Spekki Webu en JEANS openen een portaal in je brein Spekki Webu en JEANS openen een portaal in je brein

Oef ja, drie jaar later en hij staat nog steeds op het netvlies: die b2b bij Het Magazijn, een inmiddels gesloten underground clubje in Den Haag. Want hoe zat dat? Het was zondagochtend acht uur, en allebei hadden ze een achtbaan van een weekend achter de rug: van vrijdagnacht tot zaterdagmiddag (!) bij Het Magazijn voor de b-day van bestie Woody92, diezelfde avond had JEANS z’n eigen nacht bij thuishonk PIP Den Haag (!!) en daarna rechtstreeks (!!!) door naar Het Magazijn, voor de graveyard shift met Spekki Webu. Daar stonden ze dan op hun tandvlees… om ‘één van de leipste b2b ooit’ te draaien voor honderd uitzinnige rauwdouwers.

Zulke rauwdouwers zijn Gino alias JEANS en Chris alias Spekki Webu zelf ook, blijkt uit alles dat ze vertellen in Gino’s woonkamer in Den Haag. In anderhalf uur tijd lepelen ze de wildste verhalen op. Over clubnachten die doorgaan en doorgaan. Puur van de hardcore trippen bij Ground Zero, het enige nachtfestival in Nederland. Het gaat over krakersfeesten in een verlaten kazerne. Over samen draaien bij een Berlijnse bosrave, onmogelijk te vinden voor de politie. Dat feest ging tot tien uur ‘s ochtends door, en vanzelfsprekend behoorden zij tot de last men standing. ‘Als we met een goede ploeg zijn, nemen we het ervan,’ grinnikt Gino. ‘Vijfentwintig jaar ben ik opgevoed door de dansvloer,’ voegt Chris toe. ‘Raven is gewoon part of the deal.’

Vrijdag draaien ze samen op het ultieme rauwdouwersslot van de nacht: de closing-set in de X-Ray. Niet dat ze een vast dj-duo zijn, maar samen met Woody92 hebben Spekki Webu en JEANS een totaal eigen hoekje gecreëerd. Diep en psychedelisch, een stroomversnelling van trippy techno, goa psytrance, tribal, tekno, breakbeats, experimentele gabber en ambient. Het is muziek als de meest intense ayahuasca-trip, muziek die een tunnel in je brein opent om daar met 160 hartslagen per minuut kei- en keihard doorheen te rauzen. Kortom: muziek waarmee ze X-Ray knock-out gaan slaan.

Hun dynamiek achter de draaitafels? 'Let it flow,' zegt Chris (Spekki Webu) erover. Ze voelen elkaar aan zonder een woord te wisselen, hebben geen vaste routine qua wie wanneer draait en bereiden hun sets zelden voor. Toch hebben ze net zo veel raakvlakken als verschillen, en ze vullen elkaar daarin aan. Gino (JEANS): ‘Chris is de allerziekste digger. Hij is een wandelende encyclopedie, niet alleen qua trance en techno, maar ook op house- en dubvlak. Hij kent al die tracks, weet waar ze vandaan komen, welke labels het zijn, welk jaartal. En het allerziekste? Dan heeft-ie een harde track en duurt het een jaar tot hij die voor het eerst oplegt. En altijd denk ik: wow, dit was hét moment.’ Chris bloost: ‘Zo veelzijdig als jij draait?! Dat kan ik niet hoor. Zo sick hoe jij van links naar rechts draait, en het zó presenteert dat alles verbonden voel. Meesterlijk, vind ik dat!’

(tekst gaat verder na de podcast)

Tijd dus om even stil te staan bij hun beider vorming. Die encyclopedische kennis waar Gino (JEANS) het net over had? Die heeft Chris (Spekki Webu) opgebouwd als obsessieve raver en digger. In zijn thuisstad Delft raakte hij als vijftienjarige verslingerd aan de gabberscene. Ieder weekend pakte hij de auto voor hardcorefeesten in Nederland, Duitsland en Frankrijk, en rolde vervolgens ook in de free party scene rondom Delft en Rotterdam. Chris grinnikt: ‘Die tekno-feesten, in leegstaande panden rondom TU Delft en de havens van Rotterdam, gingen door zolang de energie strekte: soms wel drie dagen lang. Of totdat de politie binnenviel, natuurlijk.’ Eigenlijk begon hij best op late leeftijd te draaien. Achtentwintig was hij. Maar toen hij eenmaal begon, had-ie al een giga-collectie om uit te putten, en nog steeds duidt-ie Europese hardcorelabeltjes en de Nederlandse rave-geschiedenis met de nauwkeurigheid van een monnik die de geschriften heeft bestudeerd.

En Gino? Die klom vanaf z’n vijftiende ieder weekend stiekem uit zijn raam, zodat zijn ouders niet doorhadden dat-ie naar Thunderdome ging. 'Soms kwam ik thuis en zei mijn moeder: waar kom jíj vandaan?! Dan zei ik, in mijn trainingspak: “Ik ben gaan joggen!” Hahaha. Na een tijdje raakte ik wel uitgekeken op Thunderdome: het tempo lag op 160 bpm, terwijl ik alles onder 210 eigenlijk voor pussies vond.' Gaandeweg begon hij ook te draaien. Op zijn negentiende kreeg hij zijn eerste residentie, bij de Scheveningse club Exposure. Op één voorwaarde: hij moest progressive trance draaien. Zo draaide hij heel lang muziek die niet echt dichtbij hem lag, totdat-ie in het voorprogramma stond van de eigenwijze dj James Holden. Rond 2004 was dat, en hij raakte hooked aan diens sound: van krautrock naar leftfield, electro naar acid. Hij begon zelf in die school te draaien, kwam steeds dieper in de Haagse scene terecht en leerde ook Woody92 kennen. En begon later de Scheveningse strandtent Whoosah te programmeren.

Woody, die was dan weer beste vrienden met Chris. Hij zat zelfs met hem in dj-trio Ohana Hana. Gino: ‘Eigenlijk hebben Chris en ik jarenlang in dezelfde kringen gezeten, maar we kenden elkaar niet echt. Totdat ik hem een keer solo boekte in Whoosah, en we van tevoren samen gingen zitten.’ Chris grapt: ‘Tja, en dat was liefde op het eerste gezicht.’ 

Sindsdien zijn ze muzikale sparringpartners, beste maten, bloedbroeders. Hoe ze die connectie zelf verklaren? ‘Ik wéét gewoon dat we in het verleden samen hebben gereisd,’ zegt Chris. Je zou het misschien niet verwachten, maar allebei zijn ze nogal spirituele types. Dat begon met het gebruik van ‘plantmedicijnen’, en gaandeweg zijn ze steeds meer gaan openstaan voor spiritualiteit. Dat klinkt een beetje geitenwollensokkerig, maar Gino legt uit: in Oosterse filosofieën is veel meer ruimte voor intuïtie en het verkennen van je gevoelens. Zo leggen ze vrij helder uit welke steun ze putten uit Oosterse filosofieën. Gino’s aankomende album is volledig gebaseerd op de filosofie van Confucianist Meng. Hij heeft ook een tatoeage op zijn rug van de hindoeïstische godin Káli, een mythologisch wezen dat haar slachtoffers onthoofdt. ‘Ze is vernietiger van ego’s. Als je als mens wilt leren, moet je ook durven falen, je ego durven loslaten.’

Zo’n ego-dood maakte Gino zelf ook mee, bij een dieta-kamp. Een stilte-retraite waar plant-medicijnen worden genuttigd. In 2021 was dat, midden op een berg in Madrid, zeven dagen in z’n eentje in een tambo-tentje. Een nogal intense ervaring: hij zat 24 uur per dag stil, kreeg een ‘ontgiftende brandnetel-kruidenmix’ waarvan hij doodziek werd, en tripte meermaals aan de ayahuasca en San Pedro, een cactus met een psychedelische werking. ‘In zo’n trip loop je je hele leven door,’ vertelt hij. ‘Er zijn allerlei therapeuten die je helpen om daarmee aan de slag te gaan, ik ben in twee dagen overal doorheen gegaan en heb met mezelf als kind op schoot gezeten. Toen kwam een openbaring. Als kind heb ik vijftien jaar tussen gescheiden ouders gezeten, zelfs als volwassene liep ik rond met de overtuiging: ik ben niet gewenst. Dat zat heel diep, tijdens die sessie kwam alles naar boven. Ik ben met mezelf in gesprek gegaan: je was maar een kind, je mag deze pijn nu loslaten. Sindsdien voel ik me echt vrijer.’

(tekst gaat verder na de video)

Heeft Chris ook zoiets meegemaakt? Hij knikt: op aandringen van Gino ging hij eens mee naar een sessie, en dat was vrij transformatief. ‘Ik vind het superspannend om m’n eigen gevoel te vertrouwen, ook als artiest: zit ik wel op het goede spoor? Nu durf ik m’n gevoel steeds meer te omarmen.’ Eigenlijk verschilt zo’n aya-trip niet zo van de dansvloer, zegt hij. ‘Even naar binnen keren, jezelf laten gaan en in liefde zijn met jezelf en anderen.’ Eigenlijk vinden ze een groot gedeelte van de moderne dj-cultuur niet zo boeiend. ‘Die bewijsdrang,’ zegt Gino. ‘De dikste platen draaien, de beste set, mega ego-gedreven.’ Des te meer identificeren ze zich met een ander beeld: de dj als sjamaan, de set als ceremonie. Gino: ‘Sjamanen zijn ook maar instrumenten, de liederen die ze zingen, verzinnen ze ook niet, toch?’ Hij grinnikt. ‘Zonder publiek kan je zo’n set überhaupt niet brengen. Het is niet zo plat als: nu effe harder, nu effe zachter, hier een break en alle handjes in de lucht. Nee, ik wil een connectie voelen met de mensen op de dansvloer, samen rechtdoor in die trip.’

En als hun muziek ook echt wat losmaakt bij mensen? Dan worden ze daardoor keihard geraakt. Best vaak krijgen ze te horen dat hun muzikale trips een heleboel emoties aanboren. Na De Nieuw in De School bijvoorbeeld, kreeg Chris een mega lange DM binnen. 'Ik word er zelf emotioneel van, hè? Hij zei: "Zó sick wat je deed, ik stond met tranen in mijn ogen terwijl je me emotioneel op het goede pad zette". Wow, hoe mooi is dat? Ik stop hier bloed, zweet en tranen in, we verkopen onze nieren voor deze muziek. Als je dan zoiets bij iemand losmaakt?’ Gino knikt. ‘Dat is toch de ultieme waardering?'