Wow. Zie je dat? Hoe de doorschijnende, meterslange, lichtroze lakens worden gegrepen door de wind en zachtjes heen en weer wapperen? Ze hangen hoog in de bomen, en naarmate de avond valt veranderen ze in een glinsterende groep spoken, een lichtdesign zoals je dat nog nooit hebt gezien op een dancefestival. Het is werkelijk magnifiek. Daartussen staat een minuscuul podiumpje gebouwd, maar eerlijk, het voelt alsof we hier met zijn honderden op de allersickste illegale bosrave staan te dansen, diep in het Tilburgse MOB-Complex.
Dit bos is het domein van Eris Drew en Octo Octa uit Chicago. Hun liefde voor knetterende, oldschool house en raveplaten wordt slechts overtroffen door de liefde die ze voor elkaar hebben. Maar echt: onlangs nog schreven ze muzikale liefdesbrieven aan elkaar, en dat werd hun nieuwe split single. Ze stonden vorige maand nog primetime in de Bravo op Lowlands én headlineden samen Dekmantel, dus het is bijna ongelooflijk om te beseffen dat ze hier al een week in het bos rondlopen om zelf die stage in elkaar te timmeren. En ze nodigden bevriende dj’s uit om twee dagen met hen te draaien. Terwijl de sassy Portugese dj Ketia draait, loopt Drew al kriskras tussen de bomen door om bij ravers in de oren te gluren. Wat, draag je geen gehoorbescherming? Hier, heb je een setje oordopjes. Staat de New Yorkse Russell E.L. Butler even later broeierige minimal house te draaien, dan staat Octo Octa glunderend naast hen mee te swingen. Te cute!
Zo opereert het unieke Tilburgse dancefestival Draaimolen: ze geven een gedeelte van het programma uit handen aan artiesten en organisaties. Even verderop stuit je op een reuzenvoetafdruk van een kuil waar het Berlijnse queercollectief Herrensauna met de scepter zwaait. Daar valt Badsista al vroeg op, een Braziliaanse die nasty lyrics uit haar thuisland op elkaar laat botsen, overstuurde, schelle zang die klinkt alsof-ie op een brakke telefoonlijn is ingeschreeuwd. Daaronder legt ze stevige kicks, piepende sirenes, gunshots. Laten we het baile techno noemen. Voor haar neus hangt een megalomaan grid boven de kuil, dat in de nacht bliksemschichten lijkt te geleiden en tijdens het openingsconcert gisteren de hoofdrol kreeg. Keer je om en sla je linksom na de vlindertuin, dan beland je bij een gigantische roestige monoliet van het Rotterdamse label Nous’Klaer, een imponerend ding dat eruitziet alsof hij er al maanden staat. Waar zie je nou zo’n onderscheidend, smaakvol podiumdesign? Nergens! Bovendien zijn er in grote gedeelten van het MOB-Complex nauwelijks hekken te zien, waardoor je écht het gevoel hebt dat je kunt ronddolen in het bos. Precies het gevoel dat je hoopt te bereiken op een dancefestival.