ANOTR wil ervaringen creëren die je de rest van je leven niet vergeet ANOTR wil ervaringen creëren die je de rest van je leven niet vergeet

Verbluft waren de feestgangers. Gechoqueerd! Ja, jaren later zijn ze nog altijd niet uitgepraat over het feestje dat het Amsterdamse dj/producersduo ANOTR ooit in The Loft gaf, een superchique zeven meter hoog appartement dat te huur is voor de Beyoncés van deze wereld, maar waar ook regelmatig dance-feesten worden georganiseerd. Want wat gebeurde daar precies? De twee van ANOTR hadden performance kunstenaar Lisette Ros uitgenodigd om het bal te openen. Zij was speciaal voor de gelegenheid al twee dagen niet naar de wc gegaan. Ze stond daar naakt, ingesmeerd met ‘een soort aliengelei’ en had contactmicrofoontjes bij haar blaas geplakt. Het geluid dat daaruit voortkwam, klonk versterkt uit de speakers. Zo werden de feestneuzen die ‘gewoon een feestje’ verwachten opeens geconfronteerd met een vrouw die daar een halfuur in gevecht ging met haar eigen lichaam, om uiteindelijk toe te geven aan de drang en over de vloer heen te urineren.

Jesse van der Heijden (28) en Oguzhan ‘Ozzie’ Guney (28), de mannen achter ANOTR, beginnen weer te lachen als ze eraan terugdenken. ‘We willen mensen mensen een ervaring bieden die ze nog nooit hebben meegemaakt’, vertellen ze gebroederlijk. Ozzie: ‘Als je samen zoiets meemaakt? Dan verdwijnt alle schaamte. Het kan toch niet veel gekker. Je creëert een soort vrijheid en geestverruiming.’ Jesse: ‘Opeens is het niet meer zo moeilijk om op een vreemde af te stappen, een praatje met iemand te maken. Het feest wordt meteen een collectieve ervaring. En we worden nog steeds aangesproken: hey, was dat nou echt gebeurd? Was die vrouw daar over de grond aan het pissen?’

Zulke kunstzinnige onderbrekingen zijn de signatuur van ANOTR geworden. Tijdens hun feesten in de Hollandsche Manage op ADE afgelopen jaar trad als verrassing harpist Remy van Kesteren op tussen de sets van sterren als Jackmaster en Seth Troxler. Ze hebben de boel ook weleens stilgelegd om tussen de broeierige house, bonkende tech-house, minimal en euforische disco ruimte te maken voor een dichter. En in Paradiso begonnen ze eens een feest met een intense ademhalingssessie. Jesse: ‘Je kan tijdens zo’n sessie zó diep in een emotie belanden. De helft van het publiek was op een gegeven moment aan het huilen. En het kwam bij mij ook heel hard binnen: ik was een beetje overspannen van het vele toeren, Burning Man was heel intens geweest, en ik wist even niet meer hoe we het allemaal nog moesten bolwerken. Tijdens de sessie voelde ik dat ik er niet alleen voor sta, dat ik allerlei mooie mensen om me heen heb die me bijstaan in wat ik doe. En ja, daarna moesten we nog acht uur draaien. Zo’n sessie is heftig, maar je krijgt er ook juist heel veel energie van.’

Tuurlijk, de ene kunstzinnige of spirituele onderbreking valt beter dan de andere, want als je net een kwartje achter de kiezen hebt en lekker in de house hangt, zit je niet ALTIJD te wachten op een artistiek statement. Maar het publiek van ANOTR lijkt er vaak juist ontvankelijk voor te zijn, even van de sokken geblazen worden door iets dat je totaal niet verwacht.

(tekst gaat verder na de video)

Het mag gezegd: die mentaliteit legt ANOTR bepaald geen windeieren. In korte tijd groeide het duo uit tot een giga-ticketseller. In de zomer van vorig jaar organiseerden ze het tweedaagse No Art-festival aan de NDSM-Werf. Het programma hielden ze geheim, en toch verkochten ze uit met 8500 bezoekers per dag. Puur op hun eigen naam. Zo draaien ze ook in grote clubs van Ibiza tot L.A., ze geven feesten in Uruguay en Liverpool en in november brachten ze hun fraaie debuutalbum The Reset uit, waarop ze geen functionele tech-house meer laten horen, maar zwoele, sierlijke disco-house-tunes die ook thuis op de koptelefoon het luisteren waard zijn. Deze zomer organiseren ze het No Art-festival in het Flevopark, en aanstaande zaterdag de kers op de taart, de kroon op het harde werk van afgelopen tien jaar: Jesse en Ozzie zullen met z’n tweetjes een 10 uur durende marathonset geven in de kolossale Gashouder.

De dynamiek tussen die twee? Ze draaien letterlijk om de beurt een track, tien uur lang, zeggen ze. Tenzij er iemand effe naar de wc moet, dan wil het nog weleens voorkomen dat er eentje twee tracks achter elkaar mag opzetten. En zo’n set is als een potje tennis: continu op elkaar reageren, meegaan, juist een contrast creëren om het dansende volk effe een optater te verkopen. Jesse: ‘Wat ik heel vet vind aan Oz, is dat hij echt schijt kan hebben. Soms kiest hij een track die meteen ontzettende impact op mensen heeft, een track die ik zelf misschien niet zo snel zou draaien.’ Ozzie lacht: ‘We bereiden ook niks samen voor, spreken vooraf niet door welke tracks we willen draaien. Het is een soort competitie: wie heeft de beste selectie? Hoe kunnen we elkaar verrassen?’ Jesse: ‘We willen niet dat het een ingestudeerd verhaal is, we willen echt reageren op het moment, aanvoelen wat de vibe van een feest is.’

Het is best opmerkelijk dat ANOTR zo groot is geworden, want je ziet hun naam niet regelmatig opduiken op de festivalaffiches of in de grote clubs van Nederland, en ze draaien ook niet elke week op Thuishaven. Jesse: ‘We wilden een exclusiviteit creëren, en willen zoveel mogelijk controle hebben over hoe het feest eruit ziet, hoe mensen ons voor het eerst ervaren.’ Ozzie: ‘Eigenlijk zoals popartiesten dat ook doen, met concerten die ze van A tot Z helemaal hebben uitgedacht. Zo willen wij een feest ook vormgeven. Om maar wat te noemen: we draaien vrijwel niet in clubs met VIP-tafels, we willen dat de dj-booth zo laag mogelijk staat zodat we zo dicht mogelijk bij het publiek kunnen komen, we werken zoveel mogelijk met rood licht en absoluut niet met groen.’

Ozzie en Jesse kennen elkaar al jááááren. Al sinds hun zeventiende, tien jaar geleden dus, vormen ze een dj-duo. Maar ook daarvoor al verkeerden ze in dezelfde kringen in Landsmeer en Amsterdam-Noord, waar de twee opgroeiden. Jesse organiseerde al alcoholvrije jongerenfeesten toen hij een jaar of 13 was. ‘Ja, echt. In de Escape, de Sand, de Melkweg, Westerunie. Ik ging naar FRIS Feesten en dacht: waarom wordt een jongerenfeest door oudere mensen georganiseerd?! Ik ben het dus gewoon zelf gaan doen.’ Grappend: ‘En daar zag ik Oz dan staan dansen met allemaal chicks.’ Ozzie schaterlacht. ‘Ja, en ik dacht: organiseren kan-ie wel, maar misschien moet hij nog even leren dansen.’

Als dj- en producersduo draaiden ze aanvankelijk vooral op studentenfeesten en kleine festivalletjes. De robuuste, functionele tech house-tracks die ze produceerden, met hier en daar een schreeuwende disco-vocal, uploadden ze gewoon zelf via Soundcloud, en zo kwamen ze in het vizier van het Britse management dat ook het machtige Defected-label runt. Opeens belandden de twee in een stroomversnelling, met gigs in Engeland, Ibiza, Amerika. Een surrealistische wereld is dat, elk feest was aan, elke nacht werd zo ver mogelijk uitgerekt met een after. En Ozzie en Jesse konden er geen genoeg van krijgen, vertellen ze schaterend.

(tekst gaat verder na de foto)

Tegenwoordig doen ze het wat rustiger aan, want op elke after lever je weer drie dagen in die je ook aan je muziek had kunnen besteden, en dat is toch het allerbelangrijkste. Maar hey, laatst nog, tijdens de laatste gig van een acht weken durende tour door de VS, Canada en Zuid-Amerika, kreeg Ozzie een uurtje voor de show paddosnoepjes aangeboden. ‘Één snoepje is een microdosis, zeiden ze. Nou, microdosing doen we wel vaker, dus ik dacht: dit kan ik wel aan. Op een gegeven moment zitten we in onze caravan te praten, en ik voel opeens dat de hele caravan aan het ademen is. Ik zeg: “Jongens, dit is geen microdose, hoor.” Ik voelde excitement, blijheid, spanning. Maar we hadden de stage nog niet gezien. Wij lopen die kant op, blijkt daar opeens 10.000 man voor onze neus te staan!’ Lachend: ‘Ik kon het niet meer processen, ik kon niet meer bedenken: “Wat zou er nu werken?” Ik kon alleen nog maar denken: “Wat voelt goed?”’ Jesse, met een knipoog: ‘Ik had niet zo’n pil genomen, en kan concluderen: het ging gewoon hartstikke goed.’

En er is ook niks zo machtig mooi dan na een eigen evenement in Uruguay nog eens zes uur door te draaien in een dikke villa ergens aan het strand, tot in de middag. Feestneuzen die een duikje nemen in het zwembad, die een handje vers fruit eten, die achterover leunend totaal verdwijnen in de muziek. Wat wil een mens nog meer? Jesse: ‘Het is heel leuk om op zo’n after te draaien. De muziek mag wat meer ingetogen, je probeert mensen vooral in een hypnose te houden. Een kleine verandering, zolang die héél smooth is, kan ze al gek maken. Op een goede manier. En zo herontdek je de muziek die je eigenlijk al heel lang op je USB hebt staan, die je heel erg voelt maar anders nooit kunt delen met mensen.’ Ozzie: ‘Je moet mensen laten vergeten dat ze op die after staan, je wil dat ze opeens op de klok kijken en zien: hey, het is al 12 uur ’s middags.’ Hoe je dat als dj volhoudt? Dat snap je zelf vast ook wel. Hoewel ze tijdens hun marathon-dj-sets ook gerust nuchter blijven en puur op adrenaline en sushi tien uur achter de draaitafels staan. Jesse: ‘Je bent gewoon helemaal tuned in als je zo lang draait, je lichaam negeert allerlei signalen omdat je vol adrenaline zit.’

Elke dj die zo’n leven leidt, zal erkennen dat je je gek kunt laten maken door het geld, het succes, de aandacht. Maar de jongens van ANOTR doen écht hun best om zichzelf niet te verliezen, bezweren ze. Neem nou het debuutalbum dat ze in november uitbrachten: op The Reset duiken ze de diepte in met stijlvolle, broeierige disco-house. ‘Relax My Eyes’ werd al een anthem in de maanden voor release, zelfs op ADE zong het publiek het track al uit volle borst mee. Puur omdat ze het herkenden uit de sets. Het klinkt totaal niet zoals de robuuste, functionele tech house waar ze mee waren doorgebroken. Ozzie: ‘Je zit op een trein, er wordt van je verwacht dat je een bepaald type muziek maakt zodat andere dj’s het draaien, zodat het past binnen de set die je altijd draait.’ Jesse: ‘En je ziet dat andere artiesten hetzelfde doen, dus ben je geneigd om te doen wat de norm is, wat de scene doet.’ Maar uit die gevangenis wisten ze te breken in de coronaperiode: ze besloten zich in te schrijven aan het conservatorium in Haarlem, ze wilden kijken hoe ze de disco waarmee ze waren opgegroeid nu ook een plek in ANOTR konden geven. ‘En we wilden geen samples gebruiken, maar originele tracks maken. En dan niet de hele gepolijste variant, maar zoals de muziek vroeger ook klonk. We durfden de eerste single naar geen enkele andere dj uit te sturen, omdat we bang waren dat ze het toch niet zouden gaan draaien. Wat bleek: dj’s wilden júíst deze track heel erg graag hebben. En in onze sets zijn het nu juist de hoogtepunten.’

Niet voor niets heet de openingstrack van hun album ‘Make art not €’. Het staat in graffiti geschreven op de NDSM-werf, om de hoek van de oude zeecontainer waar ANOTR’s studio zat, en past bij de mentaliteit van het duo. Jesse: ‘We zijn superpicky geworden met onze shows. Voor corona namen we vrijwel alles aan. Nu merken we: deze tijd is zo kostbaar. We kunnen ook met onze vrienden en familie chillen, we kunnen de tijd investeren in muziek, we kunnen onze ziel voeren. Dus elke show die we binnenkrijgen, pluizen we helemaal uit. En we hebben een graadmeter: VIP-feesten doen we liever niet. We kijken: hoe vet is dit? Hoeveel voldoening en energie gaan we eruit krijgen? Dan komen we gerust ook voor veel minder geld, dat maakt ons niet zoveel uit. Burning Man bijvoorbeeld, je moet zelf investeren om daar überhaupt te komen, en dat doe je met alle liefde omdat je weet dat je er een zieke ervaring voor terugkrijgt.’ Ozzie: ‘Ook voor zaterdag in de Gashouder kiezen we ervoor om alles wat we verdienen weer in de productie te stoppen. We willen een ervaring neerzetten die je de rest van je leven niet meer vergeet.’