Lena Hessels legt de lat angstaanjagend hoog Lena Hessels legt de lat angstaanjagend hoog

‘Sorry…’ Lena Hessels (21) veegt beschroomd in haar ogen. Ze zit nog geen drie minuten. Het interview is nog niet eens echt begonnen, hier in de Pippi Langkous-villa in Wormer waar haar ouders wonen. Maar dikke tranen rollen over haar wangen. ‘De afgelopen maanden waren gewoon heel zwaar’, zucht ze.

Vol overtuiging maakte ze vorig jaar de geweldige EP if not now, die nu uit is. Daarop klinken vier duistere elektronische popliedjes, trefzeker geproduceerd met overstuurde sub-bassen die opbotsen tegen weelderige strijkersarrangementen. In ‘take me home’ hoor je hoe Lena tegen de muren van dit huis staat te bonken, ‘crown’ zit vol gierende synths, en Hessels heeft een oor voor sterke refreinen. De referenties: FKA twigs, Sevdaliza, dat werk. Lena Hessels kan een popster worden, dat weet ze zeker. ‘Ik denk dat ik dat al wist vanaf mijn achtste’, grinnikt ze.

Maar de maanden nadat ze if not now maakte, kwam de vertwijfeling: hoe moet Lena groeien, als ze nauwelijks shows kan spelen door de pandemie? Besta je wel echt als artiest, als je niet op het podium kan staan? Lena wordt al emotioneel als ze eraan denkt, en wie goed luistert, hoort die vertwijfeling ook al in haar liedjes. In EP-opener ‘questions’ weet ze helemaal niks meer zeker, in afsluiter ‘mare’ wordt ze gekweld door paniekerige dromen over haar faalangst.

‘Oef, emoties…’ Lena wrijft nog eens wat tranen weg. ‘Ik wil niet twee uur lang gaan zitten snotteren… maar ik ben heel perfectionistisch en streng tegenover mezelf. En mijn muziek is heel anders dan de muziek van de kringen waarin ik ben opgegroeid, en waarin ik me nu begeef. Het voelt als een uitdaging om iets ánders te doen dan wat mijn vader heeft gedaan, wat Tender doet, wat Willem en Pip doen.’

Voor de duidelijkheid: Tender, dat is Tender Blom. Hij is gitarist in de band van zijn zus Pip Blom en de producer van Lena’s muziek, maar ze hebben ook een relatie. Lena woont met Tender samen in huize Blom: boven hen woont Nederrockster Pip Blom samen met Willem Smit (Personal Trainer), onder wonen ouders Erwin Blom en Leonieke Daalder (die ooit aan het wieg van 3voor12 stonden, en Erwin speelde ook in de band Eton Crop).

Lena heeft ook een vader die in kleine kringen wereldberoemd is: Terrie Hessels, gitarist van de sensationele experimentele band The Ex. ‘Iedereen in mijn omgeving is heel succesvol in wat hij doet. Mijn vader doet dit al fucking veertig jaar. Dat is heel cool!’ Maar het is dan wel iets moeilijker om aan te modderen, vertelt ze. Lena legt de lat héél hoog voor zichzelf.

Muziek maken was altijd al haar roeping. ‘Toen ik als klein meisje uit eten ging met mijn ouders, liep ik ook altijd naar andere tafels toe om liedjes voor onbekenden te zingen. Het allereerste liedje dat ik ooit opnam – ik was 9 –, heb ik op dertig cd’s gebrand voor al mijn klasgenoten. En de eerste keer dat ik op het podium stond? Waarschijnlijk was ik 8, in Ethiopië.’ Er is beeldmateriaal van hoe ze daar in Addis Abeba, voor een publiek van honderden mensen, met een dikke glimlach de microfoon vasthoudt, de tekst op een spiekbriefje in haar hand, en haar vader beretrots achter haar.

Want altijd al was het vanzelfsprekend dat Lena zoveel mogelijk mee op tour ging met The Ex. ‘Anders zat ik hier alleen thuis, dat kon natuurlijk ook niet. Ik ben nu 21, ik ben 21 keer in Ethiopië geweest, en ik vond het als kind al heerlijk. Ik heb zoveel sicke concerten gezien van hele abstracte jazz. Nu pas kom ik erachter hoe bijzonder dat eigenlijk is. Het ging vanzelf, ik heb er nooit echt bij stilgestaan. Toen ik 12 was, speelde The Ex met Getatchew Mekuria in het National Theatre van Addis Abeba, dé plek om te spelen in Ethiopië. Bij het laatste nummer gingen mijn beste vriendin en ik snel nog even dansen op het podium, en toen ging de hele zaal óók dansen. Ik heb nog heel goed in mijn hoofd dat dat heel cool was. En ohhhh, de eerste keer dat ik in Paradiso speelde, op het festival van The Ex. Midden op het programma in de grote zaal zong ik een Taylor Swift-liedje.’ Ze giechelt. ‘Als ik daaraan terugdenk, denk ik: “Oh!.. My!.. God!” Maar het was toen heel natuurlijk voor mij om op dat podium te staan.’

Het hield echter niet op wanneer de tourbus was volgeladen en Terrie en Lena weer naar huis gingen: dat grote Pippi Langkous-achtige huis waar we nu zitten, dat is de Witte Villa. In de jaren tachtig kraakte vader Hessels het huis, en het werd een landelijk bolwerk van punk en allerlei dwarse muziekmensen. Er slapen regelmatig Ethiopische muzikanten die Terrie naar Nederland haalt. Thurston Moore van Sonic Youth komt er nog altijd regelmatig over de vloer. De legendarische freejazzdrummer Han Bennink is er vaste gast. ‘Al mijn grootouders zijn overleden, dus Han is echt een soort opa voor mij. Hij is het kleinste kind dat ik ken en de oudste man. Hij doet altijd precies waar hij zin in heeft, wat hij voelt. Daarin is hij heel radicaal, hij is heel erg een KUNSTENAAR. Op mijn verjaardagsfeestjes speelt hij vaak een drumsolo. Heel leuk!’

Maar op haar zestiende werd het Lena even iets teveel. ‘Dan wil je gewoon je eigen wereld. Toen pas merkte ik hoe groot het leven van mijn ouders was in mijn leven, hoe hun ritme ook mijn ritme bepaalde. Ugh, ik wil mijn eigen ding doen! Want weet je wat ik het moeilijkste vind? Buitenstaanders hebben al een idee hebben van wat ik doe: “Lena Hessels is de dochter van, ze is hierin opgegroeid, dus dit en dat...” Ik doe dit helemaal zélf, en ik doe hier álles aan.’

In het vierde jaar van haar middelbare schooltijd ging het bovendien even ‘mwèh’. ‘School is een groot gedeelte van je leven, ik had daardoor helemaal geen ruimte om aan muziek te werken en ik had het daar echt héél moeilijk mee. Ik zat middenin de puberteit, voelde me sowieso fucking weird en was helemaal in de war. Toen heb ik besloten: Lena, je gaat zo snel mogelijk de middelbare school afmaken. Dan ga je je een maand opsluiten om muziek op te nemen. Kijken of je het kan.’ Dat werd haar debuut-EP Billow. ‘Maar daarop hield ik nog rekening met iedereen: mijn vrienden moeten het een soort van cool vinden, mijn vader ook, alle mensen die ik ken ook en ik ook eigenlijk nog wel… soort van…’

Nu wil ze met niemand meer rekening houden, behalve met zichzelf. Daarom gooide ze vorig jaar een EP in de prullenbak die ze met indie-producer Casper van der Lans maakte (o.a. Korfbal, The Homesick, Steve French, Pip Blom, Teddy’s Hit en Personal Trainer): te gitaargedreven, te rocky. Daarom liep een samenwerking met Jameszoo uiteindelijk op niks uit. En daarom werkt het nu zo goed met Tender Blom als producer. ‘We hebben in hele korte tijd een heleboel muziek gemaakt. Ik zag alles heel helder voor me, opeens voelde ik nauwelijks twijfel. En als ik achteraf alsnog begin te twijfelen? Dan is Tender heel goed in de peptalks. Ik voel me nu fragiel omdat ik zo open sta, denk ik. Alles raakt me veel harder. Maar ik weet honderd procent zeker dat het weer goedkomt, en ik juist hieruit kan putten om weer hele mooie dingen te maken. Weet je wat het voornaamste is dat ik wil meenemen van de omgeving waarin ik ben opgegroeid? Dat je moet doen wat je wíl doen, zonder concessies.’