ADE23: Into The Woods verruilt druipende jassen voor warme house

Toegegeven, het publiek moet ook even wennen aan de omstandigheden. Misschien rol je net uit de collegebanken, moet je nu alweer hossen op de NDSM-werf. Intercept-labelbaas Raynor de Groot, aka Coloray staat er met een glimlach van hier tot aan de andere kant van ‘t IJ en warmt de Barn op met ambient dancehalltracks. De houten stage oogt in eerste instantie meer als een vrijmibo-schuur dan een dansvloer, dus het voelt nog wat onwennig om de bubbling grooves van Coloray de heupen te laten wiegen. Maar de aanhouder wint en langzaam maar zeker werken de tracks van Coloray in op het publiek. 

Een stukje verder op het terrein is op de valreep een extra tent herrezen, die eerder alleen op de zaterdag van het festival geopend zou zijn. Omdat de kaartverkoop ook voor de vrijdag rap liep besloot de organisatie De Harrie te openen, waarin ze de wat hardere sound van nu hebben geprogrammeerd. En met 'hard' is niks gelogen: het lijkt wel heel de dag een wedstrijd hamertje-tik. Veel diepgang heeft het niet, het klinkt uiteindelijk gewoon als 4x4 fistpumptechno. Maar het grijpt het jonge publiek als een perfect afgesteld algoritme, speciaal voor de korte spanningsboog. 

Iedereen die niet op TikTok zit houdt het daar niet bijster lang vol en verlangt naar een wat warmere sound. Een opwarmertje bij het kampvuur of wat smooth soul van de Operator Resident Eileen op het kleine Noorderlichtpodium, die draait alsof het een bloedhete juli-avond is. Of wandel even langs Carlos Valdes, die in de Vakwerktent al dartelend potige housetracks staat te mixen.

Verrassend is producer en dj Jennifer Loveless. Moeiteloos wisselt ze breaks af met vloeibare acidhouse en geoliede baslijnen. Ook al staat ze hier op een stage geprogrammeerd tussen namen die hoog in de ‘underground’ DJ Mag top 100 reiken, je kunt met een scherp oor goed horen dat haar wortels in de underground sound van de UK bass en dubstep liggen. Haar vrolijke, maar stevige set werkt aanstekelijk en niet alleen Carlos Valdes danst in de dj booth mee, ook het publiek heeft de regenjassen aan de festivaldecoratie gehangen en danst zich flink warm. Onder de regenpakken komen de heuse glitterende festivaloutfits die we op Into The Woods gewend zijn dan toch tevoorschijn. 

De trance-y y2k set van Jennifer Loveless is een inkoppertje voor de Ierse clubicoon Saoirse, die via Aaliyah’s Try Again haar ware aard als raveconnaisseur laat zien en het publiek bij de lurven grijpt met een 90s classic in de vorm van Lula’s XTC. 

Waar vorig jaar nog een heel podium op het festival werd gewijd aan een wat meer leftfield en dieper geluid, is de algehele linie van het programma nu wat zoetgevooisder. In de Rhino, waar Boiler Room favoriet Sedef Adasi housey baslijnen melodieus afwisselt met tribal en opzwepende house. Of de twee jolige vrienden van Joy Anonymous, die furore kregen tijdens COVID toen zij op de Londense straten zorgden voor pop-upfeesten en niet veel later met hun vriend Fred Again.. de wereld rond tourden. Ze toveren de Barn om tot een vrolijke techhouse feesthut.

Maar na te veel iets te blije techhouse is er behoefte aan een wat steviger geluid. Wat een geluk dat synthersint Blawan een stukje verderop bezig is aan een industriële revolutie met bumpy techno en geluiden die niet zouden misstaan in een staalfabriek of een ruimteschip. Laat ons maar in die fabriek zweten, want hier houden we met liefde wat spierpijn aan over die we tijdens de rest van de ADE-marathon nog mogen voelen. 

Into The Woods is met hun wat jongere publiek het perfecte ADE-instapfestival. Veel om te zien, veel om te dwalen en de muziek is niet te moeilijk of te duister. Of het festival met die positie dan niet juist wat meer experimenteel en leftfield mag boeken? Ja, wat ons betreft wel. Want hoewel je je goed kan vermaken mis je als tegenhanger van de serotonine verhogende tiktoktechno en vrolijke houseanthems soms toch wat experimentele opvoeding.