The Bells hoeven we vandaag niet te verwachten, en ook niet de manische drumcomputerfrenzy waarmee Jeff Mills al eens de mainstage van Dekmantel afsloot. Het Detroit technoicoon pakt de mic erbij in het Muziekgebouw, om zelf even uit te leggen hoe de vork in de steel steekt: ooit begon hij het project Tomorrow Comes The Harvest met afrobeatlegende Tony Allen uit de drang om on stage te improviseren. Met Allen speelde hij ook al eens op Dekmantel (die show viel wat tegen), na zijn dood zette Mills het project voort met tabla-meester Prahbu Edouard en pianist Jean-Phi Dary, vandaag aangevuld met dwarsfluitiste Rasheeda Ali. Die laatste drie spelen Jazz met hoofdletter J, in losse groove dus. Dat clasht soms op allerlei punten met het spel van Jeff: hij legt een wringende baslijn onder de smooth piano-akkoorden, lijkt de dynamiek niet altijd lekker aan te voelen én zijn drumcomputers klinken wat te hoekig, de mechanische swing van hihats loopt soms net voor de band uit. Toch leidt Mills de dans en moet de rest volgen, simpelweg omdat hij minder wendbaar is en zijn patronen moet inprogrammeren. Jammer, maar de momenten dat ze allevier op één lijn geraken zijn meteen ook vrij sick. Specifiek wanneer Edouard vlugger dan zijn schaduw op de tablas begint te trommelen, het publiek in juichen uitbarst…. En Edouard zijn vingertje opsteekt: sssssst. Juichen doe je achteraf maar, deze muziek vergt opperste concentratie.
De concertavonden van dancefestival Dekmantel zijn als twee avonden muzikaal Zomergasten: zappen tussen hoekstenen van de dansvloer, pioniers die de halve Dekmantel-lineup hebben gevormd, artiesten die dj’s luisteren wanneer ze even niet aan de dansvloer hoeven te denken en improvisatiesessies van grote helden.
Wow, Dekmantel-darling Olf van Elden alias Interstellar Funk heeft een uur aan nieuw werk gecomponeerd, speciaal voor deze setting en dit moment. We kennen ‘m van dj-sets vol onderkoelde wave en bedwelmende xtc-house, op het label van Dekmantel bracht hij ook al eens een album uit, maar dit is totaal andere koek. Op de woensdagavond in het Muziekgebouw staat-ie tussen de bloedrode strobes met spookachtige ambient vol zoemende snaar-synths, ijle minimal piano, spooky orgelklanken en een robotkoor. Qua klankwereld doet het wel wat aan Koreless denken, en dat is een groot compliment. Breng deze muziek alsjeblieft uit, Olf!
Luister: Into The Echo
Ik ken mensen die, elke ochtend op het moment dat ze hun wekker uitslaan, automatisch de muziek van Nala Sinephro laten afspelen op hun speakers. Die mensen hebben het goed bekeken, want dankzij haar ambient jazz stap je altijd met het goede been uit bed. Live focust de Carribisch-Belgische componiste/harpiste minder op ambient en meer op jazz: na een klaterende notenregen op harp vallen haar bandleden in voor een uur durende improvisatie, en vooral het gefeak van de basssynthman is weergaloos vet.
Het is afdwaalmuziek in de beste zin van het woord: je kunt je gedachten de vrije loop geven, zoals zij dat in hun samenspel ook doen.
Luister: Space 1.8
Mooi hoor, die zalvende ambient-soundscapes die je op de donderdag van Dekmantel in het Muziekgebouw kunt horen. Maar gaapgaap, zo zonder kicks voel je wel een stuk sneller dat het bedtijd begint te worden (… wij hebben er ook een werkdag opzitten, hè). Geen probleem bij de Amerikaanse Rachika Nayar, want in haar composities gebeurt genoeg om je bij de les te houden. Het ene moment haperende ritmes en schurende ambient-ruis, het volgende moment boksen synth arpeggio’s en laagjes gitaar tegen elkaar op. Alsof Danny L Harle een moppie postrock staat te spelen?!
Luister: Heaven Come Crashing
Was je vorig jaar op Lowlands, en zag je Sevdaliza daar Gigi D’Agostino en The Prodigy draaien tijdens een dj-set? Zag je haar bij de Dekmantel mainstage, tevreden dansend bij Job Jobse in de booth? Dan komt dit vast niet als een verrassing, maar in het Muziekgebouw aan ’t IJ blijkt: de zangeres is een nieuwe kant opgedreven. Haar liedjes klinken een stuk dancier en four-to-the-floor met Bakermat-achtige pianohouse (?!) en ook Jersey club-kicks. Die track die ze maakte met de helft van Tale Of Us speelt ze ook (met creepy robot-visuals). Een moddervette track op een festival voor 15.000 man, maar bij de Dekmantel-openingsconcerten voelt zo’n bigroom-technoknaller toch een beetje als vloeken in de kerk.
Lucrecia Dalt uit Colombia verweeft de muziek van haar jeugd, bolero’s om precies te zijn, met buitenaardse elementen en modulaire synths, vertelde ze al in dit interview met 3voor12. Live gaat dat gepaard met de nodige portie humor, en vooral een giga-lijpo van een drummer die zijn hi-hat en snare als parasolletjes boven zijn hoofd heeft hangen en zijn tong uit zijn mond, terwijl hij manisch op zijn bonga’s trommelt. Dalt zelf gooit weer allerlei spacey echo’s over zijn percussie. Het klinkt inderdaad buitenaards cool.
Luister: ¡Ay!
Hè? Hudson Mohawke zou toch live spelen? Maar hoezo staat de beste man dan achter de CDJ’s? Niet de drummer en toetsenist die hij in 2015 mee had naar Lowlands, zelfs niet de laptop en elektronica set-up die hij een lange tijd meetorste. Dik tien jaar geleden was-ie een hele grote meneer met z'n EDM-trap, scoorde nog een giga-hit met Lunice als TNGHT en productiecredits op een handvol Kanye-platen, maar vervolgens verdween hij een beetje van de radar. Zo'n beetje tot z'n laatste plaat Cry Sugar vol rave-suikerspinnen (die precies uitkwam toen hij geheel per ongeluk de grappigste TikTok-viral ooit pakte). Wandel je Parallel binnen in de verwachting dat de Schot die laatste plaat (live) vertolkt, dan mag je je gerust effe begoocheld voelen. Niet te lang trouwens, want een Hudson Mohawke (dj-set) is gewoon hartstikke leuk. Heel veel Grote Tunes, van z’n eigen Cry Sugar-tracks tot flarden Omar S, A-Teens, VTSS en Jersey club, en alleen al z’n weirdo-dansvloerbom met Nikki Nair ‘Set The Roof’ een keer in de club horen maakt het méér dan goed.
Luister: 'Set The Roof'