en het merchandise-plekje omringd met ruitvormige oogjes. Uit een interview uit 2016 met 3voor12/Utrecht: “De twee Figgie ogen staan voor bewust worden van je omgeving en met aandacht kijken naar wat je lief hebt.” En dat doet de band, met mooie liedjes over ‘Vincent’, ‘Dinsdag’ of ‘Matthijs’ gedragen door gelaagde, catchy muziek als Unknown Mortal Orchestra en Foals. Je weet wel: electropop met veel galmende gitaren, fijne basloopjes en pedaleneffecten en een Korg of electronica. Ze scoren met het mooie ‘Zoals Het Was’ met een heerlijk basloopje en driestemmige zang en al helemaal met slotnummer ‘Zwem’, over zoeken en jezelf blijven. Dat blijft hangen, zeker het slot waarbij ze alle vier zingen, zonder microfoon en zonder muziek. Mezz is er even stil van.
Een Nederlandstalige avond in Mezz, maar dan anders. Op vrijdag 1 december stonden Figgie en Het Zesde Metaal in de grote zaal. De één uit Utrecht, met liedjes in het Nederlands, de ander uit Vlaanderen, met teksten in het West-Vlaams. De band rond Wannes Cappelle kwam de clubtour rond album ‘Calais’ op indrukwekkende wijze afsluiten in Breda.
Figgie
Wannes Cappelle was al eens eerder in Breda, bij Ik Zie U Graag, op Breda Barst of dit jaar tijdens Record Store Day, maar nog nooit met zijn volledige band Het Zesde Metaal. De band komt op in het donker, onder klanken van dé western-soundtrack-crack Ennio Morricone. Wannes Cappelle, Tom Pintens (piano, gitaar en tweede stem), Filip Wauters (gitaar, pedal steel), Tim Van Oosten (drums) en Robin Aerts (bas, effecten en mede tekstschrijver) waarna ze stilletjes ‘Ier Bie Oes’ inzetten. Hier bij ons is het goed, ook na een clubtour door Vlaanderen en Nederland en een glorieuze doortocht op Rock Werchter in de zomer. We benoemen alle bandleden omdat de wereld niet alleen draait om Cappelle, de muziek en de muzikanten voelen dienstbaar, ze vullen elkaar aan en versterken elkaar.
“Jullie hebben geluk, jullie wonen vlakbij België, dus jullie verstaan alles,” grapt Van Cappelle met een vette knipoog naar zijn teksten in het West-Vlaams die bijna niemand ter wereld volledig verstaat. De setlist is om van te smullen voor kenners: ‘Calais’ zit al vroeg in de set en het meeslepende lied over de vluchtelingencrisis, “nog een beetje wachten in Calais”, ontaardt in een overrompelende muur van muzikaal (gitaar)geweld. Niet lang daarna gevolgd door de zachtere liedjes ‘Achter Zoveel Jaar’ en ‘Ploegsteert’, het prachtige eerbetoon aan wielrenner Frank Vandenbroucke dat dit jaar op één in de Lage Landenlijst staat van het Belgische Radio 1. ‘Nie Voe Kinders’ is dreigend en sterk. ‘Gie Den Oto En Ik’ klinkt als een stevige rocksong, terwijl ‘Toe Nu Maar’, “een lied van de doden voor de levenden”, dan weer prachtig breekbaar en intens is. Mezz was al mee, maar is nu extra stil. Slotnummer ‘Liefde’ laat opnieuw de zachte kant horen van Het Zesde Metaal, de setlist is met gevoel opgebouwd en de contrasten tussen stevig en teder zijn met elkaar in balans. Met name de ijle zang van Tom Pintens en de solo’s van Filip Wauters zijn het hele optreden zeer sterk.
De toegift begint met ‘Onderbemand’, echter niet voordat Wannes een bekentenis heeft gedaan. Hij kan niet al zijn teksten onthouden en heeft ze vaak mee. Om vervolgens zijn nieuwe boek ‘Zeg Alles Af Voor Morgen’ op te pakken, met daarin alle liedteksten tot nu toe. “Ik gebruik ze tijdens de show en geef ze ook graag als kerstcadeau.” Hij brengt ‘Onderbemand’ met Pintens en Wauters op gitaar. Dan volgt waar je stilletjes op hoopt: “Drie jaar geleden hebben we in België een held verloren…” begint Wannes. “Lucske!” klinkt uit de zaal. Wat volgt, is een magistrale versie van Gorki’s ‘Boze Wolven’ dat begint en eindigt met ‘Where Is My Mind’ van The Pixies, ingezet door Pintens. Allemaal ter ere van de nu drie jaar geleden overleden Gorki frontman en held Luc de Vos. Met ‘Ip Min Knieën’ sluit Het Zesde Metaal schitterend en gepast af. Het mag duidelijk zijn: Het Zesde Metaal weet ook Breda te raken. De band maakt zich nu op voor een Vlaamse theatertour in februari 2018. Of zou daar stiekem ook Nederland bij komen?
Het Zesde Metaal