S10: ‘Hoe ga ik het in deze maatschappij redden als ik niet eens een Excel-sheet kan maken?’ S10: ‘Hoe ga ik het in deze maatschappij redden als ik niet eens een Excel-sheet kan maken?’

Twee uur na het interview belt S10 nog eens. ‘Hey..… ik was een beetje van slag… want ik had niet het gevoel dat ik alles heb gezegd wat ik wilde zeggen over het album. Waar het op neerkomt: mijn eerste albums waren een af verhaal, waarmee ik terugblikte op een bepaalde tijd. Dit album? Ik zit er nog middenin, ik leef op dit moment die liedjes heel erg. Daar horen allerlei dingen bij: jong en onbezonnen leven, seks, voor het eerst naar de club gaan, voor het eerst vriendengroepen hebben om mee op pad te gaan, maar ook nog heel erg bang en onzeker kunnen zijn. Is dit dan hoe het is om jong te zijn? Hoe zit het allemaal?’

Want, zo vertelde Stien den Hollander (21) een paar uur eerder in haar huisje in de Jordaan: ze heeft voor het eerst het gevoel dat ze jong mág zijn. Als tiener worstelde ze met allerlei issues die het leven veel te zwaar en groot maakten (ze vertelde er uitgebreid over in de documentaire die wij maakten) en daarna begon al heel snel een hele serieuze carrière die vroeg om een volwassen mindset. In die tijd was ze best een huismus, maar sinds ze hier in Amsterdam woont en een hele vriendengroep om zich heen heeft verzameld? Sindsdien is de stad haar speeltuin.

Dat hoor je ook wel op haar dit weekend verschenen album Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Mij Denkt: naast liefdevolle ballads en duistere elektronische songs staat er ook een heus seksanthem op (‘Duik Diep’) en een liedje over de hele nacht dansen en een one night stand mee naar huis slepen (‘Dans Mij Naar Huis’). Telkens weer klinken four to the floor-kicks waarop je de vuist in de lucht kunt gooien. Lachend: ‘Als ik met producers de studio in ging, was de insteek wel: “Maak iets wat helemaal kwijt gaat.”’

De nieuwe levensfase begon in coronatijd. ‘Ik organiseerde illegale huisfeestjes. Ik had andere gordijnen opgehangen zodat niemand naar binnen kon kijken, en gaf dan silent disco-feestjes. Echt fuuuuucking leuk. Een vriend nam een dj-set mee. Wij de hele tijd cocktails maken en muziek luisteren. Toen kwam ik erachter dat ik best wel een goede feestorganisator ben.’

Zul je altijd zien: een van die feestjes kreeg het halve feest corona. Dus ontstond een gezamenlijke appgroep om snotneus-updates te geven, ze gingen via Zoom samen domme tv-series kijken, en zodra de samenleving weer opende, zagen ze elkaar telkens weer op festivals. In die vriendengroep zitten zoal: haar manager Froukje Bouma (hierna ‘Froukje’ genoemd), die andere Froukje (hierna ‘Frok’), zangeres Bente, zangeres Maan. Ze gingen samen kamperen, samen op vakantie in Barcelona, samen naar Skatecafé om de bloemetjes buiten te zetten. Gewoon, wat je met vrienden doet. ‘Het is een hele leuke levensfase die ik hiervoor nog helemaal niet zo goed kende. We gaan veel uit. Ik vind het gewoon superleuk om te dansen. Goede dj’s vind ik heel vet. En die avonden kunnen ineens één groot avontuur worden waar duizend dingen gebeuren, en we drie dagen lang over kunnen lachen. Dat is zoveel gebeurd in het afgelopen jaar. Je maakt allerlei grappige, weirde dingen mee.’

(lees verder na de video)

Zoals wat?
‘Nou, we waren met z’n allen op een camping, zaten in een jacuzzi, en opeens kwam er zo’n man bij ons staan. Theo, hij had een satékraam genaamd Satheo. Hij had zo’n lage Amsterdamse stem en ging ongevraagd zijn hele leven vertellen. Hij vertelde over zijn seksleven, hij vertelde dat hij ook in de porno zat. Die man zien wij nu dus steeds heel vaak omdat hij telkens weer met zo’n kraam ergens staat. Er zijn heel veel mensen die zo in een flits voorbij komen.’

Het album gaat heel erg over tijd: de tijd gaat ontzettend snel, en tegelijkertijd ben je nog ontzettend jong. ‘Ik ben ook nog maar een kind’, zing je ergens zelfs.
‘Ja, dat gevoel kan me heel erg overvallen. Soms kan ineens in een fractie van een seconde al het gewicht van de hele wereld op mijn schouders vallen. Dan kan ik ineens voelen dat ik op een planeet woon, in een stad, ik zoom helemaal uit. Dan denk ik: “Hallo, maar ik ben nog maar een kind!” Ik word heel erg serieus genomen, al vanaf het moment dat ik ben begonnen, dat dwing ik ook af. Ik wíl dat mensen me serieus benaderen. Maar als dingen een beetje heet onder mijn voeten worden, dan denk ik: “Ja huh huh, ik ben fucking 21. What the fuck moet ik allemaal doen?!” Altijd komt dan dezelfde zin terug in mijn leven: ik ben bang omdat ik niet weet hoe Excel werkt. Ik kan niet eens een Excel-sheet maken! Hoe ga ik het in deze maatschappij redden als ik niet eens een Excel-sheet kan maken?’ Giechel. ‘En dan waait die gedachte weer over.’

‘Alles is te snel, alles is te groot’, zing je in ‘Jupiter’. Wanneer voelde je je voor het laatst zo?
‘Toen ik met Frok in de AFAS Live speelde, afgelopen weekend. Toen ik naar de show keek en meedeed. Ik dacht gewoon: ik moet hier ook staan binnenkort. [S10 speelt op 28 april 2023 in de AFAS Live]. Kunnen de mensen me wel horen? Kunnen de mensen me wel zien? Ik vind het eigenlijk veel gezelliger om backstage samen te eten dan hierzo te staan, ik vind het ook best wel eng, iedereen kijkt naar ons, mijn album komt bijna uit… Ik was er die dag even opeens heel erg verdrietig over. Ik vind het heel erg vet, maar wat als mensen het ineens niet vet vinden? Wat als…. wat als ik het ineens zelf ook niet meer vet vind? Daar gaat “Eenzame Hoogte” voor mij ook wel over, dat ik het allemaal vrij spannend vind hoe het nu verder moet met mij, met mijn carrière en mijn leven. Maar het gaat zoals het gaat, ik moet er niet teveel stress om te hebben.

‘Ik vind het best wel heftig dat ik zulke grote beslissingen moet maken. Zoals zelf een AFAS Live-show doen. Dan moet je de beslissingen gaan maken: wat wil je op zo’n podium doen? Wat wil je dan AAN? Wat wil ik de mensen geven als ze naar me toe komen en wat willen de mensen bij me halen? Dat soort gedachtes kunnen me helemaal gek maken soms. Dat het zo groot is geworden is fucking vet, maar ja… misschien is het wel te groot? Had ik commercieel moeten gaan en de weg in moeten slaan van radiosingles? Had ik daarop moeten focussen? Heb ik de juiste keuze gemaakt door dat niet te doen? Met de muziek zelf weet ik het eigenlijk altijd wel zeker. Maar de business-beslissingen daarbuiten.. dat is best wel huge voor mij.’

Dat snap ik. Want het gaat om veel mensen, het gaat om veel geld. Als ik zou zien hoeveel een eigen productie in de AFAS Live kost, zou ik me waarschijnlijk kapotschrikken. En dat hangt helemaal op jouw naam.
‘Jajajajaja!’

Kun je daar achteraf met Frok over praten?
‘Zeker. We zien de wereld vaak door dezelfde bril. Ook met onze manager Froukje Bouma. We kunnen overal een geintje van maken en dat houdt ons ook wel op de been, we nemen het allemaal niet al te serieus. En terwijl we samen op het podium stonden, konden we ook echt genieten. Ik keek haar aan en wist: “Wij zijn hier gelukkig even met z’n tweeën dit aan het doen.” Dat geeft me veiligheid.’

(lees verder na de video)

Over grote podia gesproken: ik kan me voorstellen dat het Songfestival ook heel intens was. Je bent daar een paar maanden zó hard op aan het werken. Zeker in Nederland ben je een paar weken lang de allerbelangrijkste artiest óóit, alle roddelbladen schrijven over je, iedereen heeft een mening over je. En zodra het voorbij is, is het opeens voorbij.
‘Het deelnemen was voor mij zo overzichtelijk en duidelijk, en ik ga heel lekker op die duidelijkheid. Het tijdschema ligt van minuut tot minuut vast, ik hoefde nergens over na te denken, hoefde niet eens mijn was van de grond af te hallen, ik hoefde alleen maar te doen wat ik moest doen. Maar je bent inderdaad nummer 1 mediaprioriteit, dus je bent ook constant bezig met: niet uitglijden, niet iets stoms zeggen, niet over je heen laten lopen. Die druk, en dat heb ik me in het moment niet zo heel erg beseft, is heel heftig. Ik ging het lichamelijk voelen.’

Op welke manier?
‘Ik had in Turijn best veel last van druk op mijn borst, en van verkoudheid. Ik wist dat dat mentaal was en door de stress kwam, dus zei dingen zoals: “Ik ga nu dit ijsje opeten, en zodra-ie op is, ben ik niet meer verkouden.” En die druk op mijn borst, dat deel je dan liever niet met de buitenwereld want dan wordt dat zo’n stresspunt voor heel veel mensen. “Kan ze het wel aan?!”
‘In Turijn ben je een soort Disney-figuur in Disneyland. Dus overal waar je komt willen heel veel mensen met je op de foto, het is echt insane. Je bent maar een klein pionnetje in het Songfestival, maar tot de finale voorbij is, ben je even heel belangrijk. Op het moment dat Oekraïne had gewonnen, gingen de TL-lichten aan in de zaal, en kun je weer opdonderen naar huis.’ Ze lacht smakelijk. ‘Ik dacht echt: dit méén je niet?! Froukje en ik keken elkaar aan: wij gaan maar weer, we moeten hier weg. We willen naar huis! Op het vliegveld in Turijn was er nog een chaotische situatie met allemaal fans, en we werden al gewaarschuwd:  het kan nogal druk zijn op Schiphol, bereid je daarop voor. We hadden vier bewakers mee, iedereen had een formatie om me heen gemaakt zodat mensen me niet zomaar konden aanraken – want dat gebeurde vaak, dat mensen op me afvlogen. Nou, wij lopen in die formatie de aankomsthal van Schiphol in en…. er was gewoon NIEMAND.’ Giechel. ‘Froukje en ik keken elkaar zo aan: oh ja we zijn weer terug in Nederland, mensen geven gewoon geen fok hier. We gaan gewoon lekker naar huis. Het was zo’n grappig moment! Ik ben de taxi in gestapt, kwam weer hier thuis en dacht: oké, wat gaan we nu doen? De druk viel ineens weg, maar het had wel veel indruk op me gemaakt.’

In eerste instantie ging het albumproces behoorlijk moeizaam. ‘Ik heb het vorige kalenderjaar in totaal zo’n vijf liedjes gemaakt. Ik was totaal leeg, ik had niets om over te schrijven. Maar ik heb wel “Adem Je In” gemaakt en “De Diepte”. Ik ging met Sam [haar vaste producer Sim Fane] naar Zweden, twee weken in de studio zitten. Nou, ik kwam elke keer weer in de studio en dacht: fucking hell, wat moet ik nou schrijven?!’

Totdat Stien kennismaakte met August Vinberg, een Zweedse producer en songwriter, met wie ze meteen een klik had. Meermaals trok ze naar Stockholm om met hem te werken. ‘Ik voelde meteen: dit is mijn guy. Ik durfde weer te schrijven omdat August me niet verstond. En daardoor durfde ik het ook weer bij Sam.’

Je durfde niet meer?!
‘Nee, ik durfde niet meer te schrijven. Ik dacht: “What the fuck heb ik nog te vertellen? Niks. Moet Sam dat gezeik van me weer aanhoren. Ze willen allemaal een hit, en ik kan helemaal geen hit maken.” Terwijl helemaal niemand een hit van mij wilde, hoor. Ik wil gewoon weirde shit maken. Maar durfde ook niet meer te delen wat er op mijn hart lag. Dan gaan mensen daar weer vragen over stellen, terwijl dat privé is. Met ‘Adem Je In’ en ‘De Diepte’ gingen ze altijd vragen: waar gáát het dan over? Nou, en dan zal ik heel eerlijk zijn, dan gingen we een pr-praatje houden.’ Ze zet een stemmetje op: ‘Ik heb dus een thuis gevonden…’ Lachend. ‘Ja, ik heb wel duizend dingen gevonden in het leven naast een thuis! Er zitten in mijn muziek zóveel verhalen die helemaal niemand van mij hoeft te weten. Ik vond dat heel moeilijk, ik werd er een beetje dwars van.’

Dat is lastig, hè? Je kunst mag op zichzelf staan, maar om je muziek te verkopen moet je er wel over praten.
‘Ja, en dat gedeelte van artiestzijn snáp ik ook heel goed. Maar dan heb ik allemaal domme journalisten aan de lijn die meteen vragen: “Hoor je nog stemmen in je hoofd?” Nou eh… goeie vraag…. Mag ik misschien eerst je naam weten? Het werd allemaal steeds onpersoonlijker. Ik weet dondersgoed wat mijn verhaal en leven zijn, maar hoe moet ik dat uitleggen in een liedje zonder dat mensen al mijn geheimen willen ontrafelen? Zonder dat ze me gaan vragen om over dingen te praten waar ik helemaal niet over wíl praten behalve via mijn liedjes? Dat vind ik nog steeds best lastig. Maar goed, ik kreeg mijn vertrouwen terug, ik snapte dat ik mezelf helemaal niet hoef te verkopen aan de wereld, dat ik geen product ben geworden. Toen ik dat realiseerde, heb ik in anderhalve maand dat hele album afgemaakt. Daarna was het afmaakproces superleuk. Ik heb een synthesizer gekocht, de Jupiter, daarmee heb ik zelf hier en daar stiekem wat dingen gespeeld. Ik ben echt geen producer, maar wilde wel meer involved zijn in de manier hoe dingen klonken.’

Een hoogtepunt op het album is ‘Soms’, waar Stien schuilt onder de dekens bij lieve vrienden als manager Froukje Bouma, maar ook Wende Snijders en haar vriend Wouter van Ransbeek (die haar Songfestival-performance regisseerde). ‘Ik heb een periode heel veel aan hen gehad, me heel veilig bij hen gevoeld. Ik deel álles met hen wat ik denk, wil, voel, wat me interesseert in mijn leven. Zonder schaamte. Ze weten alles van mij, tot aan de bedpartners aan toe. Dat heeft me heel erg in de juiste richting geholpen voor het volwassen mens dat ik later word.’

Welke schaamte moest je overwinnen?
‘Sowieso over seks praten, dat heb ik nooit gekund, en ik moet nog steeds wel blozen als ik erover praat. Maar het is wél belangrijk om erover te kunnen praten. En breder dan dat: Wende en Wouter dagen me uit om echt mezelf te kunnen zijn. Ze zetten me heel erg in mijn kracht, zien me voor wie ik ben. Dat heb ik ook heel lang niet zo ervaren, en daar was ik heel ongelukkig over: weet iemand wel wie ik ben? Als je iemand tot in de details kent, dan vergeet je diegene ook niet. Dat is waar de plaat heel erg over gaat. Ik wil wel dat de mensen waarvan ik hou, zich gezien voelen door mij. Dat ik iets voor mijn vrienden kan betekenen. Dát is wat ik wil.

‘Het begon met ‘Jupiter’, een liefdesliedje voor mijn hele lieve ex. Hij vroeg aan me: ga je dan ook een liedje over me schrijven? Nou, misschien wel, maar dat is helemaal niet aan jou, misschien hou ik het lekker voor mezelf. Toen bedacht ik die zin: “Alles gaat weer voorbij, alles wat ik ken, maar ik besta voor altijd zolang jij aan me denkt.” Die titel… dat is PRECIES wat ik bedoel hoe ik dit album insteek. Het gaat allemaal voorbij, ik weet niet wat er mij te gebeuren staat, maar hij blijft altijd voor mij bestaan. Ook al zien we elkaar niet. Want ik denk aan hem, hij heeft me gevormd voor de rest van mijn leven. Je blijft bestaan in de details die je achterlaat in je leven.’