Net als bij Lowlands is het op Down The Rabbit Hole traditie om massaal op donderdag te komen. Muziek is er nog niet, maar de trays vol zelf meegenomen bier eisen hun tol, getuige de slaapkop onder de boom rechts van de HOTOT. Toch mag Froukje bepaald niet klagen over de opkomst en energie die ze tegenover zich ziet als openingsact van het weekend. Froukje, hebben we die niet allemaal wel eens ergens gezien vorig jaar? Ja, dikke kans, maar de frisse popster heeft haar show een upgrade gegeven. Zo zijn er nieuwe liedjes ‘Als Ik God Was’ en ‘Naar Het Licht’, die naadloos aansluiten bij eerder materiaal. De oudjes hebben meer vaart en een subtiele extra dance-bite gekregen. En… ze heeft haar hele studentenkamer meegesleept het podium op.
Ja echt, Froukje komt uit een grote mysterieuze doos gestapt die haar hele hebben en houwen representeert. Die lekkere stoel, een klein kastje met een schemerlamp, een stapeltje boeken, een zelfportret en een paar foto’s. Het heeft iets intiems, iets voyeuristisch ook wel, als we een jonge onzekere vrouw in gesprek zien met zichzelf, met die ene ex, met God en met de wereld. Want dat doet Froukje in haar liedjes: haar plek zoeken in het leven zoals een begin-twintiger dat doet. Een tikkeltje somber van nature, maar dat staat levenslust niet in de weg. Nog lang niet op alle vragen een antwoord, maar dat houdt haar niet tegen het leven vol goede moed aan te gaan. Hele jonge fans herkennen zichzelf in het beeld dat Froukje schetst, en iets oudere kijkers zullen constateren dat er met de jaren niet zo heel gek veel verandert. Knap hoor. (AdV)
De knaldrang is voelbaar op de vrijdag van Down The Rabbit Hole. Velen zijn hun journey al op donderdag begonnen, niemand is van plan zich in te houden. En dus noteren we al vroege hoogtepunten bij Froukje en Benny Sings, zien we Confidence Man en The Whitest Boy Alive schitteren en maakt Tramhaus het waar.
De eerste dag van Down The Rabbit Hole is niet bepaald de dag van de nieuwe ontdekkingen. Veel acts kennen we al of zagen we zelfs al eerder hier. Zoals Benny Sings, die last minute ingeschakeld wordt om de afzegging van het Nigeriaanse talent Obongjayar te vullen. Eeuwig zonde dat hij cancelde (zeker nu ie een track heeft met Fred Again..), maar Benny Sings is een genot om naar te kijken deze middag. Nee, niets wat Benny doet is nieuw of vernieuwend. Hij maakt al twintig jaar lang luchtige pop, buiten de orde van wat toonaangevend is, schaamteloos soft als een slaapkamer-Steely Dan. Van die muziek waarvan je misschien op het eerste gehoor denkt: wat is daar nu zo bijzonder aan?
Des te mooier om te zien dat Benny Sings op zijn 46e in de vorm van zijn leven verkeert (er is hoop, mensen!). Hij weet dat rijke oeuvre aan soepel klinkende liedjes overtuigender te brengen dan ooit, geholpen door een band waarvan vooral de zangeres en de trompettist hem enorm helpen. Hij name-dropt in alle bescheidenheid grote internationale muzikanten die met hem werkten, maar houdt dat knap bescheiden. ‘Deze maakte ik met Mac Demarco. Hij is er niet hoor.’ ‘En deze maakte ik in L.A. met Kenny Beats, het was een avontuur.’ Buiten de tent staat een Rabbit-malloot met een trombone mee te improviseren, tegen de boom liggen twee meiden soezend te genieten en net binnen de rand van de tent doet een stel een gelukzalig Bossanova dansje. Het is goed zo. (AdV)
In het holst van de nacht klinken er ijzige krijsen vanuit de Fuzzy Lop. Vrees niet: het is Heartworms met haar spooky postpunk. Gothy debuut-EP A Comforting Notion kwam begin dit jaar uit op Speedy Wunderground, dat Britse gitaarlabel met sterke postpunkers als Squid en black midi. Ze was één van onze mooiste ontdekkingen op ESNS dit jaar (kijk sessie) en afgelopen mei was haar horror-poëzie op London Calling te horen. Daar klonk frontvrouw Jojo Orms nog een beetje kwetsbaar, iets te pril voor de grote zaal van Paradiso. Of misschien lag het aan het tijdstip.
Na middernacht, dát is wanneer haar nachtmerries huiveringwekkend tot leven komen. Dat wordt bewezen tijdens deze late spot in het tijdschema van Down The Rabbit Hole. Het is alsof ze spookverhalen vertelt rondom een kampvuur, maar dan met een hele hoop venijnige gitaren en een onheilspellende theremin. Zelfs haar dansjes zijn griezelig. Heartworms doet ’t eng goed.
‘I want all the lovely ladies to come to the front…’, roept Orms tegen het publiek voordat ze een van haar meest akelige liedjes inzet. In ‘Consistent Dedication’ zingt ze over een man die zó lelijk is dat-ie zijn eigen oogballen tot moes kauwt. ‘…I want all the ladies to SCREAM with me!’, gaat ze verder. Samen met haar vrouwelijke fans op de voorste rij schreeuwt ze het refrein keer op keer opnieuw, totdat het zijn betekenis lijkt te verliezen. ‘Ugly is the man, he'll chew his eyes / Tumble from the high, full of surprise’. Intens. Ze was haar militaire pakkie thuis vergeten, vertelt ze. Dat houdt haar niet tegen. Tijdens ‘Retributions Of An Awful Life’ dwingt ze het publiek te marcheren. Niemand verzet zich. (LSvH)
Pal naast de Teddy Widder is een heuse lama-parade aan de gang. Die wordt begeleid door een kerel die een trommeltje bespeelt, ergens hoog op een caravan. Gekker dan dit kan het niet worden… zou je denken. Dan ken je de Australische electropopact Confidence Man nog niet! Zangduo Janet Planet en Sugar Bones worden ondersteund op synths en drums door twee mysterieuze gedaantes in gezichtsbedekkende imkerpakken. Hun party-proof danceanthems zorgden al voor heel wat gekkigheid op Lowlands in 2018 en op Pinkpop in 2019. Met nóg meer zelfverzekerdheid staat Confidence Man nu voor de tweede keer op Down The Rabbit Hole. Voor hun opkomst pompt de Macarena alvast de zaal binnen. De sfeer is bepaald. ‘Are you in or are you out? There’s a party at my house’, vragen ze al heupenketsend in ‘What I Like’. In, natuurlijk!
Het lijkt wel een songfestival-act. Non-stop voeren ze de meest hilarische choreografieën uit: van slowmotion moves geïnspireerd door die ene scene uit The Matrix, tot een stoïcijnse uitvoering van de robot. Niks is te over-de-top voor de Australiërs. Vandaar dat ze ook gerust vier keer van outfit wisselen. Bij opkomst zijn ze gekleed in oversized pakken die ze uit de kast van David Byrne lijken te hebben getrokken. Hun schoudervullingen leiden een eigen leven. Een paar nummers dieper in de set en Janet Planet heeft opeens een lichtgevende punt-bh aan. Ook Sugar Bones' schouders flikkeren in alle kleuren van de regenboog. Ze spenderen dus ook aardig wat tijd aan omkleden. Op die momenten verzorgen de twee imkers leipe dance-intermezzo’s, waar het publiek helemaal van uit zijn dak gaat. Als laatste spelen ze hun hit ‘Holiday’. Een track die op elk zomerfeestje thuishoort. Hier doet-ie het in ieder geval goed, want heel de tent gaat total-loss. Minions op stokken en pinātas vliegen door de lucht. Het publiek is net zo gek als Confidence Man. 100% een match. (LSvH)
‘Good morning!’, zegt de Noor Erlend Øye met een dikke grijns op zijn gezicht. Inmiddels is de avondschemering gevallen en begint ’t toch echt wel ongezellig af te koelen bij de Hotot. Daar komt The Whitest Boy Alive wat aan veranderen. Met hun nerdy funk-indietronica is het onbeschaamd dansen geblazen. De band ontstond in 2003 als een zijproject van Kings of Convenience, waar frontman Øye de helft van vormde. Ondertussen is het alweer 14 jaar geleden dat hun laatste plaat Rules uitkwam. De laatste keer dat ze in Nederland speelden, was op Lowlands 2012. Deze show op Down The Rabbit Hole lijkt voorlopig hun enige te zijn in heel 2023. Ja, ’t is een extra-bijzondere dus, dat merk je aan elke seconde. ‘Are you down in the rabbit hole?!’, grapt de frontman.
‘Ce’st La Vie’, dat is de naam van een nieuw liedje dat ze er even tussendoor gooien, maar ook een uitspraak die hun doen en laten perfect beschrijft. De Scandinavische muzieknerds staan er levensgenietend bij. Tijdens het liedje ‘High on the Heels’ zingt Øye: ‘You only need to be more certain what it is you're living for’, en hij wijst bemoedigend het publiek in. Daarna gaat-ie er even bij liggen, met zijn ogen gesloten: ‘Lower the bar to a point you can't possibly fail.’ Nee, hij heeft gelijk: het hoeft ook allemaal niet zo ingewikkeld. Net zoals die simpele riffjes die hij uit zijn gehavende Telecaster weet te toveren. Of dat soepele baslijntje in hun hit ‘Burning’. Dansen doen we toch wel. Vooral tijdens de indrukwekkende synthsolo van Daniel Nentwig. Hij tilt het bakbeest (met enige moeite) op en bespeelt ‘em al staande. Superfunky! (LSvH)
Nou, laat maar zien dan. Zo staat Down The Rabbit Hole aanvankelijk tegenover Tramhaus, de Rotterdamse gitaarband waarover je al berichten hoorde over het platspelen van de Casbah op Best Kept Secret en de X-ray op Lowlands, en dat zonder albumrelease. Met die kennis verwacht je misschien een band die over je heen dendert, met superveel energie en tempo. Niet-lullen-maar-poetsen-punk. Maar zo'n band is Tramhaus nou net niet. Het is een band die je verleidt de soepelheid in je heupen te testen, die je in een slow motion mosh-pit trekt en je uitdaagt niet met je armen over elkaar te staan maar bij te dragen.
Natuurlijk is de lange frontman met het matje - Lucas Jansen - een geweldige blikvanger. Maar Tramhaus is echt een collectief, dat op zijn best is als het achterover gaat hangen in een groove. Zoals in de geweldige single ‘Make It Happen’, een cynische song geïnspireerd op de goedkope stadsslogan van Rotterdam. Goedkoop, omdat het een stad is waar een heleboel mensen aan hun lot worden overgelaten. Mooi om te merken hoe in de tent steeds meer mensen doorhebben waar de band naar toe wil, waar Tramhaus voor staat. Jansen bedankt de Rabbits voor hun bijdrage aan hun grootste show ooit. ‘Twee jaar geleden speelden we onze eerste show voor vijftien man. Nou, laten het er vijfentwintig geweest zijn. Nu staan we hier en dat voelt ongelofelijk.’ Op tweederde van de set durft hij een balanceer-act aan op de rand van het hek en blijken er meer dan genoeg mensen om hem te dragen tijdens een crowdsurf uit het boekje. Tramhaus made it happen. (AdV)
‘Ik zie jullie, ik neem dit niet zomaar voor lief’. Fred Again.. kijkt over zijn synthesizer het grote veld op en ziet dat uit alle hoeken, gaten en konijnenholen mensen toegestroomd zijn voor hem, voor de headliner van de eerste dag. Ongelofelijk als je er over nadenkt. Iets meer dan een jaar geleden nog maar speelde de Britse producer zijn eerste Nederlandse show in de oude zaal van de Melkweg, eind dit jaar trekt ie twee keer Ziggo Dome vol met zijn gloedvolle emo-dance.
Laten we niet vergeten wanneer die eerste show plaatsvond. April 2022, dat betekent: één van de eerste shows waar je weer heen kon na twee jaar culturele lockdown. Ineens kon je weer dansen en mocht je weer echt contact hebben. Precies in die twee elementen ligt de kern van Fred Again..’s werk. Zijn songs beginnen steevast bij vocale fragmenten met intieme teksten die gaan over menselijke connectie. Dat kunnen liedjes zijn van eenzame YouTubers die voor de camera hun ziel uitstorten, een spoken word performer die hij op Insta vond of een vriendin die een voice-note stuurt. Beste voorbeeld is natuurlijk Marea alias The Blessed Madonna, die in het iconische pandemie-nummer ‘We’ve Lost Dancing’ verzucht: ‘Als ik hier doorheen kom, als we dit allemaal overleven, dan wordt alles wat hierna komt… marvellous.’
Natuurlijk heeft Fred Again.. ook bangers, knallers van dancetracks. Opvallend genoeg zitten die voor in de set. ‘Jungle’ bijvoorbeeld, dat hij maakte met Four Tet, en bass-monster ‘Rumble’, met Skrillex. Met die twee unlikely friends stal hij eerder dit jaar de show toen ze Frank Ocean vervingen op Coachella, inclusief een legendarische catwalk ereloopje. Het voelde speels en spontaan, en die sfeer heeft Fred ook om zijn eigen carrière hangen. Van diezelfde Frank Ocean speelt hij een zelfgemaakte mash-up met Moderat’s ‘A New Error’, die hij al had gemaakt vóór Coachella. Spelen is trouwens een relatief begrip, want hoewel het podium vol staat met instrumenten en Fred bijgestaan wordt door één andere muzikant, lijkt het meeste gewoon voorgeprogrammeerd. Maar dat zijn we bij dit type dance-acts ook wel een beetje gewend.
De climax van zijn set - waarin ie zelf trouwens opvallend buiten adem lijkt - is helemaal niet high energy, maar juist tranentrekkend emo. ‘Put your loving arms around me…’, hoort het uitpuilende veld de Duitse zangeres Billie Ray Martin zingen. Het origineel is een euforische 90’s house tune, maar Fred Again.. gaat voor maximale traantjes. (AdV)