Frontman Colin van Eeckhout wisselt ijzingwekkend geschreeuw af met zijn prachtige, lijzige kopstem, de gitaren schakelen van vernietigende feedback naar haast timide, ingetogen spel. Amenra stort de vroege vogels vanmorgen in de duisternis, maar wie zich daaraan overgeeft komt gelouterd uit deze extreme zondagsmis.
>>> lees verder
Best Kept Secret 2022 zit erop. Tijd om de score op te maken: welke acts maakten het waar? De afsluitende show van Nick Cave and the Bad Seeds was een emotionele piek voor het festival, Fontaines D.C. solliciteerden naar headline-status, het Rotterdamse Tramhaus trashde de Casbah en voormalig Savages-frontvrouw Jehnny Beth domineerde BKS op haar lakleren hakken. Dit zijn onze 25 hoogtepunten van dit jaar.
13. Amenra
12. Sampa The Great
Black en female empowerment vormen de kern van haar krachtige hiphop met vleugjes neo soul en R&B. Als een leeuwin deint de rapper over het podium terwijl ze naast opzwepende beats ons ook af en toe een levenswijsheid toestopt.
11. Genesis Owusu
Genesis Owusu schudt de fraaie soulmelodieën uit zijn mouw, maar hij heeft ook staccato punkliedjes met drumcomputer op zijn repertoire. Een band heeft hij niet, al het budget is op aan die drie boomlange hypefiguren, waarvan er twee inmiddels over het publiek surfen. Het catchy ‘I Don’t Need You’ wordt door de hele zaal meegescandeerd, direct gevolgd door een stukje van Souljah Boy’s ‘Crank That’, gewoon voor de lol. Want ja, er mag wel degelijk gelachen worden. Echt gelachen.
>>> lees verder
10. Porridge Radio
Porridge Radio is puur, rauw en komt vooral heel hard binnen. Margolin maakt nauwelijks contact met haar publiek en met dichtgeknepen ogen kronkelt ze over het podium. De mantra-achtige teksten nestelen zich hardnekkig in je hersenpan en zijn doordrenkt met emotie. Het is van die melancholische indierock met een zwart randje.
>>> lees verder
9. Kikagaku Moyo
De band beheerst de kunst van het gaspedaal loslaten als geen ander. Met spaarzame drums en goed geplaatste percussie kun je niet veel anders dan helemaal opgaan in de rust. Ben je net op de bodem aanbeland, dan zullen deze Japanners je op het juiste moment weer naar de oppervlakte halen.
>>> lees verder
8. Big Thief
Wie vijf minuten voor de show goed kijkt, ziet de vier van Big Thief een grouphug doen in de coulissen. Niet 10 seconden, niet 30, maar echt minutenlang een innige knuffel waarbij ze hun schedels bijna tegen elkaar aan laten rusten en de armen in elkaar vervlochten blijven. Wat zouden ze zeggen? Zouden ze gewoon de set doorspreken? ‘Vergeet je niet je G-snaar te stemmen, ouwe Buckie?’ Nee, hoe cheesy dat ook klinkt: ze zien er eerder uit als vier soulmates die voor elkaar door het vuur zouden gaan.
7. The Strokes
Zit-ie nou aan de heroïne? Of is-ie ons gewoon onwijs aan het fucken? Julian Casablancas 'rijdt op de draak', zegt-ie, zwalkt over het podium als een ongeleid projectiel, en de rest van de band ziet er al net zo vercrackt uit. Maar verdomme, wat spelen ze strak, en wat zijn die nummers toch goed. Iedereen hier is even net zo oud als de eerste keer dat ze The Strokes ontdekten
>>> lees verder
6. Tramhaus
Dikke, gillende no-wave gemengd met de kille, gedreven coolness van de postpunk. Met die combinatie heeft Tramhaus puur goud in handen. De constante spanning van de repeterende gitaarlijnen zijn gekmakend, zanger Lukas Jansen spreekzingt met het soort hoon waar Johnny Rotten trots op zou zijn en die solide ritmesectie van drummer en bassiste verankert de nummers.
>>> lees verder
©
Richenne Zeebregts
Hoe zou King Gizzard & The Lizard Wizard hun setlist samenstellen? Vandaag op Best Kept Secret speelt de band maar twee nummers uit de vorige show, en twee andere van de dag ervoor. Zou Stu MacKenzie een Excel-sheet bijhouden waarin hij alle songs van al die 85 albums in moods indeelt? Freaky, microtonal, hit en dan op shuffle met een zelfontwikkeld algoritme?
©
Jelmer de Haas
Beth kent het klappen van de zweep. Jarenlang was ze de frontvrouw van de compromisloze postpunkband Savages, en ook toen stond ze te boek als intense blikvanger. Meedogenloos en krachtig, en tegelijkertijd vrouwelijk en sensueel. Dat contact zit vandaag in alles. De strak gelakte haren versus de lakleren naaldhakken, de wijze waarop ze haar lichaam beweegt op haar duistere pop noire. De seksualiteit spat er vanaf, maar laat één ding duidelijk zijn: Beth is in totale controle, als een duistere pop-dominatrix.
©
Jelmer de Haas
Ze speelt zonder band, maar die mis je geen moment. Het geeft alle ruimte aan die vier dansers. Terwijl Jessie haar micsnoer als een kinky zweep op de grond slaat, mogen zij bij elkaar de gevoeligste plekjes bevoelen in ‘What’s Your Pleasure’. Op de rand van het podium zie je ze bijna in elkaar kruipen, zo sensueel dat je al verlegen wordt van ernaar kijken.
>>> lees verder
©
Koen de Gussem
Fontaines D.C. klinkt als een diepe existentiële crisis, maar wow, alles klopt aan die band. De afstandelijk coole rock 'n roll look van de band, die met uitgestreken gezicht staat te spelen. De enigmatische frontman Chatten, die hondsdol met zijn tong uit de mond driftig over het podium stampt. En de songs natuurlijk: Fontaines D.C. is één album vol rammers verwijderd van headliner-status.
>>> lees verder
©
Jelmer de Haas
Iedereen hier op het veld weet het, maar Nick Cave wil het er niet over hebben. Niet over de dood, niet over zijn kinderen. En ook weer wel, impliciet en met een geraffineerde vervlechting van thema’s en mantra’s uit zijn hele oeuvre. Zijn antwoord op de olifant op het grote veld van Best Kept Secret: het leven.