BKS22: Fontaines D.C. is een headliner in wording
Nog nooit was een existentiële crisis zo verrukkelijk
Fontaines D.C. is de personificatie van een bepaald type gast. In een vorig leven had-ie naar Joy Division geluisterd, met J.G. Ballard en Herman Hesse op de boekenplank, tegenwoordig browst ie door de r/existentialism-subreddit. Het is de poëtische guy wiens zweem van depressie zo hardnekkig is dat het een persoonlijkheidskenmerk is geworden. Sterker nog: het geeft hem diepte. Gravitas. Het is de guy die met een sardonische grijns 'Life Ain't Always Empty' zegt, maar er tot in de diepte van zijn ziel over twijfelt.
Even zonder grappen: Fontaines D.C. klinkt als een diepe existentiële crisis, maar wow, alles klopt aan die band. De afstandelijk coole rock 'n roll look van de band, die met uitgestreken gezicht staat te spelen. De enigmatische frontman Chatten, die hondsdol met zijn tong uit de mond driftig over het podium stampt. En de songs natuurlijk. Fontaines heeft in straf tempo drie albums gemaakt, en alledrie zijn het rammers. De poëtische postpunk van 'Sha Sha Sha' en 'Boys In The Better Land' zijn moshpit-hoogtepunten. Met die nieuwe tracks laat Fontaines D.C. zien dat ze een ongekend spannende band zijn geworden. De basgroove van 'Televised Mind' rolt vanavond als een donderwolk over de zonnige Best Kept Secret, in 'Skinty Fia' hakt er een stoorzendergitaartje dwars door die dreinende bas, en in 'Jackie Down The Line' brullen gasten met vuisten in de lucht gebald luidkeels de flegmatische teksten van Chatten mee. Verdomme. Zwelgen is verrukkelijk, en niemand doet het zo goed als Fontaines D.C.
Het moment:
Is het 'Too Real', dat vandaag als een anthem wordt ontvangen terwijl de ballonnen je in de pit om de oren vliegen? Nee, het is juist de afsluitende slowburner 'I Love You', een mic-drop moment van jewelste. Ze konden het hoofdpodium op die manier met gemak aan. Fontaines D.C. is één album vol rammers verwijderd van headliner-status, mark my words.