BKS22: The Strokes berijdt een doldwaze draak

Blijkbaar waren de The Strokes T-shirts vandaag zo snel uitverkocht dat er in alle haast honderd exemplaren zijn bijgedrukt. En ook die waren binnen twee uur op. Best Kept Secret heeft dit jaar ongetwijfeld véél kaartjes verkocht op The Strokes. Het is op z’n zachtst gezegd nogal bijzonder dat de band in Nederland staat. Zestien jaar geleden was de laatste keer. In 2006 was dat, en daarvoor was er ook maar een handjevol concerten (en een VPRO-bezoekje). En dan te bedenken dat deze headlineshow bijna werd gekaapt door een corona-infectie. Primavera moest er al aan geloven.

Het is een headlineshow die je nóóit meer vergeet. Ten eerste vanwege hoe de band eraan toe is. Niemand staat er al te kwiek bij, gitarist Nick Valensi heeft donkere, grauwe kraters die voor oogkassen moeten doorgaan, en Julian Casablancas zwalkt over het podium, schopt drie keer tevergeefs náást een waterflesje om het vervolgens per ongeluk over een security guard te laten donderen, en ondertussen murmelt hij tussen de nummers door allerlei onverstaanbare shit. Iets over the lady of the lake, over covid, en oh ja, over ‘riding the dragon’.

Alhoewel het nogal stug is dat-ie écht aan de heroïne zit. De enige van wie we wéten dat-ie problemen met het goedje had is gitarist Albert Hammond Jr., en die is naar verluidt afgekickt na een interventie waarbij hij ook even uit de band is gekickt. Alhoewel hij er vandaag juist het best uitziet, een blije vogel die met gemak de licks eruit gooit. The Strokes knipogen trouwens ook naar dat heroïnegebruik op de hoes van hun plaat uit 2020, The New Abnormal. Daarop zien we een schilderij van Basquiat, met een abstractie van de notoire jazz-saxofonist Charlie Bird Parker. Beiden stierven aan een heroïne-overdosis. Alhoewel… zo eerlijk als Casablancas vanavond is, word je eigenlijk alleen maar van teveel drank. Neem nou zijn praatje bij ‘Someday’, een klassieker van het eerste album: ‘Ik heb een hoop tijd verspild sinds ik die woorden schreef. Sterker nog, ik heb mijn hele leven verspild.’ Ehmmm... ja, dan valt het publiek wel effe stil, ja.

HET CONCERT:
The Strokes, Stage One, zaterdag 11 juni

HET PUBLIEK:
Is eventjes weer net zo oud als toen ze The Strokes voor het eerst ontdekten.

WAS HET GOED:
Tja, nou ja, ze leken behoorlijk naar de tyfus, met Casblancas als de grote boze stoorzender, maar de band speelde alle liedjes precies zoals je van ze hoopt. Echt een show om nooit meer te vergeten.

HET NUMMER:
Als het halve veld de bashook van ‘Reptilia’ meeblèrt weet je precies wie er met die band is opgegroeid.

Het geeft de show iets tragisch, haalt ook de vaart uit de show. Terwijl Casablancas verder duidelijk in zijn hum is. Hij maakt grapjes, staat lekker te rellen, foetert gekscherend een paar gasten uit die het wagen het veld af te lopen, en hij blaft zijn zang ook precies vals genoeg de microfoon in. Het ranzige van deze show lag stiekem altijd in de band besloten: de nonchalance van hun ruwe, rammelige gitaarliedjes, het totaal onverschillige gemak waarmee ze die onweerstaanbare hooks uit hun mouw lijken te schudden. Met die sound transformeerden ze het Britpop-gedomineerde gitaarlandschap totáál, waren ze misschien wel invloedrijker dan iedere andere band uit de jaren ‘00. Van de New Yorkse scene die in hun wake ontstond (Yeah Yeah Yeahs, LCD, The Rapture) tot bands die Is This It luisterden met een aantekeningenboekje in de hand (Arctic Monkeys, natuurlijk): iedereen wilde klinken als The Strokes.

2001: Is This It
2003: Room On Fire
2006: First Impressions Of Earth
2011: Angles
2013: Comedown Machine
2020: The New Abnormal

1. Bad Decisions
2. New York City Cops
3. Juicebox
4. Hard To Explain
5. Brooklyn Bridge
6. Reptilia
7. Threat Of The Joy
8. Adults Are Talking
9. Under Control
10. Heart In A Cage
11. Someday
12. You Only Live Once
13. Under Cover Of Darkness
14. Take It Or Leave It
15. Ode To The Mets

En even eerlijk: in hun liedjes hebben The Strokes de eeuwige jeugd. Vooral die liedjes van dat eerste album. ‘Someday’, zxo onweerstaanbaar als het puurste popliedje, en toch zo ruw en rafelig als een afgetrapte spijkerbroek. Cool ook hoe die liedjes van het nieuwste album stand houden in deze set vol greatest hits, zoals het lichtvoetig puffende ‘The Adults Are Talking’. Hun greatest hit (‘Last Nite’) spelen ze dan weer niet, maar op hun klassieke garagerockrammers worden de mosh-pitsurfers de lucht in gesmeten. Dan valt op hoe The Strokes in deze staat nog steeds suuuuper goed klinken. Precies rafelig waar het moet, strak waar het kan, waarin Valensi en Hammond Jr. af en toe hun dubbele gitaarlicks tegen elkaar aan laten schuren of juist pietje-precies uit de bocht vliegen. Echt gestoord als je ze zo op het podium ziet.

Wanneer Casablancas weer eens middenin zo’n ellenlang intermezzo de draad kwijtraakt, begint-ie onbedaarlijk te grinniken en maakt-ie een opmerking die de lading van de hele show dekt. ‘Waar had ik het nou ook alweer over? Eh, vast niets bijzonders. Wat ben ik überhaupt mee bezig? Let’s kick out the jaaaaaams!’