Komt Tyler, The Creator uit de kast op zijn nieuwe album? Doet dat het er überhaupt toe? Hij maakt met Flower Boy in ieder geval een van de meest emotioneel beladen hiphopplaten van het jaar.

Men zegt graag dat de gast die het hardste schreeuwt eigenlijk heel zwak is, maar daar is Tyler, The Creator het bepaald niet mee eens. Nee, die schreeuwlelijk is waarschijnlijk de meest eenzame jongen die je kent. ‘That’s me’, rapt hij op ‘Lonely Boy’. ‘Attention seeker, public speaker, oh my god, that boy there is so fuckin’ lonely.’ 

Ja, hij schreeuwde altijd al oorverdovend hard, die Tyler. Met zijn punk-groep Odd Future Wolf Gang Kill Them All was hij een kleine tien jaar geleden een revelatie. Ze waren explosief en gevaarlijk, de mixtapes waarmee ze strooiden waren wars van de hiphopconventies en de optredens sensationeel (weet je nog, die gast die vanaf het Paradiso-balkon crowdsurfte op Koninginnedag 2011?). Op zijn debuutalbum Goblin introduceerde Tyler zichzelf al als een 19-jarige emotionele rollercoaster, die zijn psycholoog dreigde dat hij zichzelf en anderen van kant zou maken, en tegelijkertijd niets liever deed dan de hele dag skaten en aftrekken. 

Tyler liet zich telkens weer zien als een supergetalenteerde ongrijpbare jongen die boos werd wanneer hij niet werd begrepen, en tegelijkertijd geen enkele moeite deed om zichzelf begrijpelijk te maken. Ergens wilde je heel graag bij die cultuur van Odd Future horen, hoezeer ze ook hun best deden je af te stoten. Tyler had een bizar soort misantropische humor, schold continu met ‘faggot’ (volgens sommigen zelfs 213 keer op zijn debuutalbum, hoewel die telling wel wat overdreven is) en werd de afgelopen jaren geweerd uit Nieuw-Zeeland en Engeland omdat hij geweld en verkrachting zou verheerlijken en zou pronken met misogynie en homofobie. Tegelijkertijd stelde hij al op zijn debuutalbum dat hij geen verkrachter of seriemoordenaar was – natuurlijk niet! – maar gewoon op zoek was naar aandacht. Zijn bekendste nummer ‘Yonkers’ opende hij al met het statement: ‘I’m a fuckin’ walkin’ paradox.’ ‘No, I’m not!’ 

Scum Fuck Flower Boy

Die paradox breekt Tyler uiteindelijk op tijdens zijn dit weekend verschenen vierde album Scum Fuck Flower Boy (alleen die titel al!). Het is zijn meest introverte en eerlijke plaat, een plaat waarop hij zich niet meer achter puberale grappen lijkt te verbergen en oprecht uit de kast lijkt te komen. In het openingsnummer ‘Foreword’ geeft hij al een shoot-out naar de meisjes die zijn bed warm hielden, en hun best deden ‘to keep my head on straight’. In ‘Garden Shed’ rapt hij zich al die tijd in de schuur voor ‘garçons’ te hebben verborgen en hij als kind nog dacht dat het een fase was, maar nu ziet dat het nog altijd gaande is. In ‘I Ain’t Got Time’ biecht hij op dat hij al witte jongens zoent sinds 2004, in ‘See You Again’ bezingt hij in kopstem de liefde van zijn dromen (voorafgegaan door een jongen die op de radio een verzoekje doet: of ze het nummer over hemzelf willen draaien) en ‘Glitter’ kondigt hij aan als een liedje dat hij achterlaat op de voicemail van zijn geliefde.

(Tekst gaat door onder de video)

Het internet staat er al bol van en Genius probeert iedere referentie naar zijn seksualiteit kapot te analyseren, maar eigenlijk zou dat helemaal geen punt moeten zijn. Zoals Tyler, The Creator in 2014 ook al tegen Larry King zei, toen de talkshowhost vroeg of er ooit een homoseksuele rapper zou komen. ‘Misschien, maar dat is toch niet interessant? Als iemand met dudes wil neuken, waarom maakt het ons dan uit? That’s so fucking crazy!’

Meer nog is Flower Boy een plaat over eenzaamheid, je onbegrepen voelen en kapotgaan aan twijfels. Tyler beschrijft het gevoel zelfs tussen je vrienden niet jezelf te kunnen zijn, en jezelf uit verveling maar op te sluiten in je kamer totdat die verveling je allerbeste vriend wordt, het hunkeren naar een onbereikbare liefde, smachten naar het verleden en uiteindelijk jezelf leren accepteren en in het hier en nu te leren leven. ‘Tell these black kids they can be who they are’, zegt hij met hulp van Frank Ocean op ‘Where This Flowers Bloom’. Dat zou een supercheesy boodschap kunnen zijn, maar Tyler zegt het bijna terloops, in zijn typische vrije-vorm-raps die overal heen lijken te schieten. De hele tijd maakt hij zijn tracks niet af, maar onderbreekt ze op dezelfde manier dat hij zijn zinnen niet afmaakt, als in een gesprek waarin je niet precies weet wat… of nou ja, wel wát je wil zeggen, maar niet hóé je het precies moet verwoorden.

Zo klinken de producties die hij maakt ook al jaren: het zijn hiphopbeats in de geest van The Neptunes. Zijn eerdere platen schoten daarmee wel alle kanten op, op Flower Boy klinkt hij meer gefocust en verzorgd. Er zitten nog steeds donkere bangers tussen: ‘Who Dat Boy’ met A$AP Rocky en ‘I Ain’t Got Time!’, met een beat die hij eigenlijk voor Kanye West had gemaakt. Maar vaker kleedt hij zijn beats aan met mierzoete pianopartijen, een voorzichtig gitaartje, dweperige strijkers en ingenieuze jazzy akkoordenprogressies. Het is een plaat overladen met grote artiesten die kleine gastrolletjes krijgen: Frank Ocean komt twee keer terug, Lil Wayne springt op een piepkorte interlude en hij weet zijn grote held Pharrell te strikken voor het woordloze geneurie op de achtergrond in de slottrack ‘Enjoy Right Now, Today’. A$AP Rocky en ScHoolboy Q laat hij ondertussen brommen hoe eenzaam Tyler wel niet is, en dat-ie een ‘old weird ass nigga’ is.

Gelukkig lijkt zelfs aan die eenzaamheid een eind te komen. ‘Mirror, mirror on the wall (who) / the loneliest of them all (me)’, rapt hij in ‘Mr. Lonely’ nog. Richting het einde van de plaat komt hij daar weer op terug, in het vlinders-in-de-buik-liedje ‘Glitters’: ‘Ayo, mirror mirror on the wall, who the brightest of them all.’ Nog steeds is Tyler, The Creator een vat vol tegenstrijdigheden. Maar waar hij vroeger zo hard schreeuwde dat je waarschijnlijk niet meer kon horen wat hij te zeggen had, durft hij nu ook te fluisteren. Daarmee maakt hij niet alleen een van de meest emotioneel beladen hiphopplaten van het jaar, maar tegelijkertijd wordt hij beter gehoord dan ooit. 

Tyler, The Creator

1991: geboren als Tyler Gregory Okonma in California
2008: I Mell Panties EP (met I Smell Panties)
2008: The Odd Future Tape (met Odd Future)
2009: Bastard
2010: Radical (met Odd Future)
2011: Goblin
2012: The Odd Future Tape Vol. 2  (met Odd Future)
2013: Wolf
2015: Cherry Bomb
2017: Flower Boy

Ook als producer is Tyler, The Creator niet te onderschatten. Hij produceerde al zijn eigen platen, naast albums en tracks van o.a. Earl Sweatshirt, Frank Ocean, ScHoolboy Q en Mac Miller.