Hé, kijk eens omhoog. Zie je dat? Die grote, flikkerende kubussen die boven het publiek hangen? We staan hier bij The Tunnel, een lange smalle stage tussen de hoge bomen van het Tilburgse MOB-complex, en wanneer de avond is gevallen, is de magnifieke constructie in volle glorie te bewonderen. De kubussen worden vol rook gepompt, als ware het donderwolken in een doosje, terwijl de lichtpalen flitsen alsof we door een tunnel sjezen. Wow.
Nee, op geen festival kun je je zo vergapen aan de vele kunstzinnige stages als op Draaimolen. Zie je die flycam bij The Pit, een reuzenbadkuip waar nu een gigantische spot over het publiek vliegt aan twee lange kabels? Of die reusachtige roestige monoliet bij de Aura-stage van het Rotterdamse label Nous’Klaer, die ook dienstdoet als waterval bij de stage? Loop door en stuit op een kraakwit alienlaboratorium voor experimentele live-sets en speciale projecten. Vroeg op de dag trekt Tilbo/ambientartiest/geurkunstenaar Brian Omen daar wolkjes van geluid op, die ook nog eens hartstikke lekker ruiken (… of zijn dat toch die jointjes?). En de main is dit jaar weer anders vorm gegeven: met verhogingen achter de booths en tussenruimtes waardoor dj’s van alle kanten omsingeld zijn door swingende dansers, een gigantische LED-kubus bovenop de booth (waar de hele dag technische problemen zijn, maar wanneer het donker is en ze die kubus aan de praat krijgen? Dan zien die vuurwerkprojecties er ook meteen vrij magisch uit).
Allerlei festivals lieten zich door die designs al inspireren, van de Chapel-kloon op Best Kept Secret tot constructies op de mainstage die nu te bewonderen zijn op technofestivals hier en daar en ook het doorschijnende doekendesign dat zo gracieus aan de randen van Eris Drew’ en Octo Octo’s bosrave wappert zagen we al bij het smaakvolle dancefestival Drift afgelopen jaar. Het mag gezegd worden: in tien jaar tijd is Draaimolen uitgegroeid tot een behoorlijk toonaangevend dancefestival op het gebied van stagedesign.