Luke Slater: ‘Ik heb mijn passie gevolgd, maar daar mijn leven voor gegeven’ Luke Slater: ‘Ik heb mijn passie gevolgd, maar daar mijn leven voor gegeven’

Een paar maanden later zit Luke Slater op een zonnig terras in de buurt van Barcelona. De lucht is strakblauw, Luke’s haar zit springerig en hij oogt ontspannen van achter zijn zonnebril. Het event met Dubfire waarvoor hij naar Spanje afgereisd was is gecanceld, maar het tripje was toch al bedoeld als family time, dus fuck it. ‘Het gebeurt eigenlijk nooit dat een event zo last minute wegvalt, dus dat het een keer voorkomt is niet zo erg’, zegt Slater. ‘De laatste keer was Awakenings vorig jaar, dat was vanwege een storm.’ Hij loopt lang genoeg mee om te weten welke plekken goed voor hem zijn. Dik dertig jaar al, sinds de opkomst van de rave in Engeland in de 90s. Tweemaal treedt hij op tijdens het tienjarig jubileum van Dekmantel: eerst onder eigen naam in Het Hem in Zaandam, de week erop met zijn project LB Dub Corp, een dub-house-alias waarvan dit voorjaar een prachtig album verscheen, Saturn To Home.

‘Het album is verschenen op het label van Dekmantel’, vertelt Slater. ‘Ik vind het belangrijk om me te omringen met mensen die met de juiste motieven in de game zitten. Jarenlang was dat Ostgut Ton, en als dat label nog zou bestaan zou het album daar misschien uitgekomen zijn, maar Dekmantel heeft als festival altijd de juiste balans gehad tussen art en vibe. Ik kom er graag. Dekmantel vroeg me al in 2016 om een album met ze te doen. Dat was toen al een goed idee, maar de tijd was nog niet rijp. Dit was het moment voor een album met vocals, ik denk mijn eerste sinds 2000 ofzo.’

Saturn To Home voelt dan ook niet echt als een soloplaat, zegt Slater. Hij had voortdurend mensen over de vloer, zoals de legendarische house vocalist Robert Owens (in wiens stem je die drie decennia dansvloer fysiek terug hoort), van de Eindhovense straatpredikant Arnol Kox en dubtechno-stem pur sang Paul St Hilaire. En Miss Kittin, de Franse electroclash dj die al bijna net zo lang meegaat als hij. ‘Dat is volledig toevallig gebeurd’, zegt Slater over Miss Kittin, ‘Ik had die track - de minst techno track op het album - en zat een beetje te kloten met mijn eigen stem, het paste niet. Tussendoor kwam ik haar tegen bij een gig. We maakten een praatje, ik deed mijn ding, vertrok weer. Terwijl ik naar buiten liep dacht ik: het lot heeft mij zojuist iets getoond en ik heb het genegeerd! Ik ben terug naar binnen gegaan en zei: Caroline, ik heb een track en het lot heeft ons hier samen gebracht. Ze vond het een mooie uitdaging.’

‘Paul St Hilaire, Tikiman, de befaamde dubtechno vocalist, ontmoette ik in Berlijn, bij een optreden met mijn 7th Plain alias. Het was een zitconcert op een stadsstrandje aan het einde van de lockdown. Iedereen was ontzettend blij dat het allemaal weer mocht, of op zijn minst voorzichtig weer mocht. Ik stond tevreden te kijken naar wat dansende mensen toen de politie binnen stormde. Iedereen moest eruit, een mondkapje op en weer terug. Het was onwerkelijk. Die avond was Paul er ook met wat vrienden. Ik dacht: hem moet ik ook strikken.’

Hij doet het graag zo, on the fly, een kans zien als hij zich aandient. Dat is het leven dat Luke Slater leeft, al die jaren. Van stad naar stad, van club naar club. Zijn telefoon staat vol met filmpjes van toevallige ontmoetingen, drummers in metrostations, gesprekken in backstages, etcetera. En een heleboel van de fragmentjes eindigden als sample in zijn album. Maar niet voor niets heet het album Saturn To HOME. Dat thuis is er niet voor niets. ‘Ik zie het niet als twee gescheiden werelden, eerlijk gezegd. Ik heb jaren en jaren zwervend doorgebracht, terwijl ik deed wat ik het liefst doe. Ik ben daar heel dankbaar voor.’

En dat brengt ons terug bij die foto van Luke Slater met zijn tien jaar oude dochter voor de deur van de belangrijkste technovesting van de wereld, Berghain. Vader: dressed in black, scherpe bril, apparatuur onder zijn arm, klaar met de soundcheck. Klaar om de club ondersteboven te spelen met gruizige, gelaagde techno. Naast hem: zijn dochter, op haar kop, haar voeten tegen de boos kijkende graffiti-kat die de onneembare deur siert. Natuurlijk heeft hij haar niet meegenomen bij zijn Planetary Assault Systems gig zaterdagnacht om 04:00 uur, in het zwarte gat van de Klubnacht. Dat zou onverantwoord zijn. Maar ze weet inmiddels wel hoe de mysterieuze club er van binnen uitziet. Slater wil zoveel mogelijk laten zien van zijn leven. ‘Er is natuurlijk best ergens een grens, maar in de basis geloof ik dat kinderen precies mogen weten hoe dingen zitten, dat ze alleen dan volledig kan begrijpen hoe ik in elkaar zit als mens. Mijn leven is niet bepaald standaard vergeleken met de maatschappij, maar het zou geen mysterie moeten zijn. Ze is te jong voor het concept nachtclub, maar het idee van een festival heeft ze wel begrepen. Zo stond ze op Awakenings in 2022 wel naast me met een microfoon in haar handen. Ik heb haar die microfoon niet eens gegeven, ze wilde het zelf.’

Het raakt Slater zichtbaar om erover te praten, misschien wel omdat ie niet altijd die openheid heeft betracht (hij heeft ook een zoon van dertig). Spijt heeft hij niet, zegt hij, maar het kostte hem jaren om het geheimzinnige gedoe waarmee hij zelf opgevoed werd af te schudden. ‘Het is lastig’, zegt hij. ‘Bij mij in de familie kon je over sommige dingen wel praten en andere dingen waren “voor de volwassenen”. Financiën, werk, dat werd altijd hush-hush buiten ons kinderen gehouden. Ik vind dat achteraf niet goed, ik heb het omarmd om mijn dochter deelgenoot te maken, zoveel als kan. De keuzes die ik maak voor mijn carrière hebben namelijk consequenties, genadeloze consequenties. Maar je moet de drive in jezelf niet negeren. Ik voel me dankbaar dat ik dit nog steeds mag doen. Ik heb mijn passie gevolgd, maar ik heb daar wel mijn hele leven voor gegeven. Het allermoeilijkste in dit leven is het vinden van balans, vind ik. ’