Men zegt graag dat de gast die het hardste schreeuwt eigenlijk heel zwak is, maar daar is Tyler, The Creator het bepaald niet mee eens. Nee, die schreeuwlelijk is waarschijnlijk de meest eenzame jongen die je kent. ‘That’s me’, rapt hij op ‘Lonely Boy’. ‘Attention seeker, public speaker, oh my god, that boy there is so fuckin’ lonely.’
Ja, hij schreeuwde altijd al oorverdovend hard, die Tyler. Met zijn punk-groep Odd Future Wolf Gang Kill Them All was hij een kleine tien jaar geleden een revelatie. Ze waren explosief en gevaarlijk, de mixtapes waarmee ze strooiden waren wars van de hiphopconventies en de optredens sensationeel (weet je nog, die gast die vanaf het Paradiso-balkon crowdsurfte op Koninginnedag 2011?). Op zijn debuutalbum Goblin introduceerde Tyler zichzelf al als een 19-jarige emotionele rollercoaster, die zijn psycholoog dreigde dat hij zichzelf en anderen van kant zou maken, en tegelijkertijd niets liever deed dan de hele dag skaten en aftrekken.
Tyler liet zich telkens weer zien als een supergetalenteerde ongrijpbare jongen die boos werd wanneer hij niet werd begrepen, en tegelijkertijd geen enkele moeite deed om zichzelf begrijpelijk te maken. Ergens wilde je heel graag bij die cultuur van Odd Future horen, hoezeer ze ook hun best deden je af te stoten. Tyler had een bizar soort misantropische humor, schold continu met ‘faggot’ (volgens sommigen zelfs 213 keer op zijn debuutalbum, hoewel die telling wel wat overdreven is) en werd de afgelopen jaren geweerd uit Nieuw-Zeeland en Engeland omdat hij geweld en verkrachting zou verheerlijken en zou pronken met misogynie en homofobie. Tegelijkertijd stelde hij al op zijn debuutalbum dat hij geen verkrachter of seriemoordenaar was – natuurlijk niet! – maar gewoon op zoek was naar aandacht. Zijn bekendste nummer ‘Yonkers’ opende hij al met het statement: ‘I’m a fuckin’ walkin’ paradox.’ ‘No, I’m not!’